Οι σκέψεις και οι ενστάσεις που κατά καιρούς διατυπώνονται για τη μετά θάνατον ζωή οδηγούν σχεδόν πάντα σε διχογνωμία. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε με απόλυτη βεβαιότητα να απαντήσει κανείς από εμάς για το τι συμβαίνει μετά το βιολογικό μας τέλος.
Οι περισσότεροι θα ήθελαν να υπάρχει μια ζωή μετά από αυτό το βιολογικό τέλος, διότι θεωρούν πως αυτή θα ήταν μια ευκαιρία να συνομιλήσουν με σπουδαία πνεύματα της ανθρωπότητας, με συγγραφείς, επιστήμονες και καλλιτέχνες.
Αν κάποιος με ρωτούσε αν θα ήθελα να γνωρίσω μια μεγάλη προσωπικότητα του κόσμου, όπως τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ, θα του απαντούσα: «Μα, τον γνωρίζω ήδη! Κάθε φορά που διαβάζω τα βιβλία του επικοινωνώ μαζί του, ξεπερνώ το όποιο εμπόδιο του χρόνου και της βιολογικής αποσύνθεσης και έρχομαι σε επαφή μαζί του, τον γνωρίζω». Όλοι οι μεγάλοι αυτού του κόσμου ζουν μέσα από το έργο τους το οποίο κληροδότησαν στον κόσμο και συνεπώς, έχουν κατακτήσει με αυτό τον τρόπο, την αθανασία. Είναι ήδη αθάνατοι!
Δε γνωρίζω αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή (έχω γράψει και παλαιότερο άρθρο για αυτό το θέμα περιγράφοντας πως το δώρο της ζωής, ακόμα και αν δεν υπάρχει ζωή μετά το βιολογικό τέλος, έχει αξία να το ζεις), αλλά τελικά θεωρώ πως αυτό είναι ύψιστη κατάκτηση αθανασίας: να ζήσεις μια ζωή που, όπως έχει γράψει και ο Μάρκος Αυρήλιος, να αξίζει να τη θυμούνται οι άλλοι, μια ζωή που από το πέρασμά της κάτι θα αφήσει πίσω της, το οποίο είναι άξιο για εκτίμηση και αναγνώριση.
Εικόνες: Poor Richard
