Η υπόθεση του Ντένις Ρούτσι, που χάθηκε στα Τέμπη, ανέδειξε ένα τεράστιο κενό. Ο πατέρας του, ο Πάνος Ρούτσι, ζητά την εκταφή του παιδιού του, αλλά συναντά άρνηση και σιωπή. Η απόφασή του να προχωρήσει σε απεργία πείνας δεν είναι απλώς μια πράξη αντίδρασης· είναι το ξέσπασμα ενός ανθρώπου που ζητά να ακουστεί, που απαιτεί ο νόμος να λειτουργήσει με σεβασμό και ανθρωπιά.
Η εκταφή, με νομικούς όρους, είναι μια διαδικασία τυπική. Ο Αναγκαστικός Νόμος 445/1968 και το Προεδρικό Διάταγμα 210/1975 ορίζουν ότι η ανακομιδή των οστών γίνεται συνήθως μετά από τρία χρόνια, με την ευθύνη να βαραίνει κυρίως τους δήμους και τους κανονισμούς των κοιμητηρίων. Στα χαρτιά, όλα φαίνονται καθαρά: χρειάζεται άδεια, τήρηση υγειονομικών όρων, ενημέρωση των συγγενών. Στην πράξη, όμως, οι οικογένειες συχνά βρίσκονται εγκλωβισμένες σε γραφειοκρατικά εμπόδια και διαφορετικές ερμηνείες του νόμου.
Γιατί εδώ δεν μιλάμε μόνο για άρθρα και παραγράφους. Μιλάμε για το δικαίωμα μιας οικογένειας να αποχαιρετήσει τον δικό της άνθρωπο με τον τρόπο που θεωρεί σωστό. Ο νόμος υπάρχει για να προστατεύει, όχι για να πληγώνει περισσότερο. Και όταν οι διατάξεις αφήνουν χώρο για παρερμηνείες, τότε η Πολιτεία οφείλει να βρει το θάρρος να σταθεί δίπλα στους πολίτες της, να ακούσει τον πόνο τους και να δώσει λύσεις που δεν θα γεννούν νέες πληγές.
Εν κατακλείδι, αυτό που χρειάζεται η κοινωνία είναι ένα ενιαίο, σαφές και δίκαιο πλαίσιο: ξεκάθαροι χρόνοι, υποχρεωτική ενημέρωση και δυνατότητα ένστασης. Κυρίως όμως χρειάζεται να θυμόμαστε ότι πίσω από κάθε εκταφή δεν υπάρχει μόνο ένας φάκελος αλλά υπάρχει μια μάνα, ένας πατέρας, μια οικογένεια που ζητά δικαίωση και λίγη γαλήνη. Η υπόθεση Ρούτσι μας υπενθυμίζει πως χωρίς σεβασμό και ενσυναίσθηση ο νόμος μένει μισός.
Διαβάστε περισσότερες απόψεις: εδώ
Δείτε:
Αναγκαστικός Νόμος 445/1968 – ΦΕΚ Α-130/14-6-1968: εδώ
ΠΔ 210/1975: Περί ταριχεύσεως, μεταφοράς και ταφής νεκρών και οστών ανθρώπων: εδώ
