Κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται η ημέρα της μητέρας. Σήμερα, είναι μια από αυτές τις Κυριακές. Είναι το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν για εκείνες, για τα όσα προσφέρουν, χωρίς να ζητήσουν ποτέ τίποτα για αντάλλαγμα, καθημερινά.
Προτίμησα να μιλήσω για τη σημερινή μέρα, μέσω ενός βιβλίου που αξίζει να διαβαστεί σήμερα -χωρίς να αναιρείται ότι είναι επίκαιρο ανά πάσα ώρα και στιγμή- παρά να γράψω πως καθιερώθηκε αυτή η γιορτή, πότε, με τι αφορμή κτλ.
Η γνωστή ιστορία σε όλους, για τον Τσέστερ, το μικρό ρακούν, που δεν ήθελε να πάει σχολείο, από την Audrey Penn (ξενόγλωσσος τίτλος: The Kissing Hand), μεταφράστηκε πρόσφατα στην Ελλάδα με τίτλο «Το φιλάκι στο χέρι», από τις εκδόσεις ΣΙΕΛ, και σε μετάφραση της Αργυρούς Πιπίνη.
Κάθε παιδάκι, όταν πρέπει να αφήσει για πρώτη φορά το σπίτι του, και να πάει λόγου χάρη στο σχολείο ή να περάσει ένα βράδυ μακριά από τους γονείς του, κατακλύζεται από συναισθήματα άρνησης, στεναχώριας, ακόμα και θυμού. Ωστόσο, μέσα απ’ αυτή την ιστορία, η μαμά του Τσέστερ, δείχνει πως ένα «φιλάκι στο χέρι», μπορεί όλα να τα αλλάξει, και να λειτουργήσει πολύ περισσότερο από μερικά λόγια παρηγοριάς.
Τα παιδιά, έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι μπορούν το «σπίτι τους», με ότι συνεπάγεται αυτό, να το έχουν πάντα και παντού μαζί τους. Ότι η αγάπη της μαμάς τους, είναι εδώ κι ας μην είναι δίπλα τους, ως φυσική παρουσία. Το «φιλάκι στο χέρι», ούτως η άλλως, έχει χρησιμοποιηθεί από χιλιάδες γονείς ή ακόμα και εκπαιδευτικούς, για τέτοιες περιπτώσεις, προκειμένου να κατευνάσει τα συναισθήματα τους σε παρόμοιες καταστάσεις. Και τα παιδιά, ανταποκρίνονται θετικά, καθώς αντιλαμβάνονται την αγάπη που υπάρχει πίσω απ’ όλο αυτό.
Παρόλα αυτά, δε βλέπουμε μόνο την πλευρά του παιδιού, αλλά και του γονέα. Και εκείνος πονάει και στεναχωριέται στους πρώτους αποχωρισμούς. Και καμία φορά, είναι και εκείνοι μικρά παιδιά και ό,τι κάνουν για αυτά, χρειάζονται να τα ακούν και οι ίδιοι. Και δεν είναι καθόλου κατακριτέο αυτό.
Μπορεί η ιστορία, να χρησιμοποιεί τη μαμά ως παράδειγμα, και να τη δείχνει ως έναν άνθρωπο που δίνει λύσεις για όλα όσον αφορά το παιδάκι της, και να ‘ναι η μέρα της σήμερα, όμως αυτό αφορά κάθε άνθρωπο που μεγαλώνει ένα παιδί, ό,τι και να το έχει, και έρχεται αντιμέτωπος με αυτές τις καταστάσεις. Ακόμα κι αν είναι ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, η θεία ή ο θείος. Όπως επίσης, το ίδιο αξίζει και στις γυναίκες που έχουν μεγαλώσει παιδιά σα δικά τους και τα συναισθήματα παραμένουν ίδια, καμία φορά και δυνατότερα.
Να τις γιορτάζετε κάθε μέρα, όχι μόνο μια Κυριακή του Μαΐου.
Δε θα πω μόνο «χρόνια πολλά μαμά»…
Θα πω χρόνια πολλά σε κάθε γυναίκα που είναι μαμά, σε κάθε γυναίκα που μεγαλώνει παιδιά σα μαμά, σε κάθε γυναίκα που ήθελε να γίνει μαμά αλλά δεν τα κατάφερε, σε κάθε γυναίκα που δυσκολεύτηκε στη μητρότητα, σε κάθε γυναίκα που είναι μαμά, αλλά δεν είναι εδώ…
Το αξίζουν όλες.
Βρείτε το βιβλίο των εκδόσεων ΣΙΕΛ: εδώ
Διαβάστε περισσότερες απόψεις για βιβλία και συνεντεύξεις συγγραφέων: εδώ
