-Πείτε μας λίγα λόγια για τον εαυτό σας…
Κατάγομαι από τα Καλάβρυτα Αχαΐας, κι εκεί έζησα τα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά χρόνια της ζωής μου. Το πέρασμά μου από το χωριό στην πόλη ήταν μάλλον τραυματικό, δεν θυμάμαι όμορφα πράγματα από κείνη την περίοδο – αντιθέτως κουβαλώ ένα αίσθημα «ξενιτειάς» μέσα μου από τότε, που συχνά με δυσκολεύει μέχρι σήμερα.
-Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Τι σας κέρδισε σε αυτήν;
Δεν ανήκω στην κατηγορία των παιδιών που ήξεραν από πάντα πως θα γίνουν ηθοποιοί. Παρά το γεγονός ότι έπαιρνα μέρος σε σχολικές παραστάσεις, έλεγα ωραία τα ποιήματα (όταν δεν λιποθυμούσα από τράκ!) ζούσα με το αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο, ήξερα τι έπαιζαν τα θέατρα στην Αθήνα, δεν ονειρευόμουν κάτι συγκεκριμένο. Για την ακρίβεια δεν ονειρευόμουν καθόλου. Δεν είχα χρόνο. Είχα χάσει τη μητέρα μου και πενθούσα. Εκ των υστέρων, μπορώ να πω, πως ψάχνοντας κάτι να με παρηγορήσει συναντήθηκα με την υποκριτική και το θέατρο. Και κάπως έτσι «σώθηκα». Γιατί η τέχνη είναι ιαματική.
-Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική, είτε στο θέατρο είτε στη τηλεόραση, σήμερα; Ποια βήματα πρέπει να ακολουθήσει για να πετύχει;
Δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο για συμβουλές και δεν ξέρω συνταγές επιτυχίας. Απλώς νομίζω πως είναι χρήσιμο, να μπορεί κάποια-κάποιος να απαντήσει με ειλικρίνεια στην ερώτηση «γιατί θέλω να το κάνω αυτό;». Γιατί πολλά παιδιά μπερδεύουν το «θέλω να γίνω γνωστός» με το «θέλω να γίνω ηθοποιός». Δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα και πρέπει να το ξέρουν. Κι αυτή η γνώση καθορίζει και τα βήματα και τη διαδρομή που θα επιλέξουν.
-Πείτε μας λίγα λόγια για την εμπειρία σας στη πολυαγαπημένη μας σειρά «εμείς και εμείς». Επίσης, είχατε πρωταγωνιστικό ρόλο στο λατρεμένο (μου) «Καφέ της Χαράς». Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια και για αυτή σας την εμπειρία;
Και το «Εμείς κι Εμείς» και το «Καφέ της Χαράς» είναι αγαπημένες δουλειές με ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κράτησαν πολλά χρόνια! Δεν είναι τυχαίο πως ο κόσμος θεωρεί ότι έχω κάνει πολλές τηλεοπτικές σειρές, ενώ έχω κάνει ελάχιστες σε σχέση με άλλους συναδέλφους. Αγαπώ λοιπόν και τις δουλειές και τους ρόλους και τους συνεργάτες – αυτό δεν μπορεί ν’ αλλάξει, θέλω να είναι όλες και όλοι καλά, είναι η μεγάλη μου οικογένεια!!!
-Έχετε ασχοληθεί ενεργά με τη πολιτική, πώς προέκυψε η απόφαση αυτή και ποια η γνώμη σας για το τομέα αυτόν;
Πέρασα όλη μου τη ζωή ως ενεργή πολίτης. Δεν μπορώ να είμαι αλλιώς. Ιδεολογικά και ταξικά η Αριστερά υπήρξε επιλογή μου από τα πολύ νεανικά μου χρόνια και δεν μετάνιωσα ποτέ παρά τις ήττες, τις απογοητεύσεις, τις ματαιώσεις… Στην τελική, όσο κι αν είναι δύσκολα τα πράγματα «βάζω μπρος τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι…»
-Γιατί οι νέοι έχουν απομακρυνθεί από τα κοινά και πώς μπορούν να γίνουν ξανά ενεργοί πολίτες; Ποια η γνώμη σας;
Δεν νομίζω πως πρέπει να μιλάμε για τους νέους γενικά σαν να ήταν ένα πράγμα! Ξέρω καταπληκτικά νέα παιδιά, κορίτσια κι αγόρια που είναι ενεργοί πολίτες, πρωταγωνιστούν στα κινήματα, ενδιαφέρονται για τα πάντα και αγωνίζονται. Στο χώρο μας το κίνημα των support art workers, έδωσε σπουδαία δείγματα γραφής στη δύσκολη τριετία της πανδημίας και νέα πνοή στους συνδικαλιστικούς μας αγώνες καταρρίπτοντας κατασκευασμένους «μύθους» ότι οι καλλιτέχνες ανήκουν στο κοινό τους.
-Έχετε κάποια σχέδια για το μέλλον;
Σχέδια όχι. Δείτε τι ανατροπές έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στις ζωές όλων μας! Αν πριν τρία χρόνια μας έλεγε κάποιος για covid θα γελούσαμε, θα το θεωρούσαμε επιστημονική φαντασία… Κι αν μας έλεγαν για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις επιπτώσεις του επίσης θα λέγαμε «μπα δεν γίνονται αυτά στην Ευρώπη». Οπότε καθόλου σχέδια. Μόνο ευχές! Να είμαστε καλά, να αντέξουμε, να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας για τον διπλανό μας, για όποιον έχει ανάγκη δηλαδή… Αυτά μόνο!
-Σας ευχαριστώ δεόντως για την όμορφη συζήτησή μας.
Κι εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
