Ο Κάφκα και η κούκλα είναι συγγραφή της Larissa Theule & της Rebecca Green, οι οποίες εμπνεύστηκαν την ιστορία από την πραγματική ζωή του Φράντς Κάφκα, όπου το φθινόπωρο του 1923, η σύζυγός του και εκείνος ζούσαν στο Βερολίνο για να μοιραστούν μαζί την χαρά και την ευτυχία τους για όσο χρόνο απέμενε στον Κάφκα.
Όμως, μια μέρα καθώς περπατούσαν στο πάρκο, συνάντησαν ένα μικρό κορίτσι απαρηγόρητο να κλαίει γιατί είχε χάσει την κούκλα του. Ο Κάφκα συγκινημένος από τη θλίψη του κοριτσιού είπε ότι η κούκλα ταξιδεύει τον κόσμο και ξεκίνησε να γράφει επιστολές εκ μέρους της. Το αποτέλεσμα είναι το κορίτσι να καταφέρνει να διαχειριστεί την απουσία της και να βιώσει έντονα συναισθήματα δεσμού και σύνδεσης.
Ο σκοπός του Κάφκα ήταν να γιατρέψει την πληγωμένη καρδιά ενός παιδιού. Μπορεί ο Κάφκα να θεωρείται μελαγχολικός και ζοφερός στα κείμενά του, όμως, είναι παράλληλα, γοητευτικός, βαθιά συμπονετικός και στοργικός. Με την βοήθεια των συγγραφέων, με πρωταγωνιστή τον Κάφκα ταξιδεύουμε μέσα απ’ αυτό το παραμύθι να αναζητήσουμε εντός μας την καλοσύνη. Ίσως η απώλεια στη ζωή ή η απουσία κάποιων πραγμάτων ή καταστάσεων να μπορούν να νοηματοδοτηθούν αλλιώς αν τους δώσουμε την ευκαιρία να τις κατανοήσουμε και να τις ερμηνεύσουμε με θετικό πρόσημο.
Ο Κάφκα το Ιούνιο του 1924 πέθανε από φυματίωση και εκείνο το φθινόπωρο ήξερε ότι η υγεία του είχε επιβαρυνθεί αρκετά για αυτό και επέλεξε να μείνει στην εξοχή. Έτσι, η καλοσύνη και η φροντίδα που έδειξε σε εκείνο το κορίτσι, μοιάζει να είχε ένα ακόμη λόγω ύπαρξης, όπου πιθανότατα δε θα ήθελε να το βλέπει να υποφέρει και να πονά συναισθηματικά. Ο ίδιος λέγεται ότι έβρισκε αφορμές να συγγράψει σε καθετί που ζούσε. Εμπνεόταν βαθιά από τη ζωή.
Υπάρχει η εξής φράση μέσα στο παραμύθι: «Μου λείπεις, όπως λείπουν τα μήλα στα δέντρα τους» και συνειδητοποιούμε ότι είναι όμορφο να εκφραζόμαστε με τρόπους που αγγίζουν τη ψυχή και τη καρδιά, με εκείνον τον τρόπο που έρχεται ως εικόνα να αποτυπώσει την πραγματική διάσταση του συναισθήματος μας.
Ας πούμε το «Μου λείπεις, όπως όταν τα δέντρα χάνουν τα μήλα τους, όπως το φθινόπωρο τα φύλλα πέφτουν απ’ τα κλαδιά». Ας πούμε «Μου λείπεις, όπως ο οργανισμός μου αναζητά διακαώς το νερό». Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε να εκφράσουμε την αγάπη μας ή το συναίσθημα της απουσίας με τέτοιο τρόπο που να βγει απ’ την ψυχή μας. Μόνο έτσι θα καταλάβει ο άλλος πόσο σημαντικός μας είναι.
Τα βιβλία επιδρούν στη συναισθηματική και στην γνωστική μας ωρίμανση, μας μαθαίνουν τον κόσμο, δημιουργούν ψυχική ευφορία και ολοκλήρωση και συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε μέσα από τα βιβλία να βρούμε ενδοψυχικές ταυτίσεις και συνδέσεις. Αν διαθέτουμε ελεύθερο πνεύμα και «ανοιχτά» μάτια θα κατανοήσουμε το βάθος της λογοτεχνικής έκφρασης. Μια ιστορία επούλωσης μιας απώλειας ειπωμένη με τρυφερότητα, φροντίδα και θαλπωρή.
Μη φοβάσαι να γίνεις ποιητικός/ή, μη φοβάσαι να βιώσεις κάθε συναίσθημα που νιώθεις και να το εκφράσεις με ειλικρίνεια.
Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας. (Φραντς Κάφκα, 1883 – 1924)
Ο Κάφκα και η κούκλα – Larissa Theule & Rebecca Green – Εκδόσεις Διόπτρα: εδώ
Περισσότερες απόψεις για βιβλία και συνεντεύξεις συγγραφέων: εδώ
