Παρατηρώντας αυτές τις ημέρες να γράφεται ο επίλογος με την κηδεία της Ελισάβετ, διαπιστώνεται εύκολα πως υπάρχει ακόμα ένα δέος και ένας σεβασμός θρησκευτικού τύπου απέναντι στον θεσμό της μοναρχίας. Ουρές κόσμου συνέρρεαν για να πουν το ύστατο αντίο στην βασίλισσα.
Παρόλο που εν πολλοίς οι εναπομείναντες βασιλείς στην Ευρώπη δεν ανακατεύονται με την άσκηση εξουσίας του κράτους, η διατήρηση και μόνο του θεσμού της μοναρχίας στις συνειδήσεις των ανθρώπων ακόμα και αν οφείλεται σε ιστορικούς λόγους και είναι μέρος της παράδοσης, μάλλον οφείλει να προβληματίσει ιδιαιτέρως.
Η μοναρχία είναι το παλαιότερο πολίτευμα και βασίζεται στην αρχή του ενός εκλεκτού ατόμου. Η εξουσία του διέπεται καθαρά και μόνο ως κληρονομία της οικογενείας του. Είναι δε ως θεσμός συνδεδεμένη με την περίοδο της φεουδαρχίας και της δουλείας. Είναι απορίας άξιο πως έθνη του δυτικού πολιτισμού που βασίζονται στις ιδέες του διαφωτισμού, διατηρούν ακόμα αυτόν τον αναχρονιστικό θεσμό.
Ακόμα και από άποψη κόστους να εξεταστεί το ζήτημα όταν αυτό ανέρχεται στα 107 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι πλήρως ασύμφορο (ω ναι οι μονάρχες στην Ευρώπη ζουν δημοσία δαπάνη). Φυσικά πρόκειται για την πιο δαπανηρή περίπτωση καθώς άλλες βασιλείες όπως της Ισπανίας και του Βελγίου ανέρχονται σε 9 και 15 εκατομμύρια αντιστοίχως.
Σίγουρα ο θεσμός κουβαλάει μία ιστορία αν και ως επί το πλείστον αιματοβαμμένη η οποία θα έπρεπε λογικά να απομακρύνει τον κόσμο. Αντιθέτως η αποτυχία της Οκτωβριανής Επανάστασης στην Ρωσία καθώς και οι ελάχιστες εναπομείναντες κατακτήσεις της Γαλλικής επανάστασης που επιβιώνουν ακόμα, διαδραμάτισαν προφανώς κάποιον ρόλο ώστε να παραμείνουν δημοφιλείς οι βασιλείς ανά την Ευρώπη. Ο άνθρωπος σε γενικές γραμμές αγαπάει την φυλακή του και να ζει χωρίς ρίσκα. Οι εξαιρέσεις πάντα ελάχιστες που αλλάζουν τον ρου της ιστορίας αν και για λίγο.
Ζώντας πάντως σε μία χώρα όπου ο λαός εκλέγει για πρωθυπουργό σχεδόν σταθερά τους απόγονους τριών οικογενειών, δεν μπορεί κανείς να νιώσει ανώτερος και πως έχει προοδεύσει μια στάλα. Κληρονομική πρωθυπουργία πρέπει να είναι ένα πολίτευμα παγκόσμια πρωτοτυπία και ουσιαστικά δεν διαφέρει από την οποιαδήποτε βασιλεία. Ο ελληνικός λαός κατά βάθος επιθυμεί βασιλείς και να επιστρέψει στο: ψωμί ελιά και Κότσο βασιλιά.
Κάποιοι ωστόσο πανηγύρισαν και χάρηκαν με τα νέα του θανάτου της βασίλισσας Ελισάβετ καθώς συγχέουν την γενικότερη αποικιοκρατική πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου με ένα πρόσωπο. Δεν υπάρχουν τα περιθώριο να διαχωριστεί το σύμβολο μίας χώρας από την πολιτική της χώρας του. Όπως έγραψε και ο Βάρναλης:
Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.
Το ερώτημα είναι ένα, θα είμαστε ποτέ άξιοι για μία πραγματική δημοκρατία όπου ο λαός θα ασκεί την εξουσία του;
Πάντως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας των Ευρωπαϊκών χωρών που ακόμα διατηρούν τον θεσμό της μοναρχίας με όλες τις εξουσίες να πηγάζουν από το κοινοβούλιο, παραμένουν ανώτερα από τις βαλκανικές χώρες όπου βασιλεύει η διαφθορά, ο έλεγχος και η χειραγώγηση των εξουσιών.
Περισσότερα για τις μοναρχίες στην Ευρώπη: εδώ