«Φωτιά & Νερό», στο θέατρο «Άβατον», το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη, μας προσκαλεί για δύο ακόμα παραστάσεις, σε μια εμπειρία βαθιάς ενδοσκόπησης, γεμάτης ζωντάνια και διαύγεια, για ένα θέμα που δε συναντάμε καθημερινά. Πρόκειται για ένα πολυδιάστατο θα λέγαμε κείμενο, πολιτικό και ταυτόχρονα ποιητικό, γεμάτο ένταση, πλούσιο σε συμβολισμούς και μικρές αλληγορίες, που καταφέρνει να φέρει στην επιφάνεια απαντήσεις σχετικά με την αντιπαράθεση των δύο κόσμων: Ανατολής – Δύσης.
Αναλυτικότερα κριτική για το έργο:
Βρισκόμαστε σε μια ανώνυμη ευρωπαϊκή πόλη, με πρωταγωνιστές τον Σαΐντ και τη Χαγιάτ, δύο πρόσφυγες που έχουν αφήσει πίσω τους έναν κόσμο βίας και πολέμου. Έρχονται αντιμέτωποι με τις δικές τους πληγές, τα στερεότυπα που τους καταδιώκουν και έναν «ξένο», ο οποίος καταλήγει ακούσιος επισκέπτης στη ζωή τους.
Η υπόθεση είναι αρκετά ιδιοφυής και πρωτότυπη: ένα λάθος στη διεύθυνση οδηγεί σε ένα αναγκαστικό κλείδωμα τριών ανθρώπων σε ένα χώρο, όπου οι πολιτιστικές διαφορές, τα τραύματα του παρελθόντος και η ένταση του παρόντος συνδυάζονται σαν μια παρτίδα σκάκι. Το σκάκι, εξάλλου, είναι ένα από τα βασικά σύμβολα του έργου, όχι μόνο ως μέσο επικοινωνίας αλλά και ως πεδίο συγκρούσεων, όπου οι στρατηγικές των χαρακτήρων αποκαλύπτουν τις αλήθειες τους. Ανατολή και Δύση, ξεδιπλώνουν τις άμεσες διαφορές τους, φτάνοντας εν τέλει στην απόλυτη κάθαρση και για τους δύο λαούς.
Η σκηνοθετική ματιά, του Αυγουστίνου Ρεμούνδου είναι απλή και μινιμαλιστική, δίνοντας χώρο στους ηθοποιούς να αναδείξουν τον συναισθηματικό πλούτο που φέρει το έργο με τις ερμηνείες τους, οι οποίες είναι ρεαλιστικές, γεμάτες ενέργεια και με μια ειλικρίνεια που δύσκολα συναντάς. Οι χαρακτήρες γίνονται οικείοι, και ένα με το κοινό.
Η αισθητική που φέρει σα σύνολο είναι εξαιρετική. Ο συνδυασμός φωτισμού, σκηνικού και μουσικής δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για το συγκεκριμένο έργο, προκειμένου να ενταχθούμε εντελώς στο κλίμα του και να καταλάβουμε τα κουβάρι των νοημάτων του.
Και μέσα σε όλα, θεωρώ ότι όλο το έργο το κρατάει η συγκεκριμένη φράση: «Η κόλαση είναι για όλους ίδια. Και δε δείχνει πολύ χάλια αν έχεις καλή παρέα & καλό κρασί». Μια φράση αποτυπωμένη σε χαρτί, τόσο απλοϊκή και τόσο αληθινή.
Η παραπάνω φράση, συνοψίζει με έναν ιδιότυπο τρόπο, το ευρύτερο νόημα του έργου: η ζωή, με τις δυσκολίες και τις αντιξοότητές της, από όπου κι αν κατάγεται ένας άνθρωπος, ό,τι τραύματα και να κουβαλάει, μπορεί να γίνει υποφερτή, ακόμη και όμορφη, όταν συνοδεύεται από στιγμές συντροφικότητας, αγάπης, αποδοχής και γινόμαστε όλοι ένα.
Το θεατρικό κείμενο της Χρύσας Σπηλιώτη δεν είναι απλά μια παράσταση. Είναι μια εμπειρία, και γενικότερα στον τρόπο που ανέλυε όλα της τα έργα αλλά και ένα δίδαγμα ζωής, που προκαλεί τον θεατή να αναλογιστεί, να γελάσει, να συγκινηθεί, να σκεφτεί. Μια πραγματική «γιορτή» για τη θεατρική τέχνη, που αποδεικνύει ότι, όταν το θέατρο υπηρετεί τον σκοπό του, μπορεί να γίνει «δάσκαλος» πολλών πραγμάτων.
Αν τη δείτε, πάρτε μαζί σας, «καλή παρέα & καλό κρασί».
Φώτια & Νερό – 2ος ΧΡΟΝΟΣ θέατρο ΑΒΑΤΟΝ (τελευταίες παραστάσεις 4 – 5 Ιανουαρίου): εδώ
Διαβάστε περισσότερα άρθρα: εδώ
