Ο Νίκος Πορτοκάλογλου, καθώς ολοκληρώνει την καλοκαιρινή του περιοδεία, ενώνει την δύναμη των τραγουδιών του με το έργο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε μια μοναδική συναυλία στο Θέατρο του Λυκαβηττού την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου. Για τη ξεχωριστή αυτή βραδιά αλληλεγγύης και προσφοράς, για το δικό του μουσικό ταξίδι αλλά και για άλλα ενδιαφέροντα που μου εμπιστεύτηκε, τον φιλοξενώ στο yourearticles.
-Στις 24 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθεί στο Λυκαβηττό η συναυλία σας για τους σκοπούς της ανθρωπιστικής οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα, με προσκεκλημένους την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Πάνο Μουζουράκη και την Νεφέλη Φασούλη. Πως προέκυψε η ιδέα για τη συναυλία αυτή;
Η πρόταση ήρθε από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα η οποία είναι μια οργάνωση που κάνει ασύλληπτο έργο σε κάθε είδους ανθρωπιστική κρίση σε όλο τον πλανήτη τα τελευταία 50 χρόνια. Έτρεφα πάντα μεγάλο θαυμασμό για αυτούς τους ανθρώπους που εγκαταλείπουν την ασφάλεια του σπιτιού τους για να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του πυρός στην Ουκρανία, τη Γάζα, την Αφρική ή οπουδήποτε άλλου υπάρχει πόλεμος, πείνα και κάθε είδους δυστυχία. Για να βοηθήσουν άγνωστους συνανθρώπους μας. Είναι συγκλονιστικό αν το σκεφτείς, παρόλο που έχουμε την τάση να τα θεωρούμε όλα αυτά αυτονόητα. Ανταποκρίθηκα λοιπόν με ενθουσιασμό και ανέλαβα να οργανώσω μια γιορτή με εκλεκτούς καλεσμένους με στόχο να συγκεντρώσουμε χρήματα για τους σκοπούς της οργάνωσης, η οποία δεν στηρίζεται σε κρατικές η ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις αλλά παρά μόνο σε ιδιώτες, δηλαδή σε όλους εμάς. Αρκεί να έχουμε στο νου μας ότι με το αντίτιμο ενός εισιτηρίου τρέφουμε ένα υποσιτισμένο παιδί για ένα μήνα.
-Ποιο θα είναι το περιεχόμενο αυτής της μεγάλης συναυλίας;
Μια αναδρομή σε όλη μου την δουλειά από τα πρώτα των Φατμέ μέχρι το τελευταίο τραγούδι που κυκλοφόρησα με την Ιουλία Καραπατάκη. Με τους σταθερούς μου συνοδοιπόρους των τελευταίων χρόνων, την Βίκυ Καρατζόγλου, τον Βύρωνα Τσουράπη και το συγκρότημα μου, τους Ευγενείς Αλήτες αλλά και με αγαπημένους φίλους καλεσμένους, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Πάνο Μουζουράκη και τη Νεφέλη Φασούλη. Θα παίξουμε νέες διασκευές σε παλιά μου τραγούδια με την πολύτιμη βοήθεια των καλεσμένων αλλά και κάποια κολάζ αγαπημένων ελληνικών και ξένων τραγουδιών από αυτά που έκανα με τους συνεργάτες μου στο Μουσικό Κουτί.
-Το μουσικό σας ταξίδι ξεκίνησε πριν από 44 χρόνια. Τι είδους διαδρομές, στάσεις και προορισμοί το σημάδεψαν;
Ήταν ένα ταξίδι στο άγνωστο με όλους τους κινδύνους, τις περιπέτειες και τη μαγεία που συνεπάγεται αυτό. Δεν ήξερα που πάω, ήξερα μόνο πως θέλω να ζω μέσα στη μουσική και να τα καταφέρω να ζήσω από αυτήν. Είχα το πάθος και την «κρυφή μου την ατελείωτη δίψα», δεν ήξερα όμως εάν είχα το απαιτούμενο ταλέντο για αυτή τη δουλειά. Τελικά, μετά από όλα αύρα τα χρόνια αποδεικνύεται πως ή το είχα ή σας κορόιδεψα όλους.
-«Δεν είναι η δόξα. Δεν είναι τα λεφτά. Είναι του δρόμου η χαρά». Ονειρεύεστε να πατήσετε φρένο κάποια στιγμή ή ο καλλιτέχνης βρίσκεται μόνιμα εν κινήσει;
Ονειρεύομαι να γράφω στίχους και μουσική και να παίζω στη σκηνή μέχρι το τέλος. Φοβάμαι πως δεν θα απαλλαχτείτε εύκολα από μένα.
-Προσωπικά, θεωρώ ότι είστε ένας καλλιτέχνης όπου μέσα από τις συνεργασίες σας επιχειρείτε με γενναιοδωρία να «παραδώσετε» τη σκυτάλη σε νεότερους καλλιτέχνες. Το νιώθετε σαν χρέος;
Δεν μου αρέσει η λέξη χρέος. Όχι, το κάνω γιατί μου δίνει χαρά. Τη χαρά ενός ομαδικού παιχνιδιού όπου δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου και συνεργάζεσαι με τους άλλους για να πετύχεις κάτι που δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου. Οι νεότεροι συνάδελφοι μου δίνουν δύναμη και έμπνευση.
-Πώς κρίνετε τη νέα γενιά; Τα παιδιά στη κερκίδα είναι η μόνη ελπίδα;
Άλλοι τρόποι, άλλα ρούχα, άλλα αξεσουάρ αλλά οι ίδιες αγωνίες και πάντα η ίδια λαχτάρα να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, να ολοκληρώσεις τον εαυτό σου. Πάντα αυτός ο ίδιος αγώνας να καταφέρεις το ακατόρθωτο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια αλλάζουν αλλά το έργο μένει πάντα το ίδιο.
-Τα Καράβια μου Καίω κυκλοφόρησαν το 1993. Κάναμε κάτι λάθος σαν κοινωνία και τα τότε παιδιά δεν ήταν η ελπίδα που περιμέναμε;
Ναι, δεν έδωσε κανείς σημασία στο τραγούδι. Οι περισσότεροι το ανακάλυψαν 20 χρόνια μετά μέσα στην καρδιά της κρίσης οπότε πρέπει να περιμένουμε την επόμενη γενιά. Αστειεύομαι βέβαια, αλλά πότε δεν χάνω την ελπίδα στα παιδιά στην κερκίδα.
-Η συμβουλή που θα δίνατε σε έναν νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;
Σκληρή δουλειά, όραμα, πείσμα και τρέλα. Και να κλείνει τα αυτιά του σε όλους αυτούς που επειδή δεν το πάλεψαν σου λένε ότι δεν γίνεται!
-Τι γεύση σας αφήνει η εικόνα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας;
Αντιφατική και αλλοπρόσαλλη όπως πάντα. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο την ίδια στιγμή.
-Σας λείπει το Μουσικό Κουτί;
Ειλικρινά όχι γιατί αισθάνομαι ότι εξάντλησα τις δυνατότητες του και εξαντλήθηκα. Ξεκινήσαμε για ένα χρόνο και πήγαμε στα τέσσερα. Ο κύκλος έκλεισε και αισθάνομαι κάτι παραπάνω από χορτάτος. Και πολύ περήφανος και ευγνώμων βέβαια.
-Έχετε αναφέρει πως ήταν ένας κύκλος που έκλεισε για να επιστρέψετε στη σύνθεση τραγουδιών και στην ολοκλήρωση ενός δίσκου που δουλεύατε εδώ και τέσσερα χρόνια. Ξέρατε εξαρχής ότι αυτός ο κύκλος θα κλείσει; Υπάρχει πιθανότητα κάποια στιγμή να ανοίξει ένας αντίστοιχος;
Ε, ναι κάθε κύκλος κλείνει. Απλά πρέπει να ξέρεις πότε. Να μην τον κλείνεις όταν έρχεται η παρακμή αλλά όταν είσαι ψηλά και διαισθάνεσαι ότι αν συνεχίσεις θα αρχίσει η κάθοδος. Προς το παρόν με την τηλεόραση έχω κλείσει. Στο μέλλον δεν ξέρω. Εξ’ άλλου νέα παιδιά είμαστε ακόμη…
-Αν μπορούσατε να οργανώσετε ένα special Μουσικό Κουτί με τους αγαπημένους σας μουσικούς καλλιτέχνες από το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, ποιοι θα ήταν αυτοί;
Α, θα έφερνα σίγουρα τον McCartney, τον Jagger και τον Richards. Τον Dylan, τον Neil Young και τον Springsteen. Όλη τη νεολαία δηλαδή. Όχι, θα έφερνα και The Black Keys, The National, Arcade Fire, P J Harvey, Lana Del Ray και πολλούς άλλους. Θα το κάναμε τηλεμαραθώνιο.
-Τι σας έρχεται στο νου όταν λέτε το όνομα Νίκος Πορτοκάλογλου;
Οι παππούδες μου, γονείς μου, τα παιδιά μου και το εγγόνι μου. Και μερικά τραγούδια.
-Κύριε Πορτοκάλογλου σας ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Νίκος Πορτοκάλογλου: εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
