Ακούω συχνά τη φράση «τα παιδιά φέρνουν την ευτυχία». Διαβάζω συνεχώς πως η γέννηση παιδιών θεωρείται ως «το πιο ευτυχισμένο γεγονός», για την αντίληψη που επικρατεί πως όλοι πρέπει να αποκτούν παιδιά.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα παιδιά δε φέρνουν ευτυχία –βασικά, φέρνουν, αλλά όχι ΜΟΝΟ αυτό. Φέρνουν έγνοιες, υποχρεώσεις και άγχη για τα οποία ένας άνθρωπος χρειάζεται να είναι ψυχικά και συναισθηματικά ώριμος και υγιής, ώστε να τα αντιμετωπίσει.
Είναι εξίσου λανθασμένη για μένα η πεποίθηση πως «κάνω παιδιά προκειμένου να γίνω ευτυχισμένος». Τα παιδιά δεν καλύπτουν τα ψυχικά μας κενά, δεν είναι η λύση στα προσωπικά μας αδιέξοδα ή τις βαλτωμένες σχέσεις. Δεν κάνουμε παιδιά προκειμένου να γίνουμε ευτυχισμένοι –αν το κάνουμε για αυτό το λόγο, τότε τα προβλήματα που ήδη υπάρχουν, θα μεγαλώσουν και θα πληγώσουν ανεπανόρθωτα τόσο εμάς τους ίδιους όσο και το νέο άνθρωπο.
Δεν πρέπει να κάνουμε παιδιά με την προσδοκία να γίνουμε ευτυχισμένοι. Πρέπει να είμαστε ΗΔΗ ευτυχισμένοι, διότι αυτό θα είναι η απαρχή του χτισίματος μίας υγιούς σχέσης ανάμεσα σε μας, τους γονείς, και στο παιδί.
Τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο, για να γίνουν αυτό που δε γίναμε εμείς ούτε να τα βαρύνουμε με την ηθική υποχρέωση να μας κάνουν ευτυχισμένους. Έρχονται, για να ζυμωθούν σε ένα ήδη υγιές περιβάλλον και να εξελιχθούν εξίσου σε υγιείς ενήλικες στο μέλλον.
