Όλοι μας έχουμε κάποια ανάμνηση από ένα άρωμα. Δικό μας, του ανθρώπου μας, κάποιου φίλου ή συγγενή. Θυμόμαστε χαρακτηριστικά την μορφή του κάθε φορά που το μυρίζουμε. Κάθε άρωμα το έχουμε συνδέσει με κάποιο πρόσωπο ή και με κάποιες στιγμές μαζί του.
Όσο υπάρχει αυτό το άτομο στη ζωή μας, δεν σκεφτόμαστε το άρωμά του σε άλλους. Σε κάθε μας έξοδο, σε κάθε συνάντησή μας υπάρχουν στιγμές που μας δίνεται η δυνατότητα να το μυρίσουμε και να αισθανθούμε αυτή την υπέροχη ζαλάδα μαζί με ανατριχίλα. Υπάρχουν στιγμές που θέλουμε απλώς να κοιμηθούμε στο λαιμό του ανθρώπου αυτού και να σταματήσει ο χρόνος εκεί, ώστε να αποθηκεύσουμε αυτή την εξαίσια μυρωδιά. Αχ, αυτές οι στιγμές! Ποιος δεν τις θέλει στη ζωή του!
Έλα όμως που η ζωή μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις και παίρνει άτομα από κοντά μας. Τότε σπάμε σε κομμάτια… Μένουμε για λίγο κενοί. Μένουμε μόνοι μας στις βραδινές περιπλανήσεις της πόλης. Εκεί που περπατάμε αμέριμνοι, δίπλα σε ανθρώπους που αδιάφορα περνούν μέχρι τη στιγμή που ένας από αυτούς έχει τη κολόνια του ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή μας.
Τότε ξαφνικά ξυπνάμε και δεν περπατάμε ανέμελοι. Ψάχνουμε γύρω μας μήπως είναι αυτός, μήπως και μας δόθηκε ευκαιρία να τον ξαναδούμε. Εν τέλει, τις περισσότερες φορές είναι απλώς ένας περαστικός που τυγχάνει να έχει την κολόνια του…
Μνήμες καλές και άσχημες ξυπνούν στο μυαλό μας. Η κολόνια, βλέπετε, έχει ήδη κάνει την απαραίτητη «ζημιά». Θα μείνει στη σκέψη μας και στην αίσθησή μας ως η κολόνια του ανθρώπου μας, η κολόνια μας…
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
