Το ουράνιο τόξο μου δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο πέρα από την δύναμή μου, από την φωτεινή μου ελπίδα στις βροχερές ημέρες. Καθένας έχει από ένα ουράνιο τόξο που του φτιάχνει την διάθεση, όταν όλα μαυρίζουν γύρω του. Καθένας σκέφτεται κάτι στις δύσκολες στιγμές του. Έτσι και εγώ με το ουράνιο τόξο μου.
Με θυμάμαι από μικρό παιδί να χαζεύω από το παράθυρο την βροχή και διστακτικά να το ανοίγω πού και πού, για να μυρίσω αυτή την υπέροχη μυρωδιά της. Αυτή τη μυρωδιά που ουκ ολίγες φορές ήθελα να τη φυλακίσω σε ένα μικρό μπουκαλάκι και να τη χαρίσω στην καρδιά μου με αγάπη. Μόνο αυτή μπορούσε να φορέσει ένα τόσο ξεχωριστό και μοναδικό άρωμα!
Η μελαγχολία της βροχής με έκανε υποτονικό. Μέχρι τη στιγμή που φαίνονταν από μακριά οι ακτίνες του ήλιου. Τότε, κάτι μέσα μου ξαφνικά ξυπνούσε και όλα διορθώνονταν μέσα σε μερικά μόλις δευτερόλεπτα. Η διάθεσή μου ανέβαινε, η μυρωδιά χαριζόταν απλόχερα σε όποιον είχε την ικανότητα να μυρίσει αυτή την υπέροχη αίσθηση που άφηνε στη μνήμη μας και το ουράνιο τόξο μου επιτέλους έκανε την εμφάνισή του. Όταν το πρωτοείδα, σκέφτηκα ότι τόσα πολλά χρώματα μαζί δείχνουν τόσο χαρούμενα!
Άραγε πού να είναι το τέλος αυτού; Δεν ήθελα να μάθω! Ήθελα να το αφήσω να με μαγεύει με τα φανταχτερά του χρώματα και την υπέροχη λάμψη του. Πολλές φορές, για να νιώθω πως έρχομαι πιο κοντά του, αποφάσιζα να τρέξω προς την κατεύθυνσή του. Έτσι, ένιωθα πιο ζωντανός, ένιωθα λες και ήταν η πηγή της ενέργειάς μου η οποία όταν θα έφτανα, θα μου έδινε παντοτινή ζωή. Τελικά, δεν έφτασα ποτέ εκεί, έμεινα πάντα μακριά του.
Θα το αγαπώ για αυτό που είναι και για αυτό που μου χαρίζει, ακόμη και έτσι…
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
