Οι ιστορικοί λένε πως αυτή η περιβόητη έκφραση ανήκει στον Βεσπασιανό, αυτοκράτορα της Ρώμης (69 ως το 79 μ.Χ.), ο οποίος έψαχνε κάθε τρόπο να γεμίζει το δημόσιο ταμείο, για να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση της χώρας. Έτσι, αποφάσισε να φορολογήσει και τα δημόσια ουρητήρια (lat. Vectigal urinae).
Στην αρχαία Ρώμη μόνο αυτοί που είχαν την δυνατότητα να πληρώσουν μπορούσαν να πάνε στις δημόσιες τουαλέτες, δηλ. οι πλούσιοι. Οι φτωχοί ουρούσαν σε πήλινα δοχεία τοποθετημένα κοντά στις τουαλέτες. Τα ούρα από αυτά τα δοχεία μαζεύονταν σε δεξαμενές, από τις οποίες αργότερα οι μάστορες–τεχνίτες τα έπαιρναν και τα χρησιμοποιούσαν ως βασικό υλικό για διάφορες χημικές διεργασίες.
Τα ούρα είχαν εμπορική αξία κυρίως λόγω της αμμωνίας και της ταννίνης. Η αμμωνία χρησιμοποιείται στη βυρσοδεψία και σαν λευκαντικό των ρούχων, ενώ η ταννίνη για την επεξεργασία δέρματος και τη βαφή. Για να μην μπορούν οι τεχνίτες να χρησιμοποιούν αυτές τις δυο ουσίες δωρεάν, ο αυτοκράτορας Βεσπασιανό αποφάσισε να τις φορολογήσει.
Στο έργο του «Οι Βίοι των Καισάρων» ο ιστορικός Σουητώνιος αναφέρει ότι, όταν ο γιος του Βεσπασιανού Τίτος διαμαρτυρήθηκε στον πατέρα του γι’ αυτόν τον φόρο, ο Βεσπασιανός πήρε μια χούφτα νομίσματα που είχε μπροστά του και τον ρώτησε:
-Mυρίζουν αυτά;
-Όχι, απάντησε ο Τίτος.
–Και όμως είναι από τα ούρα, απάντησε ο Βεσπασιανός.
Από την Miroslava Skarlatou
Πηγές:
http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Historia_Augusta/Tyranni_XXX*.html
https://bg.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B5%D1%81%D0%BF%D0%B0%D1%81%D0%B8%D0%B0%D0%BD
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B7
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%BC%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1
