Η παρακάνω εικόνα δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τις κοινωνικές αντιθέσεις στη Βραζιλία του σήμερα. Αντιθέσεις που, όσο οξύνονται, πυροδοτούν κινήματα, όπως αυτό πριν μερικά χρόνια, το καλοκαίρι του ’14, ενάντια στην προκλητική διοργάνωση του μουντιάλ.
Αυτό το κοινωνικό πεδίο φαίνεται ότι υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον Pedro Aguilera, δημιουργό της σειράς “3%” .
Η δυστοπία σαν θέμα, και ειδικά η αποτύπωση αυτής της κατάστασης στη μικρή οθόνη έχει τρομερό ενδιαφέρον. Αυτό είναι κάτι που δεν άργησαν να αντιληφθούν οι εταιρείες παραγωγής και μετά το μάλλον πρωτοπόρο Black Mirror, όλο και περισσότερες τέτοιες σειρές ξεφυτρώνουν (βλέπε Handmaid’s Tale, Philip K.Dick’s Electric Dreams, Altered Carbon, κ.ά.). Το διαφορετικό που έρχεται να δώσει το “3%” είναι πως βλέπει τα πράγματα με μια πιο αισιόδοξη ματιά. Το “3%” δεν είναι μια αγωνία για το πού πάνε τα πράγματα, αλλά μια κραυγή για το σήμερα. Η σειρά είναι σα να φωνάζει “δυστοπία είναι η πραγματικότητα που ζούμε, εμπρός να την αλλάξουμε”.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Τι είναι το “3%”;
Είναι μια ιστορία για μια κοινωνία με ακραίες αντιθέσεις, μια κοινωνία που το πλήρως φτωχοποιημένο 97% του πληθυσμού ζει σε παραγκουπόλεις, ενώ το “άξιο” 3% στην Παράκτια, ένα απομονωμένο νησί με πολύ ανεπτυγμένη τεχνολογία που επιτρέπει στους κατοίκους του να ζουν άνετα και ποιοτικά. Η επιλογή της ελίτ φυσικά δε γίνεται τυχαία, αλλά μέσω της Διαδικασίας. Μία σειρά από τεστ, ομαδικά και ατομικά, που έχουν σα στόχο να ξεχωρίσουν τους ικανούς από την πλέμπα. Τεστ εμπνευσμένα όχι τόσο από το μέλλον, αλλά από το ζοφερό παρόν.
Η Διαδικασία γίνεται κάθε χρόνο και έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν όλοι όσοι διανύουν το 20ο έτος της ηλικίας τους. Δίνεται δηλαδή η ευκαιρία σε κάθε κάτοικο της Ενδοχώρας μία φορά στη ζωή του να συμμετάσχει και να καθορίσει ο ίδιος το μέλλον του μέσω μίας αξιοκρατικής διαδικασίας. Σου θυμίζει κάτι;
Η σειρά παρουσιάζει όλη την βεντάλια των νεοφιλελεύθερων επιχειρημάτων, επιχειρήματα που συμπυκνώνονται ευρηματικά στη φράση του Eζεκιέλ, συντονιστή της Διαδικασίας, “Ο καθένας σας δημιουργεί τη δική του αξία” (You each create your own merit) και έρχεται να τα σμπαραλιάσει όλα, όταν εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα πάνω απ’ την ονειρική ζωή της Παράκτιας. Μια δολοφονία και μια αυτοκτονία έρχονται να ταράξουν την “ουτοπία”.
Σε μια κοινωνία με τέτοιες αντιθέσεις δε θα μπορούσε φυσικά να λείπει και μια πιο συνειδητή φωνή αντίστασης. Ο “Σκοπός” (La causa) είναι μία οργάνωση που θέλει να στήσει ανάχωμα στην αδικία και οραματίζεται μια καλύτερη και πιο δίκαιη ζωή για τους κατοίκους της Ενδοχώρας. Στην προσπάθειά του να το πετύχει αυτό δε διστάζει μέχρι και να στείλει μέλη του στη Διαδικασία, ώστε να την καταστρέψουν από μέσα.
Πολλοί το παρομοίασαν με το “Hunger Games” . Πριν το “Hunger Games” πρωτοπόρα ταινία που καταπιάνεται με τον κοινωνικό κανιβαλισμό υπήρξε το “Battle Royal” . Αυτό που έλειπε όμως από τις ταινίες αυτές ήταν ο χρόνος, για να αναπτύξουν ολόπλευρα τους χαρακτήρες τους. Κάτι που μπορεί πιο εύκολα να επιτευθεί μέσω μιας σειράς. Κάτι που το “3%” το πετυχαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Όχι απλά μας ξεδιπλώνει τις σκέψεις και τις ανησυχίες των πρωταγωνιστών, αλλά προσπαθεί να μας εξηγήσει πώς διαμορφώθηκαν οι χαρακτήρες αυτοί κοινωνικά, τι ρόλο έπαιξε το περιβάλλον τους, ο περίγυρός τους, η καταγωγή τους και φυσικά η οικογένεια.
Αναδημοσίευση από http://smassingculture.gr/, http://iskender-mag.tk/
Εικόνες: https://www.tucavieira.com.br/A-foto-da-favela-de-Paraisopolis, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=57127717
