Άγγελος Πυριόχος. Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι, παιδάκι ακόμα, είναι από ένα χριστουγεννιάτικο εορταστικό των Μεν και Δεν, δίπλα στον Χάρη Ρώμα, ερμηνεύοντας σε ένα σκετς τον βουτυρομπεμπέ αδερφό του. Δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και θεατρικός συγγραφέας, έγραψε τη δική του ιστορία. Υπήρξε από τους πρώτους ραδιοφωνικούς παραγωγούς στον καινοτόμο Αθήνα 9.84, έγραψε πολλά άρθρα και κείμενα για το θέατρο. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχει αποσυρθεί στη Ζάκυνθο, με τον ίδιο να λέει πως τώρα ζει για την μητέρα του. Είναι τιμή μου να τον φιλοξενώ στο yourearticles.
-Οι μνήμες των παιδικών σου χρόνων;
Γεννήθηκα στην Πάτρα. Οι γονείς μου κλέφτηκαν. Θυμάμαι το σπίτι που γεννήθηκα. Ένα δωματιάκι με κοινή αυλή, εκεί που τελειώνουν τα σκαλιά του Αγίου Νικολάου. Ο πατέρας δούλευε σερβιτόρος σε ένα κέντρο στο λιμάνι που τραγουδούσε ο Τώνης Μαρούδας. Μετά επέστρεψαν στη Ζάκυνθο. Γκρεμισμένη από τους σεισμούς, μέναμε σε παράγκα, η μάνα γέννησε ένα νεκρό κοριτσάκι και το θάψαμε δίπλα στο ποτάμι. Χρόνια με φτώχεια, από 6 ετών δούλευα γκαρσονάκι με τον πατέρα μου. Ωραία ήταν. Σκληραγωγήθηκα. Ακόμα και τώρα θέλω να δουλεύω, ίσως αυτός είναι ο προορισμός μου. Έγινα πατέρας στη θέση του πατέρα μου.
-Η ανάμνηση που σε έχει σημαδέψει ως σήμερα;
Είναι δύο αυτά που με σημάδεψαν. Ο θάνατος του πατέρα μου, κάτι που δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Και ένα αεροπορικό ατύχημα που μου άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου. Ίσως πέθανα, σίγουρα ξαναγεννήθηκα και αστειευόμενος λέω γεννήθηκα 19 Απριλίου 1990. Τότε έπεσε το αεροπλάνο.
-Πώς στράφηκες στη δημοσιογραφία και το γράψιμο;
Από πείνα και απελπισία. Ήρθαν μόνα τους. Ένας φίλος ήταν στο σχεδιασμό του Αθήνα 9,84. Δεν είχα δουλειά, δεν είχα να πληρώσω το νοίκι, έτρωγα σε σπίτια φίλων και ξαφνικά βρέθηκα να κάνω ραδιόφωνο. Δεν κυνήγησα τίποτα, άλλωστε εκτός που είμαι ντροπαλός, ποτέ δεν πίστεψα στα όποια ταλέντα μου, οπότε δε μπορούσα και να με πουλήσω. Μου έκαναν πρόταση να γράψω σε εφημερίδα, δέχτηκα. Μετά ήρθαν τα περιοδικά, το θέατρο, η τηλεόραση και εγώ βρήκα παιγνίδια να παίξω και χρήματα να φάω. Φυσικά αυτός ο νέος κόσμος που ποτέ δεν είχα ονειρευτεί, ούτε καν φανταστεί, ήταν κάτι μαγικό και ευχαριστώ το σύμπαν για αυτό.
-Υπήρξες από τους πρωτεργάτες του Αθήνα 9,84. Πως θυμάσαι εκείνη την περίοδο στα ερτζιανά;
Η περίοδος του 9,84 ήταν «αφήστε τα παιδιά να παίξουν». Ίσως η καλύτερη της ζωής μου. Βρέθηκα να κάνω συνεντεύξεις στη Βουγιουκλάκη, τον Χατζιδάκι, την Καρέζη, τον Ζαμπέτα, στο σύνολο σχεδόν των τραγουδιστών, ηθοποιών και συνθετών. Ξοδεύαμε όλα μας τα χρήματα για να αγοράζουμε σπάνια 45αρια και δίσκους 33 στροφών, ποιος θα το παίξει πρώτος. Ξενύχτια, γέλια, διαφωνίες, κόντρες. Κάποια στιγμή μπήκαν τα πολιτικά στη μέση. Κάποιοι όπως εγώ φύγαμε, κάποιοι έμειναν. Τελείωσε το όνειρο, έμειναν μόνο κάποιοι φίλοι.
-Το ραδιόφωνο εκείνης της περιόδου, ιδιωτικό ή μη, είχε ταυτότητα, μεράκι και αυτονομία. Σήμερα, έχουν χαθεί τα στοιχεία αυτά;
Σήμερα είναι η εποχή του playlist, δηλαδή η καταστροφή και η εμπορευματοποίηση του ραδιοφώνου. Αν εξαιρέσεις τα κρατικά, όλοι οι υπόλοιποι σταθμοί έχουν παραγωγούς που μιλάνε για ανούσια πράγματα ανά 4 τραγούδια και τα ίδια τραγούδια επαναλαμβάνονται ανά ημίωρο ή ανά ώρα. Οι νέες γενιές αγνοούν την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, δεν ξέρουν το Μαρκόπουλο πχ, ξέρουν όμως τον ωραίο κώλο της τραγουδίστριας του ενός σουξέ που 6 μήνες μετά παραχωρεί τη θέση της σε κάποια άλλη καλλίγραμμη. Ίσως βέβαια μπορεί να φταίει που μεγάλωσα, ίσως δεν καταλαβαίνω την trap και τον στίχο «σου πηδάω τη μάνα». Τώρα κάνουν ραδιόφωνο μόνο και μόνο για να μπορούν να γίνουν dj’s σε μπαράκια. Σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχουν ραδιοφωνικοί σταθμοί. Κάνεις μια λίστα από το διαδίκτυο και ακούς αυτά που θέλεις από τον υπολογιστή σου.
-Πώς έχει αλλάξει η τηλεόραση μέσα στα χρόνια; Τόσο από τη πλευρά της θεματολογίας των τηλεοπτικών εκπομπών όσο και από την τηλεοπτική μυθοπλασία;
Η τηλεόραση ευτυχώς επέστρεψε στη μυθοπλασία και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και καλές δουλειές. Από την άλλη, τα ριάλιτι έχουν εγκλωβιστεί κάτω από τον πάτο του βαρελιού και το κακό είναι ότι όσο πιο χυδαίος ο παίκτης τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να δουλέψει σε εκπομπή. Υπάρχει μια ομοιογένεια στη θεματολογία, όλοι και όλα τα ίδια. Σε τρία κανάλια την ίδια στιγμή ταινία με τον Κωνσταντάρα. 20’ διαφημίσεις ανά εικοσάλεπτο. Ξεχνάς τι έβλεπες. Έτσι ο κόσμος έχει στραφεί στις πλατφόρμες και τα κανάλια αισθάνονται υπερήφανα επειδή ένα σήριαλ έπιασε 18%. Παλιά με τέτοιο ποσοστό η σειρά πήγαινε σπίτι της.
-Σε θυμάμαι σε ένα ξεχωριστό εορταστικό αφιέρωμα των Μεν και Δεν όπου έκανες ένα μικρό γκεστ ως ηθοποιός δίπλα στον Χάρη Ρώμα.
Είχα κάνει πολλά τέτοια. Με φώναζαν οι φίλοι και πήγαινα. Μια χαρά περνούσα . Μέχρι στο θέατρο είχα παίξει. Όπου γάμος και χαρά….
-Ισορροπούσες ως δημοσιογράφος-ραδιοφωνικός παραγωγός από την μία και θεατρικός-τηλεοπτικός συγγραφέας από την άλλη. Τι εσωτερικές ανάγκες κάλυπταν αυτοί οι δύο κόσμοι;
Και στη ζωή πολυγαμικός είμαι. Σε ό,τι μου αρέσει λέω ναι. Μια ζωή την έχουμε, η ζωή είναι μικρή. Δεν υπάρχει θέμα ισορροπίας, άλλωστε μάλλον είμαι ανισόρροπος. Εκεί που ισιώνω είναι στο γράψιμο. Ο κόσμος είναι ένας και εγώ επιβιώνω. Ίσως η ανάγκη να ήταν οικονομική. Ευτυχώς, δεν άλλαξα το χαρακτήρα μου και όταν δε μου άρεσε η δουλειά, το καπελάκι μου και δρόμο.
-Με ποιο τρόπο υλοποιούσες ένα σενάριο;
Δεν υπάρχει τρόπος. Έχεις μια ιδέα, στην εγκρίνουν, βρίσκουν καστ και εσύ όλο αυτό το υπηρετείς. Στην ουσία είσαι υπηρέτης του καναλιού που πληρώνει. Δίκαιο. Τώρα αν μπορείς να περάσεις το δικό σου…. μεγάλη επιτυχία.
-Τι δυσκολίες είχε να αντιμετωπίσει ο θεατρικός συγγραφέας μιας επιθεώρησης;
Η επιθεώρηση σήμερα δύσκολα επιβιώνει. Η θεματολογία μία εβδομάδα μετά είναι ξεπερασμένη. Κανονικά πρέπει ανά 15 ημέρες να αλλάζεις νούμερο. Αυτό γινόταν παλιά. Τώρα ο καθένας έχει ένα σόλο 20 λεπτών το λιγότερο κι αυτό με autocue. Η επιθεώρηση χρειάζεται κηδεία και μετά γεννητούρια, αλλά για ποιο κοινό; Αυτό που πηγαίνει για να δει τους ηθοποιούς των σήριαλς;
-Στενός σου συνεργάτης αλλά και φίλος ήταν ο Πάνος Χατζηκουτσέλης. Πως αναλογίζεσαι τη κοινή σας διαδρομή από τη στιγμή που γνωριστήκατε μέχρι το φευγιό του;
Ο Πάνος ήταν και είναι ένας από τους δύο καλύτερους φίλους της ζωής μου. Γνωριστήκαμε στο ραδιόφωνο, πήγα να τον δω στο Άχ Μαρία χωρίς τα γυαλιά μου, έπεσα πάνω του και είπα «συγνώμη κύριε Ζουγανέλη» . Όταν ήμουν στο συγγραφικό team για μια επιθεώρηση στο Πάρκ με σκηνοθέτη τον Παντελή Βούλγαρη, πήγα στο σπίτι του να συζητήσουμε για το νούμερό του. Από κει και πέρα κολλήσαμε συγγραφικά. Εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Δεν έπινα, δεν κάπνιζα, απαράδεκτα πράγματα για τον Πάνο αλλά κατά βάθος δημιουργήσαμε μια σχέση υπέροχη, με πολλές επιτυχίες, με αγάπη που συνεχίστηκε και μετά που έφυγα για τη Ζάκυνθο. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο κάθε μέρα. Το φευγιό του να μην το συζητήσω. Πονάει και έχω αναπάντητα ερωτήματα.
-Θυμάσαι κάποιο ξεχωριστό περιστατικό;
Είμαστε περιοδεία με Μίμη Πλέσσα και το πρόγραμμα του Ζυγού για το οποίο έκαναν ουρές 2 συνεχόμενα χρόνια. Παίζουμε στους Φιλίππους, έχουμε πάει μια μέρα πριν και πηγαίνουμε στο σκυλάδικο της περιοχής. Μεγάλο σουξέ ο Πάνος, ανεβαίνει στην πίστα λέει το «Ένα λεπτό περιπτερά» και έρχονται στο τραπέζι 5 φιάλες ουίσκι. Φεύγοντας παίρνει τα μπουκάλια ο Πάνος και λέει στο κοινό. «Έχουμε ένα σκυλάκι αλκοολικό».
-Έχεις αποσυρθεί στη Ζάκυνθο. Ποιο είναι το απόσταγμα σου μετά από αρκετά χρόνια παραμονής;
Στο νησί ήρθα για τους γονείς μου. Ο πατέρας έφυγε και τώρα ζω για τη μάνα μου. Δεν είναι παράδεισος, αλλά πουθενά δεν υπάρχει παράδεισος. Δεν έχω μετανιώσει ούτε λεπτό. Τρώω κυνηγητό και έχω αποκτήσει αυτοάνοσα που τα πολεμάω και τους πολεμάω γιατί έτσι με έμαθε ο πατέρας μου.
-Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψεις κάποια στιγμή ξανά στην Αθήνα και να ασχοληθείς με τη δημοσιογραφία ή τη συγγραφή;
Ποτέ δε λέω ποτέ για αυτό έχω κρατήσει και το σπίτι στην Αθήνα. Με τη δημοσιογραφία αποκλείεται να ασχοληθώ, με το θέατρο δεν σταμάτησα. Έφυγα το 2009 και το 2013 και το 2014 έκανα 2 τεράστιες επιτυχίες. Τα τελευταία χρόνια, μέχρι και φέτος γράφω για τη φίλη μου την Ελένη Γερασιμίδου και ποιός ξέρει…
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Να την κρίνει ο Θεός.
-Τα στοιχεία της που δεν τα αντέχεις;
Εδώ δεν αντέχω τον εαυτό μου.
-Τι άνθρωπος είναι ο Άγγελος Πυριόχος;
Μαλάκας.
-Αν βρισκόσουν ναυαγός σε ένα έρημο νησί ποιο προσωπικό σου αντικείμενο θα ήθελες να σε συντροφεύει;
Ναυαγός που θα πεθάνει σε 5 μέρες τι να το κάνω το αντικείμενο;
-Νιώθεις ευτυχισμένος;
Πολλές φορές ναι. Πρόλαβα και έζησα. Λίγο το έχεις;
-Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σου;
Λάθος ερώτηση. Η σωστή είναι. Πως του φέρθηκες του έρωτα; Σκατά. Όλα λάθος αλλά πέρασα καλά. Ναι είμαι του γιατρού.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο όταν όλα δείχνουν δύσκολα;
Οι αναμνήσεις από τα δύσκολα. Άρα θα περάσει κι αυτό.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Να πεθάνω σε νοσοκομείο.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Είμαι ρεαλιστής. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, δεν αλλάζει τίποτα , δεν ζαλίζω το κεφάλι μου με υποθέσεις, αν αυτό, αν το άλλο.
-Τα όνειρα σου για το μέλλον;
Δεν έκανα όνειρα μικρός θα κάνω τώρα που γέρασα;
-Η συμβουλή που θα έδινες σε ένα νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;
Δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για συμβουλές. Μπορώ να πω μόνο, να πατάνε στα πόδια τους. Και να αφήνονται στην τύχη. Ό, τι είναι να έρθει, θα έρθει. Και να μην περιμένουν τίποτα γιατί πάντα πηγαίνουμε και περιμένουμε στο λάθος μέρος. Άστο να έρθει να σε βρει.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Άγγελος Πυριόχος;
Ποιος; Αυτός ο μαλάκας;
-Άγγελε σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Άγγελος Πυριόχος βιογραφικό: εδώ
Διαβάστε περισσότερες συνεντεύξεις: εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
