Όταν γράφω άρθρα περί θρησκευτικής φύσεως, πάντοτε έχω στο νου μου πως μπορεί να δεχτώ από αρνητικές αντιδράσεις ως προκλητικές επιθέσεις. Και αυτό, διότι κατά κάποιο τρόπο η θρησκεία έχει μπει στο απυρόβλητο από την οποιαδήποτε κριτική και κάθε προσπάθεια να γράφεις και να εκφράζεσαι ανοιχτά για αυτή χαρακτηρίζεται ως ασέβεια και ως έλλειψη ευαισθησίας στον ψυχικό κόσμο του άλλου.
Παρόλα αυτά, προσπαθώ πάντοτε να εκφράζω τη γνώμη μου με τον ανάλογο σεβασμό και έχοντας επιχειρήματα, καθώς την ειρωνεία και την καθαρή επίθεση τις θεωρώ εξίσου ανώριμες πράξεις. Ξεκαθαρίζω πάντοτε πως είμαι πιστή, αλλά θέλω παράλληλα να ερευνώ και να εκφράζω τις αντιρρήσεις μου.
Η αλήθεια είναι πως ένας άνθρωπος ο οποίος αισθάνεται την ανάγκη να σου επιτεθεί ή να σε βρίσει κάθε φορά που πράττεις κάτι το οποίο θεωρεί πως προσβάλλει τη θρησκεία του, εκείνη τη στιγμή ουσιαστικά φανερώνει και ένα κομμάτι της δικής του ανασφάλειας. Ποιο ανώτερο πλάσμα χρειάζεται, αλήθεια, την προστασία μας; Ποια εκκλησία δεν έχει τη δύναμη να προστατεύσει τον εαυτό της; Όταν χρησιμοποιείς βία ή χύνεις αίμα αθώων ανθρώπων, για να επιβάλλεις την πίστη σου, εσύ ο ίδιος την προσβάλλεις και αναιρείς το νόημα της χριστιανικής πίστης, που είναι η αγάπη.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα προσωπικά με την πίστη, θεωρώ πως η χριστιανική διδασκαλία είναι από τις καλύτερες θεωρίες που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε μια οργανωμένη κοινωνία και να την οδηγήσουν σε κοινωνική συνοχή και αξιοπρέπεια για όλους τους ανθρώπους. Έχω πρόβλημα να σφυροκοπείται ως μοναδική αλήθεια στα παιδικά μυαλά, να γίνεται η επιβολή στο να τη σκέφτεσαι τη στιγμή που θα έπρεπε να διδαχθείς το πώς να σκέφτεσαι.
Θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι οι πιστοί αναιρούν αυτό που πιστεύουν, καθώς οι ίδιοι δεν ακολουθούν στη ζωή τους τις βασικές επιταγές της θρησκείας τους. Πόσοι, πραγματικά, έχουν διαβάσει διεξοδικά την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και γνωρίζουν το περιεχόμενο των ιερών βιβλίων; Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να φωνάζει και να ωρύεται πως είναι πιστός, κατηγορώντας άλλους, τη στιγμή που ο ίδιος δεν ντύνεται με τον τρόπο που θέλει από αυτόν η θρησκεία του, δεν κάνει ελεημοσύνη με τον τρόπο που θέλει από αυτόν η θρησκεία του, δε νηστεύει όπως ζητάει η πίστη του, αυνανίζεται, κάνει προγαμιαίο σεξ ή παίρνει διαζύγιο, πράγματα που για την ίδια την πίστη του είναι αμαρτία.
Ποιος έχει την εξωτερική εμφάνιση που ζητάει από αυτόν η πίστη του, ποιος ζει σύμφωνα με αυτά που ζητάει από αυτόν η πίστη του; Αν μελετήσουμε τη Βίβλο, θα διαπιστώσουμε πως ενέργειες όπως το να κάνεις τατουάζ, να βάφεις τα μαλλιά σου, να μην προσεύχεσαι αδιαλείπτως, να φλυαρείς, να παντρεύεσαι χωρισμένο άνθρωπο, να μη νηστεύεις, όλα αυτά είναι ενάντια στους βασικούς κανόνες της πίστης. Και δεν αναφέρομαι για την οργανωμένη κοινωνία η οποία πρέπει υποχρεωτικά να είναι διαχωρισμένη από τη θρησκεία, αλλά για μία υποκριτική συμπεριφορά πολλών πιστών που στην ουσία είναι η δημιουργία μιας δικής τους θρησκείας, στην οποία εκείνοι νομίζουν ότι πιστεύουν τη στιγμή που όλες τους οι ενέργειες είναι αντίθετες με αυτή. Και αυτό στην ουσία είναι χειρότερο από τον άνθρωπο που δηλώνει απλώς πως δεν ακολουθεί κάποιο θρησκευτικό “πιστεύω”.
Η θρησκεία είναι μία καθαρά προσωπική υπόθεση. Δεν πρέπει να επεμβαίνει στις σχέσεις των πολιτών μέσα στην κοινωνία ή να χρησιμοποιεί τη διδασκαλία της, για να περιθωριοποιεί ανθρώπους και πρέπει να είναι ανοιχτή στην κριτική και την ελεύθερη σκέψη, ώστε να δομηθεί ένας υγιής και εποικοδομητικός αντίλογος και από τις δύο πλευρές.
