«Το να σε αγαπώ χωρίς καν να βλέπω ποιος είσαιείναι να σε αγαπώ τυφλά. Αλλά, το να σε αγαπώ και να σε αγαπήσω ξέροντας πώς είσαι και βλέποντάς σε όπως πραγματικά είσαι, θα ήταντρέλα – και παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να με αγαπούν με τρέλα» γράφει σε ποίημά της η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.
Ο Krafft-Eding (1886) όρισε 5 είδη αγάπης: την αληθινή, την συναισθηματική, την πλατωνική, τη φιλική και την αισθησιακή. Ο A.Ellis, μερικά χρόνια αργότερα, αναφέρθηκε και σε άλλες μορφές αγάπης οι οποίες περιλαμβάνουν και διαφορετικούς βαθμούς αγάπης, όπως για παράδειγμα, τη συζυγική αγάπη, την οικογενειακή αγάπη, την γονική αγάπη, την αυτό-αγάπη, τον έρωτα, την ψυχαναγκαστική αγάπη, κλπ.
Το 1986 ο Ψυχολόγος R.Sternberg πρότεινε την τριγωνική θεωρία της αγάπης, κατά την οποία μια σχέση περιλαμβάνει 7 είδη ερωτικής σχέσης:
· Τη συμπάθεια (το να αρέσεις στον άλλον): Μεταξύ των ανθρώπων υπάρχει ζεστασιά, εμπιστοσύνη και αίσθηση ενότητας χωρίς χαρακτηριστικά αφοσίωσης.
· Ερωτική τρέλα (Ξεμυάλισμα): Η σχέση βασίζεται στην εξιδανίκευση του άλλου και όχι στο να γνωρίζεις τον άλλον.
· Ρομαντική Αγάπη: Η τυπική μορφή του μεγάλου Έρωτα.
· Η Συντροφική Αγάπη: Οι σχέσεις που διαρκούν καιρό και οδηγούν στο γάμο.
· Οι Ανόητες Αγάπες: Σε αυτό το είδος της σχέσης υπάρχει πάθος χωρίς οικειότητα και χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον.
· Ολοκληρωμένη Αγάπη ή Σχέση ζωής: Η πλήρης αγάπη που ο καθένας μας ονειρεύεται. Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο!
Επειδή, όμως, η ζωή μας δεν μπορεί να βασιστεί μόνο σε αυτά που γράφονται κατά τις δεκαετίες, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα που συναντάμε στη καθημερινή μας ζωή. Τι σημαίνει η λέξη «αγάπη»; Μια λέξη η οποία θα λέγαμε πως είναι έντονα σπαταλημένη και παραποιημένη.
Αγάπη είναι να δίνει χαρά η παρουσία σου, να σε βοηθάω να είσαι όλο και περισσότερο ο εαυτός σου. Όταν αρχίζουμε να αποδέχομαστε τον άλλον όπως είναι, τότε στην πραγματικότητα αποδεχόμαστε και τον εαυτό μας. Ξεκινάμε το ταξίδι με αφετηρία την αποδοχή του εαυτού μας και με προορισμό την συντροφικότητα. Αναμφίβολα, πολλοί άνθρωποι έχουν τη πεποίθηση πως, όταν βρουν «τον άνθρωπό τους», ή αλλιώς το «άλλο τους μισό», η ζωή τους θα αλλάξει εκ βάθρων.
Σήμερα, παρατηρούμε πως η αναζήτηση της προσωπικής μας πληρότητας βασίζεται στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Μια πιθανή εξήγηση αυτού του φαινομένου είναι η εσφαλμένη ιδέα ότι είμαστε ανεπαρκείς, ότι δεν είμαστε ικανοί να καλλιεργήσουμε τη δική μας αγάπη. Στη πραγματικότητα, όμως, η αίσθηση ολοκλήρωσης και ικανοποίησης από τη ζωή πηγάζει από μέσα μας. Συγκεκριμένα, το ότι μπορούμε να βρούμε τον άνθρωπο που θα «ακουμπήσουμε» πάνω του, αυτό δε συνεπάγεται και το ότι θα μπορέσει να θεραπεύσει τα δικά μας ψυχικά κενά. Η αγάπη συμβαίνει από δύο ολοκληρωμένες προσωπικότητες, από ανθρώπους με βούληση και ελευθερία σκέψεων. «Χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει πραγματικός έρωτας και χωρίς έρωτα μπορούν να υπάρξουν γάμοι, αλλά όχι σχέσεις» αναφέρει ο Χόρχε Μπουκάι.
Κλείνοντας, μια αγκαλιά, μια χειραψία ή κάτι άλλο που φοβόμαστε να προσφέρουμε είναι η απομόνωση και ίσως το αγκάθι στη ψυχή μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν με τον καιρό και μια σχέση δεν μπορεί να βασιστεί μόνο σε αυτά που προαναφέρθηκαν.. Γι’ αυτό, το πιο σημαντικό είναι να έχεις διάθεση να αγαπήσεις και να αγαπηθείς πρώτα από τον εαυτό σου κι έπειτα από τους άλλους!
Από την Ελένη Καράμπελα
Πηγές:
Hendrick, C., & Hendrick, S. S. (1989). Research on love: Does it measure up? Journal of Personality and Social Psychology, 56, 784-794
Lee, J. A. (1973). Colours of love: An exploration of the ways of loving. Toronto: New Press
Sternberg, R. (1986). “A Triangular Theory of Love.” Psychological Review. 93(2),119-35.
Sternberg, R. J., & Barnes, M. L. (Eds.). (1988). The psychology of love. New Haven, CT: Yale University Press.
