Ο εαυτός μας πάντα με τον δικό του τρόπο μας στέλνει «γράμματα». Μηνύματα μέσω των συναισθημάτων που βιώνουμε, των αισθήσεων, μέσω σκέψεων και εικόνων. Διεργασίες που εξελίσσονται εσωτερικά και έτσι, αν θέλουμε να αποκωδικοποιήσουμε τα νοήματά τους, δεν έχουμε παρά να στραφούμε στο σημείο από το οποίο πηγάζουν, να μάθουμε να τα αναγνωρίζουμε και να τα κατανοούμε και τελικά να τα αξιοποιήσουμε προκειμένου να ζούμε καλύτερα. Αυτό το σημείο είναι ένα και μοναδικό. Το μέσα μας.
Πάει πολύς καιρός, χρόνια ολόκληρα που έχουμε να ανταμώσουμε εσύ κι εγώ. Κι όμως ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει καμιά ανάμνηση, κανένα συναίσθημα, καμία αίσθηση… Είναι όλα βαθιά χαραγμένα μέσα μου τόσο ανεξίτηλα αποτυπωμένα που δεν υπάρχει τρόπος να ξεχάσω… Φτιαγμένος από τη φύση, για να θυμάμαι πάντα.
Εσύ όμως φαίνεσαι διαφορετικός… Μοιάζει να ξέχασες… Άραγε, λησμόνησες στα αλήθεια ή μήπως κάνεις πως δεν θυμάσαι τίποτα από όλα όσα μπορώ να θυμάμαι εγώ; Μην βιάζεσαι να απολογηθείς! Δεν χρειάζεται. Αναγκάστηκες να το κάνεις… Το ξέρω. Τα πράγματα με τον καιρό ήρθαν έτσι που δεν είχες άλλη επιλογή.
Αναγκάστηκες κάποτε ανάμεσα σε εμένα και τους άλλους να διαλέξεις και πάντοτε διάλεγες τους άλλους. Δεν μπορούσες να επιβιώσεις χωρίς αυτούς και ακόμα κι αν δεν είχες την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει να ζεις σε αυτό τον κόσμο, το ένστικτό σου για επιβίωση ήταν αλάνθαστο.
Κι εγώ ήμουν εκεί. Σε κάθε σου επιλογή ακόμα και αν ήταν εις βάρος μου. Και την αποδεχόμουν πάντα. Ήμουν εκεί κάθε φορά που αναγκαζόσουν με πόνο ψυχής να πεις ναι στον όποιον άλλο που η παρουσία μου τον δυσκόλευε. Κάθε σου «ναι» που πρόσθετε αρνήσεις στην δική μου ατέλειωτη λίστα με τα «όχι». Κι αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις κάποτε, για να αντέξεις. Για να μπορείς να υπάρχεις και να συνυπάρχεις. Εγώ το ξέρω καλύτερα από τον καθένα.
Κάθε φορά που οι άλλοι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την παρουσία μου, εσύ με έκρυβες στα πιο απίθανα σημεία του είναι σου. Δεν ήθελες τίποτα να ταράξει τη σχέση σου με τους ανθρώπους που σε φρόντιζαν. Ούτε καν εγώ. Η επιβίωσή σου στον κόσμο αυτό ήταν αδιαπραγμάτευτη τότε. Κι έτσι φορά με τη φορά η απόσταση ανάμεσά μας μεγάλωνε. Ξέχασες ποιος είμαι, τι είμαι…
Κι όμως αν παρατηρήσεις, ίσως ανακαλύψεις σήμερα σημάδια που μαρτυρούν την ύπαρξή μου. Κανείς και τίποτα δεν έχει την δύναμη να με εξαφανίσει. Υπάρχω μέσα σου. Υπάρχω στον τρόπο που μιλάς, που αισθάνεσαι, που σκέφτεσαι. Είμαι μέρος αναπόσπαστο δικό σου πολύ πριν γεννηθείς.
Και αν σήμερα νιώθεις σαν να μην γνωρίζεις πού ακριβώς βρίσκομαι, μπορείς να με ψάξεις αν το θες. Και θα σου πω κάτι… Γνωρίζεις πού να ψάξεις. Ακολούθησε απλώς τα σημάδια. Αυτός ο δρόμος είναι χαραγμένος βαθιά μέσα σου. Υπάρχω πίσω από κάθε «όχι» που μπήκε ανάμεσά μας. Αρκεί μονάχα να βρεις το θάρρος, να τολμήσεις.
Γνωρίζεις τον δρόμο… Μόνο που αυτή την φορά θα περπατήσεις αντίστροφα αυτό το μονοπάτι… Απλώς, άφησε τα βήματά σου να σε οδηγήσουν εκεί που χρειάζεται να πας…
Πάντα δικός σου,
ο εαυτός σου.
Άννα Λιάσκα (Ψυχοθεραπεύτρια στο Θεραπευτικό Μονοπάτι)
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
