Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που θυμήθηκα τον εαυτό μου να σκέφτεται αυτή τη λέξη. «Κρίμα», λέω, «γιατί κάνεις τέτοιες σκέψεις τώρα;»
Δεν πήρα απάντηση. Έτσι, είπα πως θα τα παρατήσω όλα και θα αφεθώ στη ζωή και τα επικίνδυνα, κατά περιόδους, χέρια της. Ήταν ήδη αργά, περίπου 03.30, με αποτέλεσμα να αποφασίσω πως πρέπει να κοιμηθώ, αφού το πρωί θα σηκωνόμουν στις 07.00, γιατί έπρεπε να τακτοποιήσω εξωτερικές υποχρεώσεις. Αφήνω το κινητό στο κομοδίνο και έπειτα από μερικές σβούρες στο κρεβάτι μου, καταφέρνω να κοιμηθώ.
Δεν κατάλαβα πότε έφτασε η ώρα να ξυπνήσω. Χτύπησε το ξυπνητήρι και η πρώτη σκέψη ήταν «όχι τώρα ρε άτιμο, άσε με λίγο ακόμη». Δεν ήθελα να κοιμηθώ παραπάνω, ήθελα μόνο να τελείωνε το όνειρό μου. Ένα όνειρο που έμελλε να μου αλλάξει ριζικά τη ζωή και όσες σκέψεις έκανα μέχρι τα χαράματα σχεδόν. Μόλις είχα τελειώσει το στρατό και πρώτο μου μέλημα ήταν η εύρεση εργασίας στην χώρα όπου μεγάλωσα και ζω. Γυρνώντας εδώ κι εκεί για αρκετό χρονικό διάστημα, αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο βήμα, να φύγω στο εξωτερικό!
Δεν τόλμησα τις πρώτες μέρες να το μοιραστώ με κανέναν, εδώ καλά-καλά σε εμένα φοβόμουν να το παραδεχθώ. Περνάει ο καιρός και 10-15 ημέρες μετά το ανακοινώνω στην οικογένειά μου και στους φίλους μου. Η πρώτη αντίδραση ήταν αρνητική και με παρότρυναν να μείνω εντός της χώρας. Έχουμε ίδια γλώσσα, άλλη κουλτούρα εδώ, θα τους λείψω… «Έλα, μην απογοητεύεσαι! Θα βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση της χώρας μας» και άλλες τέτοιες φράσεις ήταν τα επιχειρήματά τους.
Ήρθε ξανά το βράδυ και έμεινα μόνος μου, με το μαξιλάρι και το κρεβάτι μου. Σκέψεις και όνειρα επιτυχίας γύριζαν στο μυαλό μου για ακόμη μια φορά. Τότε ήταν που σκέφτηκα πως δεν μπορεί κανείς άλλος να καθορίσει τη ζωή μου. Πρέπει εγώ να κάνω τα βήματά μου στο μονοπάτι που θα χαράξω. Αποφάσισα λοιπόν να ετοιμαστώ για το εξωτερικό. Χαρτιά, υπογραφές, εισιτήρια ήταν τα πρώτα πράγματα που έπρεπε να τακτοποιήσω. Βρήκα μια δουλειά που μου αρέσει, έδωσα συνέντευξη και όλα είχαν θετική έκβαση. Πήρα λοιπόν το αεροπλάνο, έφυγα από τη χώρα φανερά συγκινημένος και ολίγον τι λυπημένος που άφησα πίσω μου ολόκληρη ζωή. Προσγειώθηκα στη καινούρια μου πατρίδα και εκεί ξαφνικά χτύπησε το ξυπνητήρι.
Δεν θα μάθω ποτέ την συνέχεια του ονείρου μου. Έμαθα όμως πως, αν δεν τολμήσω, έχω ήδη χάσει. Έμαθα πως η ζωή είναι δική μου και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου τη στερήσει. Τα λάθη πληρώνονται, τουλάχιστον να πληρώσεις δικό σου λάθος και να μη μετανιώνεις που κάποιος κάποτε καθόρισε τη τύχη σου. Μη φοβάσαι να ζήσεις! Τόλμα και αν δεν πετύχει, είσαι ακόμη μεγαλύτερος νικητής, γιατί κέρδισες εμπειρία και μαθήματα ζωής που άλλοι δεν θα έχουν ποτέ σαν βιώματα.
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
