Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να είναι απών; Πόσες άλλες ευχήθηκες να σου συμβεί κάτι και όταν τελικά έγινε, στάθηκες ανίκανος να το απολαύσεις;
Εάν καθίσουμε να μετρήσουμε όλες αυτές τις στιγμές που σκεφτόμασταν ότι «δεν γίνεται, κάτι (θα) πάει λάθος!», θα χάναμε το μέτρημα. Ορισμένοι ίσως να συνειδητοποιήσουν ότι μέσα σ’ όλες αυτές τις στιγμές χωρίς να το καταλάβουν, εκτυλίχθηκε ολόκληρη η ζωή τους και την παρακολουθούσαν αμέτοχοι!
Έχουμε συνηθίσει να προσπαθούμε να τα έχουμε όλα υπό έλεγχο. Μ’αυτόν τον τρόπο νιώθουμε ότι θα είμαστε σε θέση να αποτρέψουμε οτιδήποτε μπορεί να πάει λάθος. Καθόμαστε και υπεραναλύουμε τα πάντα, από το τι πρέπει να πούμε μέχρι το τι πρέπει να νιώσουμε. Προσπαθούμε να ακολουθήσουμε μια πεπατημένη για να αποφύγουμε κάποιο στραβοπάτημα.
Τι κρίμα! Κρίμα, γιατί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έτσι δεν ζούμε. Συνεχώς παραπονιόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά στις ζωές μας και όταν συμβαίνει κάτι όμορφο, σπεύδουμε να «μαλώσουμε» τον εαυτό μας γιατί ενθουσιάζεται υπερβολικά. Βάζουμε φρένο σ’ αυτά που νιώθουμε από φόβο μην χάσουμε αυτά που έχουμε.
Καταλήγουμε να επιβιώνουμε με μέτρια αισθήματα και πληγωμένες καρδιές.
Μπορεί ο περιβόητος νόμος του Μέρφι που ισχυρίζεται ότι «αν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει» να είναι κάπως πεσιμιστικός. Από την άλλη, ίσως και να αποτελεί την τρανή απόδειξη ότι, όσο και να θέλεις να ελέγξεις τα πράγματα, αυτά πάντα θα έχουν την δική τους πορεία. Μία πορεία που οφείλουμε να ζήσουμε μέχρι το τέλος. Μια πορεία που, αν αφεθούμε σ’ αυτήν, θα δούμε ότι είναι μαγική.
Πολλές φορές που ξεχνώ να πράττω έτσι, φέρνω στο μυαλό μου κάποια λόγια από ένα βιβλίο σταθμό για μένα.
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
~ Ασκητική, Ν. Καζαντζάκης ~
Πρέπει να ακούς τον εαυτό σου. Του το χρωστάς! Όχι άκριτα και χωρίς όρια, αλλά μην προσπαθείς να ορθώσεις τοίχους που δεν έχουν λόγο να υπάρχουν εκεί. Μην προσπαθείς συνέχεια να απασχολείς το μυαλό σου με άσκοπες σκέψεις. Μην προσπαθείς να υπεραναλύεις τις λεπτομέρειες, γιατί αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά, αρκεί να τις δεις. Όταν έρθει η ώρα να τις δεις, να μην τις σκοτώνεις με το μυαλό σου. Να τις ζεις με την καρδιά σου!
Μπορεί να νιώθεις ότι αδίκησες και αδικήθηκες, αλλά μην απογοητεύεσαι. Να θυμάσαι αυτό: Προλαβαίνουμε να δώσουμε πολλά και να πάρουμε ακόμα περισσότερα. Προλαβαίνουμε να γίνουμε παίκτες της ζωής που θέλουμε να ζήσουμε και όχι αυτής που μας έχουν πει ότι πρέπει να ζήσουμε. Μια ζωή που πρωταγωνιστές θα είμαστε εμείς και τα θέλω μας και όχι οι τέλεια οργανωμένες σκέψεις μας. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σου συμβεί κάτι -οποιασδήποτε φύσεως- μη ξεχάσεις να το ζήσεις και να σταματήσεις να σκέφτεσαι παραπάνω απ’ όσο πρέπει.
Να σταματήσεις τις ανέλπιστες προσπάθειές σου να βρεις το λάθος σε μία σχέση, σε μία κατάσταση. Τίποτα δεν είναι λάθος εφόσον το θέλεις. Μην παλεύεις για το αντίθετο.
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
