Υπάρχουν έρωτες & αγάπες που μοιάζουν σαν να προέκυψαν από κάποιο βιβλίο που κάποιος ξέχασε να εκδώσει. Γεννιούνται σε μια στιγμή σχεδόν τυχαία, σε ένα περιβάλλον που δεν υποψιάζεσαι ότι μπορεί να ανθίσει κάτι αληθινό, και προχωρούν αργά, με ερωτήσεις, χαμόγελα και σιωπές.
Η απόσταση ίσως και να ήταν εκεί από την αρχή. Όχι μόνο γεωγραφική. Ήταν και χρονική, συναισθηματική, ήταν τα διαφορετικά στάδια ζωής. Εκείνος, σε μια πόλη γεμάτη θορύβους και ρυθμούς, εκείνη σε μια άλλη, πιο ψηλή, πιο οργανωμένη, πιο ξένη. Η γλώσσα ήταν κοινή, αλλά η ζωή τους μιλούσε άλλες διαλέκτους. Παρ’ όλα αυτά, κάτι στο βλέμμα, στις λέξεις, στις εκφράσεις –κάτι άρρητο– δημιούργησε μια γέφυρα. Και πάνω σ’ αυτήν άρχισαν να βαδίζουν.
Στην αρχή με δισταγμό, μετά με ορμή. Μοιράστηκαν μηνύματα, φωνές, ώρες, μέρες και ιστορίες. Εκείνος άρχισε να την αγαπά αργά αλλά σταθερά. Εκείνη δίσταζε, όχι από αδιαφορία, αλλά από φόβο: φόβο μην πληγωθεί, μην παγιδευτεί, μην χάσει τον έλεγχο. Όμως οι πράξεις του –ένα βλέμμα που έλεγε παραπάνω απ’ όσα παραδεχόταν, μια τρυφερή υπενθύμιση ότι την αγαπά, ένα μπουκέτο λουλούδια που έφτασε εκεί που δεν περίμενε ποτέ– άρχισαν να σπάνε τις άμυνες της.
Το περιβάλλον γύρω τους δεν βοηθούσε. Ώρες εργασίας, διαφορετικοί κόσμοι, απόψεις, φίλοι, ρυθμοί, διαφορετική ζωή εν ολίγοις. Κι όμως, εκείνη τον καλεί το πρωί επειδή δεν αντέχει τη σκέψη ότι μπορεί να είναι στεναχωρημένος. Κι εκείνος, νιώθοντας την απουσία της, σχεδιάζει κάθε μέρα πώς θα την φέρει πιο κοντά – όχι μόνο στη ζωή του αλλά στην καρδιά του.
Δεν της ζητά να θυσιάσει τα όνειρά της. Της προτείνει μια προοπτική: ένα σχέδιο κοινής ζωής, βασισμένο όχι στην εξάρτηση αλλά στη συντροφικότητα. Κάπου στην ίδια πατρίδα, κοντά σε οικογένεια, με χώρο και για τους δύο. Ένα σπίτι ήδη έτοιμο, μια ζωή με προοπτικές. Της δίνει χρόνο, της δίνει χώρο, της δίνει τρυφερότητα. Όχι πίεση, όχι εγωισμό.
Αυτό το άρθρο δεν είναι εξομολόγηση. Είναι μαρτυρία για έναν σύγχρονο έρωτα που παλεύει να υπάρξει στην εποχή της απόστασης, της αμφιβολίας και των απρόσωπων σχέσεων. Είναι μια ιστορία που ζει ανάμεσα στις λέξεις, που βρίσκει τον τρόπο να ανθίσει όταν όλα γύρω λένε πως δεν γίνεται.
Δεν ξέρω πού θα καταλήξει. Αλλά ξέρω ότι αξίζει. Κι ίσως αυτό είναι που κάνει τη διαφορά.
Γιατί κάποιοι έρωτες δεν χρειάζονται όνομα για να είναι αληθινοί.
Οι έρωτες που αξίζουν δε φεύγουν, γίνονται αγάπες!
Διαβάστε περισσότερες απόψεις: εδώ
