Είμαι τυχερή, γιατί γεννήθηκα. Και ας ξέρω πως αυτό το ταξίδι κάποτε θα τελειώσει, και ας γνωρίζω πως δεν είμαι αιώνια. Δεν πειράζει! Πριν γεννηθώ δεν είχα καμία αγωνία για το πού θα καταλήξω. Είμαι ευλογημένη, γιατί γεννήθηκα, είδα το θαύμα της ζωής, ήρθα στον κόσμο. Ερωτεύτηκα, έπαιξα, σπούδασα, είχα φίλους και εραστές, γέλασα, πόνεσα, έκλαψα. Και όλα αυτά ήταν μαγικά. Δεν πειράζει αν επιστρέψω στη γη, όπως τα δέντρα, τα ζώα, τα φρούτα.
Είμαστε τυχεροί, όλοι είμαστε τυχεροί. Γιατί γεννηθήκαμε, ήρθαμε σε μία κατάσταση στην οποία εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ. Εκατομμύρια άνθρωποι, περισσότεροι και από τους κόκκους της άμμου μπορούν να δημιουργηθούν από τον καθένα μας, αλλά δε θα γεννηθούν ποτέ. Εμείς ήμασταν ευλογημένοι, γιατί η μητέρα μας συνέλαβε εμάς στη μήτρα της και μας έφερε στη ζωή μετά από εννέα μήνες, επειδή κερδίσαμε το δώρο της ζωής μέσα σε ένα σωρό αντιξοότητες και τυχαιότητες. Γιατί, λοιπόν, να γκρινιάζουμε για το τέλος της ζωής αντί να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη που υπάρχουμε;
Έτσι και αλλιώς, σκληρή η αλήθεια. Όταν κάποιος πεθαίνει, για ποιον κλαίμε; Κλαίμε για εκείνον που φεύγει ή για εμάς που μένουμε πίσω και καλούμαστε να συνηθίσουμε σε μία νέα και σκληρή πραγματικότητα με όλες τις αλλαγές που επιφέρει η απώλεια στον συναισθηματικό, υλικό και ψυχικό τομέα; Μία οικογένεια με μικρά παιδιά που χάνει το στήριγμά της και ξέρει πως θα πεινάσει και θα μείνει μόνη. Για ποιον κλαίει άραγε περισσότερο; Για εκείνους ή για τον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή; Το ξέρω, προκλητικό αυτό που γράφω.
Δεν πειράζει, αν η ζωή τελειώσει κάποια στιγμή. Το πρόβλημα είναι να είσαι νεκρός, ενώ ζεις, να ζεις μία ζωή στην οποία δεν είσαι εσύ, να ζεις μια ζωή ψεύτικη και καταπιεσμένη. Για αυτό, ξεκίνα να ζεις από σήμερα! Είσαι τυχερός, είσαι ευλογημένος που ήρθες στη ζωή! Ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο από την αλλαγή μιας κατάστασης, δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να προκαλεί αγωνία και φόβο.
