Μια λέξη που σκεφτόμαστε πολλές φορές έπειτα από πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις, μια λέξη που δύσκολα φεύγει από το μυαλό ενός ανθρώπου είναι το “γιατί”. Τι πραγματικά συμβαίνει όμως;
Συνήθως τα πρώτα μας «γιατί» τα ρωτάμε σε μικρή ηλικία, περί των 6-7 ετών. Τα λεγόμενα «αθώα γιατί». Αθώα, επειδή δεν ταλαιπωρούν την σκέψη μας τα βράδια που μένουμε μόνοι μας. Αθώα, επειδή τότε δεν δεχόμαστε αυτούσιο ό,τι μας λένε, πάντα κάνουμε τον δικηγόρο του διαβόλου και αυτό ικανοποιεί γονείς και δασκάλους, καθώς «το παιδί έχει θέληση για μάθηση και ψάχνει τα πάντα σχετικά με τις πληροφορίες που του προσφέρουμε». Και πού να ήξεραν…
Κάποια χρόνια μετά, όλοι μας θυμόμαστε τους εαυτούς μας έφηβους, τότε που νιώσαμε τον έρωτα για πρώτη φορά και μαζί με αυτόν συνδέσαμε-συνδέουμε ακόμη- κάποιο πρόσωπο…
Ίσως να σκεφτήκατε και εσείς «γιατί να μην..;» ή «γιατί έγινε η κατάσταση έτσι;»
Η πραγματική απάντηση δεν είναι μία και πολλές φορές δεν είναι πασιφανής. Αρκετές φορές το μυαλό μας δημιουργεί από μόνο του σενάρια, ώστε να δώσει την πολυπόθητη απάντηση στο μεγάλο «γιατί». Το νόημα όμως δεν είναι στο να βρούμε μια απάντηση στο ερώτημα. Αυτό το κατάλαβα χρόνια μετά, χρόνια που ταλαιπωρούσα το μυαλό μου τις νύχτες, χρόνια σκέψεων και διεξοδικών αναλύσεων της φαντασίας, αλλά και της πραγματικότητάς μου. Όλα αυτά τα χρόνια που σήμερα με έκαναν αυτό που είμαι. Χρόνια που ήταν σημαντικά για τη ζωή, καθώς κατάλαβα το εξής:
Καμιά φορά το να μην έχουμε απάντηση δεν είναι το χειρότερο πράγμα. Η ζωή προχωράει και μαζί με αυτήν οφείλουμε να προχωράμε και εμείς, να την ακολουθούμε. Ζούμε μια φορά και αυτό ακούγεται γραφικό, όμως είναι η πικρή αλήθεια. Μην αναλώνεσαι στο να ψάχνεις το «γιατί» σε κάθε ερώτημα.
Προχώρα και οι απαντήσεις θα σου έρθουν, όταν δεν το περιμένεις.
Προχώρα και δες το μέλλον! Είναι εκεί για εσένα! Σε περιμένει…
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
