Ο Άγγελος Αντωνίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, είναι είκοσι ενός ετών και τα τελευταία τέσσερα χρόνια κυνηγάει το όνειρό του στο μπαλέτο σε διάφορες χώρες σε όλο τον κόσμο.
-Πώς σου ήρθε η ιδέα να ασχοληθείς με το μπαλέτο;
Θυμάμαι τον εαυτό μου από πολύ μικρή ηλικία να χορεύει ασταμάτητα στο άκουσμα κάθε είδους μουσικής. Η μητέρα μου, αναγνωρίζοντας το πάθος και την ευτυχία που ένιωθα όταν χόρευα, με ώθησε στο κλασικό μπαλέτο, καθώς η ίδια πίστευε ότι αποτελεί την βάση για την εξέλιξη ενός χορευτή. Τα πρώτα μαθήματα μπαλέτου μού φάνηκαν βαρετά, γιατί ήθελα να χορεύω ελεύθερα και όπως ένιωθα ακούγοντας τη μουσική. Όμως τα μαθήματα μπαλέτου απαιτούν πειθαρχία, προσοχή στο ασκησιολόγιο και άψογο συγχρονισμό με την μουσική και τους υπόλοιπους χορευτές και αυτό ήταν κάτι που ένιωθα να με περιορίζει. Λίγο καιρό μετά, όλα αυτά ένιωσα να αποκτούν νόημα λόγω ενός κοριτσιού που αμέσως ερωτεύτηκα, όταν την είδα να χορεύει ένα κομμάτι του κλασικού μπαλέτου «Σύλβια».
-Ασχολείσαι επαγγελματικά με το μπαλέτο και το χορό;
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είμαι επαγγελματίας χορευτής κλασικού μπαλέτου. Ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα χορεύοντας στο State Opera and Ballet Theater της Γεωργίας, ενώ πλέον είμαι Solist στο Grand Ballet Theater στο Πόζναν της Πολωνίας.
-Στην Ελλάδα, πολλοί θεωρούν το μπαλέτο γυναικείο χορό. Ποια είναι η πραγματικότητα;
Το μπαλέτο δεν έχει φύλο, όπως και κάθε είδους τέχνη. Ο φυλετικός διαχωρισμός των επαγγελμάτων είναι ένα στερεότυπο το οποίο δεν ισχύει στο μπαλέτο, καθώς υπάρχουν ρόλοι και για τα δύο φύλα οι οποίοι αλληλοσυμπληρώνονται. Από τον 16ο αιώνα συναντάμε πολλούς σε σημαντικές θέσεις έργων κλασικού μπαλέτου οι οποίες είναι απαραίτητες για την εξέλιξη της ιστορίας. Κατά τη γνώμη μου, ένας από τους κυριότερους λόγους που υπάρχει αυτή η προκατάληψη στην Ελλάδα είναι η περιορισμένη γνώση και επαφή σχετικά με το χώρο του μπαλέτου. Αντίθετα με την Ελλάδα, σε άλλες χώρες οι άντρες χορευτές μπαλέτου χαίρουν θαυμασμού και αποτελούν μέλη της «υψηλής κοινωνίας». Ένας χορευτής μπαλέτου ακολουθεί ανάλογο πρόγραμμα με έναν επαγγελματία αθλητή. Το επάγγελμα αυτό απαιτεί αφοσίωση, καθημερινή και πολύωρη εξάσκηση, προσεκτική διατροφή και παρακολούθηση από εξειδικευμένους φυσικοθεραπευτές και αθλίατρους. Αποτέλεσμα όλης αυτής της δουλειάς είναι η ανάπτυξη σώματος με φυσική δύναμη που να μπορεί να αντεπεξέλθει σε πολύωρες παραστάσεις, όπως ένας Μαραθωνοδρόμος, και σε συνεχή άλματα, όπως ένας αθλητής του στίβου. Στοιχηματίζω πως η δύναμη και η ενέργεια ενός κορυφαίου χορευτή μπαλέτου, όπως ο Ιβάν Βασίλιεφ, θα μπορούσε να εμπνεύσει ένα αγόρι, ώστε το ποδόσφαιρο να είναι η δεύτερη επιλογή του!
-Υπάρχουν άντρες χορευτές μπαλέτου στην Ελλάδα; Ποιες διαφορές βλέπεις στο εξωτερικό από την εμπειρία σου;
Υπάρχουν χορευτές μπαλέτου στην Ελλάδα, σίγουρα όμως λιγότεροι από ό,τι σε άλλες χώρες του κόσμου όπου το κλασσικό μπαλέτο είναι περισσότερο διαδεδομένο.
-Είναι το μπαλέτο ανεπτυγμένο στην Ελλάδα; Αν όχι, τι προτείνεις;
Θεωρώ πως για ένα αγόρι που επιθυμεί να γίνει επαγγελματίας χορευτής μπαλέτου οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες που του δίνονται στην Ελλάδα είναι περιορισμένες. Ο κλασικός χορός είναι ένα δύσκολο επάγγελμα και χρειάζεται να είσαι τυχερός, για να βρεις έναν καλό και ικανό δάσκαλο, για να σε εμπνεύσει και να σε καθοδηγήσει. Από την άλλη μεριά, χρειάζεται να υπάρξουν ακαδημίες μπαλέτου στην Ελλάδα που να απασχολούν και να υποστηρίζουν αξιόλογους και έμπειρους δασκάλους οι οποίοι θέλουν να μεταλαμπαδεύσουν την τέχνη. Οι ακαδημίες αυτές θα πρέπει να θεωρούνται ισάξιες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπως ήδη συμβαίνει στο εξωτερικό. Χρειάζεται να αναπτυχθεί μια κουλτούρα που οι γονείς θα ανησυχούν μόνο για το αν θα θαμπωθούν από τη λάμψη των παιδιών τους βλέποντάς τα να χορεύουν και όχι για το αν τυχόν επηρεαστούν από κατάλοιπα και προκαταλήψεις της κοινωνίας μας.
-Πες μας μερικά σημαντικά στάδια της πορείας σου στο χορό και το μπαλέτο.
Αποφοίτησα από το τμήμα χορού του καλλιτεχνικού γυμνασίου και λυκείου Γέρακα, ενώ παράλληλα σπούδαζα κλασικό μπαλέτο στη Διεθνή Σχολή Μπαλέτου των Βρυξελλών. Έχω συμμετάσχει και διακριθεί σε πολλούς διαγωνισμούς μπαλέτου σε όλη την Ευρώπη. Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών, ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα στο State Opera and Ballet Theater της Γεωργίας ως corps de ballet και λίγους μήνες μετά προήχθην ως ο νεότερος σολίστ της ομάδας. Από το 2019 ανήκω στο Grand Ballet Theater του Πόζναν και χορεύω πολλούς αξιόλογους ρόλους που πάντα ονειρευόμουν. Στο μεταξύ, έχω χορέψει σε σκηνές σε όλο το κόσμο όπως στη Γερμανία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στην Ουκρανία, στην Φινλανδία, στην Ιταλία, στην Εσθονία, στην Κροατία και άλλες. Επιπλέον, αξιοσημείωτο είναι να αναφερθούν οι συνεργασίες μου με αστέρια του κλασσικού μπαλέτου όπως Lali Kandelaki, Nina Ananiashvili, Andreis Liepa, Mikhail Lavrovsky, Joy Womack.
-Ποια είναι η αγαπημένη σου παράσταση μπαλέτου;
Η αγαπημένη μου παράσταση μπαλέτου είναι η Λαουρέντσια η οποία χορογραφήθηκε το 1939 από τον Vakhtang Chabukiani σε μουσική σύνθεση του Alexander Krein. Η πλοκή του έργου, καθώς και η ύπαρξη μια γυναίκας επαναστάτριας και ενός ήρωα δίπλα της, με έκαναν να το αγαπήσω. Επίσης, το ισπανικό ταμπεραμέντο το οποίο στολίζει όλη την παράσταση και μου θυμίζει έντονα το ελληνικό με κάνει να ξεχωρίζω ακόμα περισσότερο το έργο αυτό.
-Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Τα σχέδιά μου για το μέλλον είναι να συνεχίσω να δουλεύω σκληρά, για να αναπτύξω ακόμα περισσότερο την τεχνική μου και την θεατρικότητά μου στη σκηνή. Επίσης, να συνεχίσω να διοργανώνω σεμινάρια και workshops στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ώστε να μοιράζομαι την εμπειρία μου με όσους και όσες αγαπούν το κλασσικό μπαλέτο όσο και εγώ. Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για εμένα και τα σεμινάρια που διοργανώνω στο www.antoniouangelos.com
Συνέντευξη στον Μιχάλη Δραμιτινό
Επιμέλεια συνέντευξης: Ευγενία Κελαράκου
