Your e-articles

Όλα ξεκίνησαν, τον Οκτώβρη του 2011, με την εμφάνιση και προβολή της σειράς «Το νησί», βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Victoria Hislop. Έντεκα χρόνια μετά, το ταξίδι αυτό, συνεχίζει την πορεία του, μέσα από τη συχνότητα της ΕΡΤ με τη σειρά «Μια νύχτα του Αυγούστου», βασισμένο επίσης στο ομότιτλο μυθιστόρημα της ίδιας συγγραφέως. Ο κύκλος έκλεισε επίσημα ανήμερα των Χριστουγέννων με διπλό επεισόδιο.

Ένα δυνατό επεισόδιο, με βαθιά μηνύματα και πάνω απ’ όλα ουσία. Καλύτερο απ’ ό,τι το φανταζόταν κάποιος που έχει παρακολουθήσει τη σειρά απ’ την αρχή. Γλυκόπικρο τέλος, καθώς τα συναισθήματα της χαράς, της λύπης, της λύτρωσης, της θλίψης και τόσων ακόμα, ανακατεύτηκαν μεταξύ τους. Υπήρξε από εκείνες τις τηλεοπτικές σειρές, που παρόλη τη συγκίνηση που είχε, δεν έλειψε τίποτα από το φινάλε. Τίποτα δεν έμεινε αναπάντητο, τίποτα δεν έμεινε στη μέση, για κανέναν χαρακτήρα, για καμία ιστορία. Αξίζει να γίνει μια αναφορά, στην αισθητική αυτής της σειράς. Τα πλάνα, γενικότερα και όχι μόνο στο τελευταίο επεισόδιο, υπήρξαν άκρως κινηματογραφικά, κάτι για το οποίο, η εξαιρετική σκηνοθέτης της σειράς, Ζωή Σγουρού, αξίζει πολλά συγχαρητήρια. Σε συνδυασμό, με την υπέροχη μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, υπάρχουν σκηνές που αυτά τα δύο είναι αρκετά για ένα άρτιο και μοναδικό αποτέλεσμα, χωρίς να χρειάζονται απαραίτητα λόγια. Οι ερμηνείες, υπήρξαν καθηλωτικές από τον πρώτο, ως και τον τελευταίο χαρακτήρα.

Τέτοια διαμάντια στην ελληνική τηλεόραση, βγαίνουν μια φορά τη δεκαετία. Μακάρι να ήταν συχνότερη τέτοια ποιότητα. Κάθε επιτυχία εύχομαι σε όσους δούλεψαν μπροστά και πίσω από τις κάμερες, για να έχουμε την τύχη εμείς σαν θεατές, να παρακολουθήσουμε αυτό το αποτέλεσμα.

Ο Μανώλης έφυγε από την Κρήτη αποφασισμένος να μην επιστρέψει ποτέ. Ζει στον Πειραιά. Οι γύρω του, περιθωριακοί τύποι του λιμανιού, βλέπουν στο πρόσωπό του έναν γοητευτικό ευχάριστο και χαρισματικό άνθρωπο, με άγνωστο παρελθόν, επιρρεπή στις καταχρήσεις και στον τζόγο.

Ο Ανδρέας είναι φυλακισμένος στην Κρήτη, καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη. Κανείς δεν τον έχει επισκεφθεί εδώ και έξι χρόνια – εκτός από τις τύψεις γι’ αυτό που έκανε, οι οποίες δεν τον αφήνουν στιγμή σε ησυχία.

Κι ενώ η μοίρα του ενός είναι ήδη προδιαγεγραμμένη από το δικαστήριο, η μοίρα του άλλου ίσως να έχει μια τελευταία ελπίδα να αλλάξει. Ο Μανώλης, λίγο πριν από την αυτοκαταστροφή του, γνωρίζει ξανά την αγάπη. Όχι την εγωιστική, καταστροφική αγάπη που είχε για την Άννα. Μα, μια αγάπη γενναιόδωρη και φωτεινή, που την νιώθει για πρώτη φορά στη ζωή του: την αγάπη για τους ανθρώπους γύρω του, που ως τώρα του ήταν ξένοι. Για τη λιγάκι αδιάκριτη σπιτονοικοκυρά του, την Αγάθη (Μαρία Καβογιάννη), για τους βασανισμένους ανθρώπους που ζουν στην ίδια πανσιόν μαζί του, για τους συναδέλφους -εργάτες του λιμανιού, για τους ανθρώπους του περιθωρίου… Για ένα μικρό κορίτσι στο διπλανό παράθυρο. Ένα κορίτσι που μοιάζει με την κόρη της Άννας, τη Σοφία (Μαρία Πασά), που ο Μανώλης πάντα αναρωτιόταν αν είναι δικό του παιδί.

Παράλληλα, παρακολουθούμε τις ιστορίες του γιατρού Νίκου Κυρίτση (Αλέξανδρος Λογοθέτης) και του δικηγόρου και πάλαι ποτέ προέδρου της Σπιναλόγκας, Νίκου Παπαδημητρίου (Τάσος Νούσιας).