Τέτοιες γιορτινές μέρες, εκτός από χαρά, αγάπη και χαμόγελα που μοιραζόμαστε μεταξύ μας, πάντα οι περισσότεροι νιώθουμε ένα κενό. Μελαγχολικό άρθρο ξέρω, αλλά ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι για όλους εκείνους που έφυγαν και δεν θα είναι εδώ μαζί μας τις φετινές γιορτές.
Λίγο πριν μπει ο καινούργιος χρόνος κάνουμε όλοι τον προσωπικό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, συνήθως σκεφτόμαστε ότι μπορούσε να πάει καλύτερα βλέποντας τις δοκιμασίες και τα εμπόδια που ήρθαμε αντιμέτωποι. Οι στιγμές που κρατάει ο ανθρώπινος νους τις περισσότερες φορές συνδυάζεται με αγαπημένα πρόσωπα, συνδυάζεται με την αίσθηση της ολοκλήρωσης. Πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει αναρωτηθεί πώς θα ήταν οι γιορτές έχοντας δίπλα του το κομμάτι που του λείπει – ξέρετε είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι ο χρόνος εκτός από την γιατρειά, φέρνει και την φθορά.
Δυστυχώς σε έναν κόσμο όπου η μόνη έννοια είναι το φαίνεσθαι, ξεχνάμε την σημασία που έχει το είναι. Ξεχνάμε ότι ο χρόνος, οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες είναι πολύ λιγότερες από αυτά που πιστεύουμε. Η σωματική φθορά είναι κάτι το αναπόφευκτο, είναι όμως αυτό που δίνει νόημα σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε. Δεν αρνούμαι ούτε εσείς οι ίδιοι φαντάζομαι ότι θα θέλαμε οι άνθρωποί μας να ήταν εδώ έστω για λίγο, για να νιώθουμε ότι καλύπτεται αυτό το κενό. Ως μοναδική συμβουλή ή τουλάχιστον σκέψη για όσες γιορτές έρθουν ακόμη είναι πως ένα άνθρωπος «ζει» μέσα από εμάς τους ίδιους.
Αυτές τις γιορτές, λοιπόν, πείτε ένα παραπάνω σ’ αγαπώ και για αυτούς που έφυγαν αλλά και για αυτούς που είναι ακόμη εδώ.
