Εδώ και αρκετές εβδομάδες δεν υπάρχει μέρα που να μη γίνεται λόγος για τις επερχόμενες εκλογές. Μετά από ένα έντονο κλίμα εικοτολογίας για τον χρόνο των φετινών αυτοδιοικητικών αναμετρήσεων, επιτέλους οι κάλπες στήθηκαν για την 8η Οκτωβρίου.
Έκτοτε και εφεξής, ο προεκλογικός αγών οργανώνεται και εντείνεται πλήρως.
Διάσπαρτα οικήματα επικαλούμενα ως εκλογικά κέντρα, ομιλίες, περιοδείες, σποτ, καμπάνιες, συνεντεύξεις, μπροσούρες, κάρτες ακόμη και…πολιτικά σλόγκαν ακούσαμε φέτος.
Όσο για τα ψηφοδέλτια των υποψηφίων δημοτικών και κοινοτικών συμβούλων, ή καλύτερα τα τεφτέρια των υποψηφίων, τα τελευταία είναι, όχι μόνο αμέτρητα αλλά και γεμάτα από ονόματα. Όχι απλά χάρτες αλλά κιτάπια από ονοματεπώνυμα κολαούζων και κολάκων που βαυκαλίζουν τα πλήθη.
Και όχι με αυτούς τους χαρακτηρισμούς δεν αντιτασσόμαστε της ευρείας συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι απλώς είμαστε υπέρ της εύλογης και της ευεργετικής προσφοράς. Γιατί όταν οι μελλοντικοί και εν δυνάμει δήμαρχοι του τόπου μας δεν παρουσιάζονται παρά μόνο ως ψηφοθηρευτές, εμείς ως απλοί πολίτες δεν έχουμε κάτι άλλο να νομίζουμε.
Πράγματι, από πάντα μεν οι προεκλογικές εκστρατείες μεταμορφώνονταν σε μη τι άλλο ψηφοθηρικά δολώματα και έσπερναν τον πανικό και την θέρμη σε όλη την πολιτεία. Σήμερα δε, υφίστανται ο ίδιος ενθουσιασμός και η ίδια φρενοβλάβεια. Πληθώρα ανθρώπων, είτε μετέχουν στα κοινά είτε όχι, «κατεβαίνουν» στο δήμο τους, επειδή θέλουν να αναδειχθούν, επειδή πιστεύουν ότι είναι αυτοί οι επόμενοι λυτρωτές του τόπου τους ή πολύ απλά γιατί το ποσοστό υποψηφίων δεν συμπληρωνόταν και κάποιος ακόμη έπρεπε να «πληρώσει τη λέζα».
Έτσι όλοι οι απλοί δημότες γίνονται προσωπικότητες πολιτικές, διαθέτουν κύρος, είναι εκεί για όλους τους συμπολίτες και προς έκπληξη απάντων φαίνεται να διακτινίζονται σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Δεν διστάζουν να δεχτούν μετά χαράς τα όποια ρουσφέτια και υπόσχονται αχαλίνωτα, άπιαστες, και μη υφιστάμενες υποσχέσεις! Θα έλεγε κανείς ότι στρεψοδικούν και δημαγωγούν τα πλήθη, αφού με τους πολιτικούς τους λόγους για αλλαγή και άμεση δράση αποσιωπούν τα πραγματικά προβλήματα και ορκίζονται άδοξα σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
Τελικά, διαφέρει κανένας από αυτούς ή είναι στην πραγματικότητα όλοι του ίδιου φυράματος; Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι υποψήφιοι κατηγορούν και μειώνουν ηθικά ο ένας τον άλλον αντί να ποιούν το δικό τους ήθος, λες και οι ίδιοι δεν κάνουν τίποτα το κατακριτέο, μάλλον το δεύτερο διαφαίνεται πιο εύστοχο.
Από μαγαζί σε μαγαζί, από σπίτι σε σπίτι, η υποψηφιότητα έχει πάψει να είναι ένας σεβαστός θεσμός που εξυπηρετεί την «κοινωνία των πολιτών» και έχει μετουσιωθεί σε μια επιβλαβή αυτοθέσμιση μεταξύ αντιπάλων!
Συμμετέχοντας κανείς όμως σε αυτή την (αυτ)απάτη των εκλογών, το μόνο για το οποίο αποφασίζει είναι η σύνθεση της μειοψηφίας των ατόμων που τα επόμενα χρόνια θα αποφασίζουν, θα νομοθετούν και θα εφαρμόζουν αποφάσεις επί παντός επιστητού χωρίς καμιά περαιτέρω εμπλοκή ή έλεγχο από τον ίδιο. Είναι το ακριβώς αντίθετο της κοινωνικής συμμετοχής… είναι η ανάθεση σε μη ανακλητούς αντιπροσώπους να αποφασίζουν για τα δημόσια πράγματα και εν καιρώ για εμάς τους ίδιους.
Συνεπώς σήμερα δεν θα πρέπει να χαραμίζουμε τον οβολό μας αλλά να αποσκυβαλίζουμε τους υποψηφίους. Το μοντέλο του ανθρώπου που αποζητάμε αποτελεί προεικόνιση και πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε. Θέλουμε έναν συνάνθρωπο που συναποφασίζει για κάθε ζήτημα που μας αφορά και συμμετέχει στην αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής μας ζωής χωρίς την ύπαρξη κέντρων άσκησης εξουσίας και θεσμών διαχωρισμένων από την κοινωνία, χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές. Κάποιον που συμπεριφέρεται υπεύθυνα, με σύνεση και ενδιαφέρον για την πόλη του, χωρίς να παρασύρεται από δημαγωγικά πυροτεχνήματα και παρορμήσεις της στιγμής. Κάποιον που μπορεί να αναδείξει μετριοπάθεια, αμεροληψία και ανώτερο ήθος. Προτάσσοντας την ισοτιμία, την αλληλεγγύη και την αξιοκρατία, στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές ας χρίσουμε κάποιον που να ενσαρκώνει τον πολιτικό ηγέτη όπως ακριβώς τον χρειαζόμαστε!
Από την Καραχάλιου Ελένη
