Η Βούλα Γκεμίση είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Εκτός από την συγγραφή ως πολυπράγμων προσωπικότητα έχει σπουδάσει και εργαστεί σε διάφορα πόστα στον τομέα του marketing και διοίκησης επιχειρήσεων, ως εκπαιδεύτρια Η/Υ και έχει επίσης μία πορεία στο modeling τοπικά στην Κρήτη. Το νέο της βιβλίο με τίτλο: «Σιωπηλές Κραυγές» καθώς αφορά την κακοποίηση των γυναικών, αναδεικνύει και μία ακόμα πτυχή του εαυτού της, ενός ανθρώπου με έντονη ενσυναίσθηση για τον άλλον και μιας μαχητικής γυναίκας που ενδιαφέρεται για την ισότητα των φύλων. Ήταν αναμενόμενη η υποστήριξη που βρήκε από την ΜΚΟ “Strong Me” και τον εκδοτικό οίκο “Carmelabooks” από τον οποίο κυκλοφορεί με ένα μέρος των εσόδων να διατίθεται υπέρ των γυναικών με τραγικές ιστορίες σαν αυτές που κουβαλάνε οι πρωταγωνίστριές της.
-Αρχικά ως σύζυγος και μητέρα ενός αγοριού, θα θέλαμε να μας πεις πώς είναι αυτή η διπλή πρόκληση και πώς βλέπεις αυτόν τον κόσμο για τις γυναίκες;
Ο ρόλος της γυναίκας σήμερα γίνεται όλο και δυσκολότερος και νομίζω ότι φτάνουμε στο σημείο από το βαρύ κοινωνικό φορτίο που κουβαλάμε να λειτουργούμε σπασμωδικά και να επικρατεί μία χαοτική αύρα γύρω μας. Υποσυνείδητα πλέον και ίσως σταδιακά, χάνουμε τον ουσιαστικό και πρωταρχικό μας ρόλο: Να είμαστε γυναίκες που αγκαλιάζουν την θηλυκότητά τους και ταυτόχρονα να γινόμαστε η τεράστια αγκαλιά αλλά και η ασπίδα προς την οικογένειά μας. Αυτό έχω σαν σκέψη και προσπαθώ να τα ισορροπήσω μέσα μου με κάθε τρόπο.
Η μεγάλη πρόκληση έρχεται όταν η γυναίκα θα έρθει σε συναισθηματική ρήξη ή κόντρα με τον ρόλο της στο επαγγελματικό κομμάτι. Μία γυναίκα όταν έχει μάθει να εργάζεται ή να παίρνει πρωτοβουλίες στα επαγγελματικά είναι δύσκολο να συμβιβαστεί με το αποκλειστικό μεγάλωμα ενός παιδιού. Στη δική μου περίπτωση, ευτυχώς είμαι ένα άτομο που διακρίνω από νωρίς κάθε ψυχολογική μου αστάθεια οπότε διαφυλάσσομαι όσο μπορώ προλαμβάνοντας μία κατάσταση. Σαν ενεργή επαγγελματίας και σαν άνθρωπος εργασιομανής, γνωρίζοντας ότι το να δουλεύω με κάνει να νιώθω αρκετά παραγωγική προσάρμοσα την επαγγελματική μου ανησυχία με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορώ να συνδυάσω το μεγάλωμα του παιδιού μου με τη δουλειά. Προτεραιότητά μου φυσικά είναι η αφοσίωση στο παιδί και μετά όλα τα υπόλοιπα. Το έργο κάθε μανούλας είναι σπουδαίο και δυστυχώς πιστεύω ότι δεν αναγνωρίζεται στο βαθμό που του αξίζει.
-Έχοντας πρόσφατη την εγκυμοσύνη και την γέννηση του παιδιού σου, τι θα ήθελες να μας μεταφέρεις; Ήταν μία δύσκολη συνθήκη για εσένα, θα σκεφτόσουν να κάνεις και δεύτερο παιδί;
Ήταν μία δύσκολη συνθήκη για εμένα γιατί η εγκυμοσύνη μου δεν ήταν τόσο ευχάριστη. Όμως περνώντας όλο αυτό το στάδιο και έχοντας πια απόσταση από αυτό, θα κρατήσω το πιο θετικό μήνυμα αυτής της εμπειρίας μου. Το ότι τα κατάφερα τότε και οργανικά αλλά και συναισθηματικά σημαίνει πάρα πολλά για εμένα. Ανακάλυψα πτυχές μέσα μου που δεν τις γνώριζα. Με ωρίμασαν αρκετά, και το κυριότερο, ξεδιπλώθηκαν ακόμα περισσότερο τα αποθέματα αντοχής μου.
Η απάντηση πάντα αν θα έκανα δεύτερο παιδί, είναι ναι. Ίσως και τρίτο. Η δύσκολη εγκυμοσύνη μου δεν με πτοεί, δεν με αποτρέπει στο να μην θέλω άλλο παιδί. Τα αγαπώ πολύ τα παιδιά άλλωστε. Πάντα σκεφτόμουν ότι δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό. Υπάρχουν ένα σορό μανούλες εκεί έξω που έχουν παρόμοια εμπειρία δύσκολης εγκυμοσύνης με εμένα ή και δυσκολότερης από εμένα. Αν το καλοσκεφτούμε, πολλές μανούλες νιώθουν έντονα το συναίσθημα της μοναξιάς αλλά η αλήθεια είναι ότι καμία από εμάς δεν είναι μόνη.
-Παλιά η γυναίκα είχε τον ρόλο της στο σπίτι και ο άντρας στην δουλειά, πλέον έχει μεγαλύτερη ανεξαρτησία και αυτονομία μία γυναίκα καθώς εργάζεται αλλά ο κόσμος σαν να μην αλλάζει και φορτώνεται και τις δουλειές του σπιτιού καθώς και την ανατροφή των παιδιών, τελικά είστε κατ’ ευφημισμόν το «αδύναμο» φύλο έτσι;
Δεν πίστεψα ποτέ μου ότι είμαστε το «αδύναμο» φύλο. Η άποψή μου για τις γυναίκες γνωρίζω ότι ίσως να είναι και ακραία για κάποιον τρίτο που μπορεί να έχει αντίθετη άποψη από τη δική μου, όμως δεν με αγγίζει η αντίδραση κάποιου που θεωρεί τις γυναίκες κατώτερες ή τέρμα αδύναμες ή σε έναν βαθμό όπως ορίζει η λογική του, αδύναμες. Πιστεύω ότι και οι άντρες το γνωρίζουν αυτό από ένστικτο και ακόμα περισσότερο εκείνοι που έχουν έντονα μέσα τους στοιχεία μισογυνισμού και προσπαθούν με όποιο τρόπο να μειώσουν το γυναικείο φύλο. Η φύση έκανε προνομιούχες τις γυναίκες σε πολλά και αυτό είναι τουλάχιστον αφελές να μην το παραδεχτούμε. Η φύση όρισε άγραφους νόμους και εμείς, όπως και η επιστήμη, διδαχθήκαμε από τη φύση. Τότε γιατί θα πρέπει να αποκρύψω την αλήθεια που με δίδαξε σε μία κοινωνία που φτιάχνεται μέσα από νομοθετικά πλαίσια ανθρώπων; Γιατί θα πρέπει να παραβλέψω το αυτονόητο στο βωμό των κανόνων που ασπάζονται κοινωνικά συμφέροντα;
Πιστεύω ότι ζούμε σε μία βαθιά ανδροκρατούμενη κοινωνία και η ιστορία επιβεβαιώνει τη δική μου υποψία γιατί πολύ απλά τα φαινόμενα βιασμού και κακοποίησης γυναικών, παιδιών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Κάναμε το χρήμα κυρίαρχο. Αυτό είναι το λάθος μας και υιοθετήσαμε όλη την έννοια της εξουσίας αλλά και της σπουδαιότητας με την παραγωγή του χρήματος. Δεν είναι αυτό ανεξαρτησία. Είναι ένα μέρος της ανεξαρτησίας αλλά επί της ουσίας, μπορεί να λειτουργήσει και σαν συναισθηματική φυλακή όταν για χάρη της επαγγελματικής μου ιδιότητας ή της καριέρας μου θα αναγκαστώ να μεγαλώσουν τα παιδιά μου στον αυτόματο ή σε τρίτα χέρια ή σε συνθήκες που δεν έχω ορίσει εγώ ο ίδιος. Και δεν κατακρίνω όποια γυναίκα το κάνει, το αντίθετο. Επισημαίνω ότι δεν ξέρει ποτέ κανείς πώς μπορεί να νιώθει συναισθηματικά μία γυναίκα μέσα σε αυτή την καταναγκαστική επιλογή της. Η κοινωνία απαίτησε από εμάς να είμαστε παραγωγικές αλλά δεν μας υπέδειξε ότι η μεγαλύτερη αρετή μας ίσως να είναι η φροντίδα της οικογένειας μας.
«Αν δεν δουλεύω και φροντίζω μόνο την οικογένεια μου τότε δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου», αυτό επικρατεί. Ο ρόλος της γυναίκας ξέφυγε και εκεί χάσαμε και εμείς, οι γυναίκες, το παιχνίδι και αφήσαμε τα ηνία στην εναλλαγή των ρόλων μας στον αυτόματο. Χάσαμε τον έλεγχο και ίσως χάνουμε και τον σπουδαιότερο λόγο ύπαρξής μας μέσα σε όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό πεδίο. Ακόμα και μέσα στην οικογένεια έχουμε χάσει εντελώς τον ουσιαστικό μας ρόλο ακριβώς γιατί προσπαθούμε να τα καταφέρουμε όλα. Για εμένα, δεν είναι κακό να μην τα καταφέρνεις σε όλα. Το κακό είναι να μην προσπαθείς.
-Τι αγαπάς, τι φοβάσαι και τι έχεις χάσει σε αυτή την ζωή;
Αγαπώ την ντομπροσύνη, την τιμιότητα, τις σχέσεις που δεν χρειάζεται να διατηρείς δεύτερες σκέψεις και όταν διακρίνω ότι οι σχέσεις παίρνουν αυτή την τροπή, αποστασιοποιούμαι. Αγαπώ, επίσης, οτιδήποτε μου δίνει κίνητρο για δημιουργία και αφοσιώνομαι σε αυτό. Αγαπώ πολύ τα ζώα και επιλεκτικά, κάποιους ανθρώπους. Η αγάπη μου είναι βαθιά και κρυστάλλινη και προσπαθώ να είμαι δίπλα διακριτικά και στην αθέατη πλευρά των συνανθρώπων μου. Και αυτό είναι μία μορφή αγάπης για εμένα, το ότι είμαι εκεί για εκείνους και νοιάζομαι πραγματικά. Ιδανικά, θα ήθελα να είμαι ένας μικρός Θεός που να τους λύνω οποιοδήποτε πρόβλημα.
Δεν έχω ιδιαίτερες φοβίες στη ζωή μου. Με τρόμαζε πάντα η έννοια του θανάτου γιατί μου ήταν άγνωστη, όμως η ζωή μου έδειξε αυτή την πλευρά της και ίσως με αρκετά σκληρό τρόπο. Με έφερε αντιμέτωπη με το θάνατο όταν έχασα τον πατέρα μου μέσα σε μία στιγμή, μέσα στα δυο μου χέρια και αυτό από τη μία με δυνάμωσε σε βάθος χρόνου αλλά με αποδυνάμωσε ταυτόχρονα σε άλλα επίπεδα. Η όλη διαδικασία και ο τρόπος που ήρθα αντιμέτωπη με αυτό το γεγονός με θωράκισε αλλά και με ευνούχισε συναισθηματικά. Σαν δίκοπο μαχαίρι μοιάζει ίσως κάθε μορφή θανάτου. Έχασα τον πατέρα μου και αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν θα ξεπεράσω ποτέ. Έχω συμφιλιωθεί όμως με την απώλεια και έχει κατασταλάξει μέσα μου μία πλευρά της, δεν ξέρω αν την έχω αποδεχτεί πλήρως. Ίσως να μην μπορέσω και να την αποδεχτώ ποτέ. Αυτή παραμένει η φοβία μου, το ότι δεν θα αποδεχτώ ποτέ αυτή την πλευρά της ζωής. Γνωρίζω ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας, προσπαθώ να το δουλέψω μέσα μου αλλά δεν ξέρω αν θα έρθει η στιγμή που θα συμφιλιωθώ απόλυτα με αυτό.
-Ας περάσουμε στο έργο σου, πώς προέκυψε η συγγραφή του και ο συγκεκριμένος τίτλος;
Το μυθιστόρημα μου «Σιωπηλές Κραυγές» γράφτηκε προς το τέλος του 2020. Είναι αρκετά χρόνια πριν. Κύριο ερέθισμα μου τότε, σε μία εποχή που το φαινόμενο της κακοποίησης των γυναικών δεν ήταν τόσο έκδηλο, ήταν να γράψω μία ιστορία σε μία άκρως ρεαλιστική εκδοχή και να θίξω ένα κοινωνικό πρόβλημα το οποίο πιστεύω ότι λίγο πολύ έχουμε περάσει όλοι στις ζωές μας. Το βιβλίο ξεδιπλώνει μέσα από την ιστορία του όλες τις μορφές κακοποίησης και αυτό θεωρώ ότι είναι το πιο δυνατό του σημείο.
Την κεντρική θεματολογία του βιβλίου την εμπνεύστηκα από ένα οικογενειακό μας βίωμα. Η μητέρα μου, πολλά χρόνια με τον πατέρα μου χωρισμένοι, έκανε μία λάθος επιλογή στην προσπάθεια της να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Έτσι, λοιπόν ήρθαμε αντιμέτωποι οικογενειακώς με μία ακραία συμπεριφορά ενός ανθρώπου που διαγνώστηκε τελικά μέσα από τη φυλακή με ψυχιατρική διαταραχή. Προφανώς, λειτουργήσαμε άμεσα και δρομολογήσαμε όλη την νόμιμη διαδικασία.
Όσον αφορά τον τίτλο του βιβλίου, το βιβλίο αρχικά είχε άλλον τίτλο όταν ήταν διαθέσιμο στην πρώτη του γραφή σε δωρεάν ηλεκτρονική πλατφόρμα παγκόσμιας εμβέλειας. Ο τίτλος άλλαξε όταν πέρασε στα χέρια της εκδοτικής carmelasbooks.com και βρήκα αυτόν τον τίτλο «Σιωπηλές Κραυγές» όταν έκανα επιμέλεια του βιβλίου μου ξανά. Οι δύο αυτές λέξεις είναι γραμμένες μέσα στην ιστορία.
-Βγάζει αρκετή απόγνωση ο τίτλος του βιβλίου σου: «Σιωπηλές Κραυγές», αυτός πιστεύεις είναι ο κόσμος για τις γυναίκες, γεμάτος με σιωπηλές κραυγές;
Αν κρίνω από τη διάσταση που έχουν πάρει τα φαινόμενα της κακοποίησης αλλά και οι γυναικοκτονίες στη χώρα μας, πιστεύω ναι. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από γυναικείες σιωπηλές κραυγές και όχι μόνο. Υπάρχει, γενικά, πολύς κόσμος που έρχεται αντιμέτωπος με ένα σορό ανεξέλεγκτα κοινωνικά προβλήματα και ο τίτλος αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος σε οποιαδήποτε μορφή ανοχής μέσα στην καθημερινότητά μας. Επίσης, πιστεύω ότι αρκετές γυναίκες έχουν πολλούς λόγους να αποσιωπούν και απλά να προσπαθούν ακόμα και για την επιβίωση τους. Δυστυχώς, θέλουμε πολύ δρόμο ακόμα για να αποδείξουμε το αυτονόητο.
Λείπει ο σεβασμός, η αναγνώριση, η αποδοχή, η επαγγελματική καταξίωση και οι ίσες ευκαιρίες. Οι γυναίκες ακόμα και στην επαγγελματική τους ιδιότητα αντιμετωπίζονται ακόμα ανταγωνιστικά, απαξιωτικά και δεν υπάρχει αρκετός χώρος να ξεδιπλώσουν τα επιχειρηματικά τους ένστικτα ή το ταλέντο τους. Δεν είμαι απόλυτη, απλά πιστεύω ότι αυτό επικρατεί σε μεγάλο ποσοστό. Έχουν γίνει κάποια σημαντικά βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση όμως ο δρόμος είναι ακόμα πολύ μακρύς και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
-Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον εκδοτικό οίκο Carmelabooks και η υποστήριξη από την ΜΚΟ Strong Me;
Η συνεργασία μου με την ηλεκτρονική πλατφόρμα – εκδοτική carmelasbooks.com προέκυψε τυχαία θα έλεγα. Σε μία περίοδο της ζωής μου που είχα αποστασιοποιηθεί αρκετά χρόνια από τη συγγραφική μου δράση, συνειδητοποιούσα όσο περνούσε ο καιρός, ότι δεν επιθυμούσα συνεργασία με εκδοτικούς ξανά. Ήθελα να αφοσιωθώ στα βιβλία ιδιοέκδοσης και στο δικό μου προσωπικό eshop makestorytelling.com. Μία πολύ καλή μου φίλη, η Ελευθερία Καλογνωμά, συγγραφέας και η ίδια, με λογικά επιχειρήματα κατάφερε να με πείσει να στείλω κάποια έργα μου προς αξιολόγηση. Από εκεί και πέρα, όλα κύλησαν αβίαστα σε αυτή τη συνεργασία. Η κα Καρμέλα Κατσαμένη, ιδιοκτήτρια της ηλεκτρονικής εκδοτικής, διάβασε το βιβλίο μου «Σιωπηλές Κραυγές», αγκάλιασε την ιστορία αυτή, πίστεψε στην δυναμική της και την ευαίσθητη προσέγγιση της θεματολογίας που αφορά τις κακοποιημένες γυναίκες και έπειτα, από κοινού, δρομολογήσαμε την πορεία του βιβλίου έτσι ώστε να γίνει η φωνή όλων των κακοποιημένων γυναικών. Η κα Καρμέλα Κατσαμένη, ήρθε σε επαφή με την κα Ασπασία Θεοφίλου, την ιδρύτρια του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Strongme. Μετά από προσωπική αξιολόγηση του βιβλίου και τη δική της έγκριση φυσικά, προχωρήσαμε σε αυτή την ομαδική προσπάθεια. Τα Έσοδα του ηλεκτρονικού βιβλίου «Σιωπηλές Κραυγές» θα δοθούν στο κίνημα για την στήριξη και την ενίσχυση του σπουδαίου έργου που κάνει ήδη για την πρόληψη και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας.
-Επισκεπτόμενος το site σου makestorytelling.com βλέπω ότι δεν πρόκειται για το πρώτο σου βιβλίο, πώς θα περιέγραφες το μέχρι τώρα συγγραφικό σου ταξίδι;
Θα το περιέγραφα χαοτικό, μιας και τα βιβλία μου αφορούν διαφορετικές κατηγορίες βιβλίων και μιας και θεωρώ ότι καταπιάστηκα με πολλά παρακλάδια της συγγραφής, όπως με την δημιουργία βιβλίων. Όμως μέσα σε αυτό το χαοτικό φάσμα έχω πάντα την αίσθηση ότι είμαι ασφαλής και αυτό κάνει το δικό μου ταξίδι άκρως γοητευτικό. Επανέρχομαι στη συγγραφική μου δράση μετά από αρκετό καιρό απουσίας και μπορώ να πω ότι είμαι πιο συνειδητοποιημένη. Το ότι πήρα απόσταση από την ενασχόλησή μου αλλά και τις ιστορίες μου, μου έκανε καλό. Έχω άλλη οπτική σκοπιά των πραγμάτων. Είμαι πιο κατασταλαγμένη στο τι οραματίζομαι για την συγγραφική μου πορεία. Είναι πιο ξεκάθαροι οι νέοι συγγραφικοί μου στόχοι, οι συνεργασίες μου και είμαι και αρκετά καλά μέσα μου γιατί η μέχρι τώρα εμπειρία που είχα και η σκληρή δουλειά μάλλον μου έδωσε απλόχερα όλα αυτά που αναφέρω.
-Τι θα συμβούλευες έναν νέο συγγραφέα;
Δεν είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές. Βλέπεις, συγγραφικά νιώθω ότι τα έκανα όλα λάθος. Όμως, εκεί ίσως να κρύβεται και η μαγεία της δικής μου μικρής συγγραφικής πορείας. Ίσως, θα του έλεγα όλα αυτά που λέω και στον εαυτό μου: Να προσεγγίζει την συγγραφή με σύνεση, να μη βιάζεται, να μην τον απασχολούν οι πωλήσεις και οι αριθμοί. Να παραμείνει ερασιτέχνης σε αυτό που κάνει για να τροφοδοτεί μέσα του το σπόρο της εξέλιξης. Να μην βιαστεί να γίνει «επαγγελματίας». Επίσης, θα του έλεγα, να πειραματίζεται και να οραματίζεται την πορεία του. Να μην τα παρατήσει στην πρώτη δυσκολία ή απογοήτευση και να ρισκάρει πρώτα για εκείνον και μετά για το συγγραφικό του έργο. Σε κάθε περίπτωση ή συγγραφικό στάδιο πρέπει να έχει την τόλμη να συνεχίσει, αν η συγγραφή είναι κάτι που πραγματικά τον εκφράζει και τον ευχαριστεί.
-Ποια τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια;
Τα μελλοντικά μου συγγραφικά σχέδια είναι να ξαναγράψω παλιές μου ιστορίες, να περάσουν σε επανέκδοση και να δρομολογήσω νέες ιστορίες που έχω ξεκινήσει ήδη εδώ και χρόνια. Άλλες είναι στο ξεκίνημά τους, στα πρώτα κεφάλαια, άλλες στη μέση και κάποιες άλλες προς την ολοκλήρωσή τους. Σε λίγο καιρό περνάμε σε επανέκδοση για την αισθηματική κωμωδία μου «Λίγο Σεξ Ακόμη, Παρακαλώ». Την ξαναέγραψα από την αρχή και θα έχουμε και την συνέχεια του Νο2. Τα συγκεκριμένα βιβλία θα είναι διαθέσιμα σε ηλεκτρονική μορφή μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας carmelasbooks.com. Άλλα βιβλία μου σε έντυπη μορφή μπορεί να τα βρει κάποιος στο eshop makestorytelling.com
Συγγραφικός στόχος μου είναι να εξελίσσομαι. Η συγγραφή για εμένα είναι δώρο ανεκτίμητο, ένα ταξίδι που δεν θα ήθελα να σταματήσει ποτέ. Πάντα μαθαίνεις μέσα από αυτό το ταξίδι και σου ανοίγουν συνεχώς νέοι ορίζοντες.
