Παρακολουθώντας ανυποψίαστοι το δελτίο ειδήσεων, θέλοντας και μη, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από μακάβριες εικόνες και τραγικά γεγονότα. Από μακρόσυρτα ρεπορτάζ που δείχνουν μια χώρα να βαδίζει κατά κρημνών.
Αναρωτιόμαστε όλοι λοιπόν, για ακόμη μια φορά, σε τι κόσμο ζούμε; Σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και τι κόσμο θα αφήσουμε πίσω σε αυτά;
Τι έχει πάει λάθος με την σημερινή Ελλάδα και διαφαίνεται ως η πλέον κορυφαία έκφανση της «επίγειας δαντικής κόλασης»; Και λέω δαντική κόλαση, γιατί πράγματι η «Ελλάς Ελλήνων» έχει περάσει απ’ όλα τα στάδια της.
Τι λείπει τελοσπάντων από εμάς, τους σημερινούς Έλληνες και αποδεικνυόμαστε ιδανικοί αυτόχειρες της πατρίδας μας; Από την μία, τα στυγερά εγκλήματα για λόγους ευτελείς και μηδαμινούς. Απλά επειδή κάποιος βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Από την άλλη οι άνθρωποι που δολοφονούν στην ψύχρα τον συνάνθρωπο. Τον σπρώχνουν και τον ρίχνουν με μένος στην θάλασσα, τον εγκαταλείπουν αβοήθητο.
Στη συνέχεια, οι σύζυγοι που καταμακελεύουν την σύζυγο, που κηλιδώνουν με αίμα τους όρους της αγάπης και δίνουν νέο νόημα στον όρο γυναικοκτονία.
Έπειτα τα «αδέρφια» που σφάζονται στα γήπεδα. Οι Φίλαθλοι των διαφόρων αδελφοτήτων που χειροδικούν, βιαιοπραγούν, αλληλομαχαιρώνονται. Που αντί να αγωνίζονται με σύμπνοια, αγωνίζεται μαζί τους η κοινωνική παθογένεια!
Μετά οι εμπρηστές, οι ασυνείδητοι ή απλώς οι αμελείς που κατακαίουν κάμπους, σοδειές, σπίτια, ανθρώπους; Ο κόσμος χάρη σ’ αυτούς κατοπτρίζεται στις φλόγες και γίνεται στάχτη.
Και τέλος, οι ειδικοί που δεν προέβηκαν σε ό,τι έπρεπε, πνίγοντας την μισή Ελλάδα. Αλλά και οι άλλοι που παρευρίσκονταν σε λαοπλημμύρες βοηθείας, εθελοτυφλώντας μπροστά σε όσους είχαν βιώσει την αληθινή πλημμύρα.
Αυτή η πραγματικότητα που ολοένα και περισσότερο γίνεται πιο κοινή στο ελληνικό γίγνεσθαι μοιάζει να είναι η αντίπαλη μοίρα της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου. Ο νεοέλληνας έχασε τη σχέση του με τον εαυτό του, τη φύση, τους άλλους. Έχασε αξίες απλές, όπως η αγάπη, η συμπόνια, η στοργή και πάνω απ’ όλα η ανθρωπιά. Τις καταβρόχθισε ο απάνθρωπος ατομικισμός του και τη θέση τους πήραν η έχθρα, η αντιπαλότητα, ο θυμός και ο φόβος.
Συνεπώς, στην Ελλάδα έχει πλέον ηθικοποιηθεί κάθε άνομη και έκνομη πράξη, αφού οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι επιφανειακές, ρηχές και επίπλαστες ε σημείο που «όλα επιτρέπονται». Η σημερινή κοινωνία σε σήψη έχει αντικαταστήσει μια ευνομούμενη κοινωνία. Για το λόγο αυτό ο «Έλλην» έγινε ηθικά εύκαμπτος και συνειδησιακά ελαστικός. Άφησε όλα αυτά τα βδελυρά γεγονότα να συμβαίνουν στην χώρα του, διαπράττοντας ουσιαστικά έγκλημα κατά του εαυτού του.
Έγινε δουλέμπορος της λογικής, εμφώλευσε στα σωθικά του το μαρτύριο του συμβιβασμού, έγινε συνυπεύθυνος στο ανόμημα, έβαλε στον εαυτό του εθελούσιες αλυσίδες.
Αξίζει επομένως να σκεφτούμε το μέλλον και να αναθεωρήσουμε την στάση μας ως Έλληνες, αλλά κυρίως ως άνθρωποι. Να γίνουμε συμμέτοχοι στη διαμόρφωση μιας νέας ηθικής η οποία θα προσδώσει στη ζωή μας ουσιαστικό νόημα, αρνούμενοι το ρόλο του συνένοχου στους όρους που μεταλλάσσουν τον άνθρωπο… σε μισάνθρωπο!
Από την Καραχάλιου Ελένη
