Η ποίηση συνεχίζει ολοένα και περισσότερο να υπάρχει ανάμεσά μας, με τους νέους συγγραφείς, να κάνουν βήματα προς εκείνη, και να εκδίδουν τις συλλογές τους. Είχα την τύχη να διαβάσω μια, μιας πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως. «Τα μικρά μεγάλα», ονομάζεται η νέα ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, και η οποία, είναι η πρώτη από την Μάρσια Ισραηλίδη.
Πριν περάσω στο περιεχόμενο του βιβλίου, θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στον τίτλο. Όπως είναι λογικό και επόμενο, κάθε βιβλίο, πριν διαβάσουμε την περίληψη και δούμε το περιεχόμενό του, το πρώτο πράγμα που αντικρίζουμε είναι το εξώφυλλο, συνεπώς και ο τίτλος. Για πολλούς, είναι και ο λόγος, για να κρίνουν αν θα αγοράσουν ή όχι ένα βιβλίο. Αν και αυτό δε θα έπρεπε να συμβαίνει, διότι καμιά φορά ο τίτλος αδικεί. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο, είναι εκείνος που τραβάει τον αναγνώστη. Το έξυπνο οξύμωρο σχήμα που κυριαρχεί (μικρά – μεγάλα), έχει διττή σημασία. Από τη μία, σου παρέχει την αίσθηση, ότι εκεί μέσα θα διαβάσεις για την αξία των μικρών πραγμάτων, που δε φαίνεται με γυμνό μάτι. Και λίγοι βλέπουν πραγματικά, τί όντως κρύβουν. Από την άλλη, τα ποιήματα που βρίσκονται μέσα, ξεκινάνε να αναφέρονται σε μικρά πράγματα, ενώ σταδιακά περνάνε και καταλήγουν σε μεγάλα.
Περνώντας στο περιεχόμενο, χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, που προσωπικά, είναι και το αγαπημένο μου, η συγγραφέας με απλοϊκό λεξιλόγιο, και με εξίσου απλό τρόπο, χωρίς δυσνόητα και σκοτεινά μηνύματα, περιγράφει την αξία αντικειμένων της καθημερινότητας πάντων ανθρώπων. Όχι τόσο την υλική αξία, όσο τη συναισθηματική αξία που φέρουν τα πιο απλά και τόσο μικρά πράγματα. Αντικείμενα και μέρη του σπιτιού, ζώα, καταστάσεις, εποχές, ώρες και ήχοι, ολοκληρώνουν στο τέλος του πρώτου μέρους για όσους το διαβάζουν, μια ειδυλλιακή εικόνα. Μια εικόνα που τελικά, δε μένεις στην εξωτερική της όψη, αλλά σε όσα βαθύτερα κρύβει απ’ αυτά που μόλις διάβασες, και τα κομμάτια που συναρμολόγησες. Σ’ αυτά τα ποιήματα, κάτι που μ’ αρέσει και θεωρώ πολύ ιδιαίτερο, είναι ότι οι τίτλοι έρχονται στο τέλος, εφόσον ολοκληρωθεί η περιγραφή. Η μαγεία κρύβεται στο γεγονός, ότι όσο τα διαβάζεις σκέφτεσαι ποιο πράγμα να εννοεί αυτή τη φορά. «Δύο γυάλινα ποτήρια τιρκουάζ», «Αρχή καλοκαιριού» και «4 π.μ» είναι τα ποιήματα που μου άρεσαν λίγο παραπάνω και ξεχώρισα.
Όσον αφορά το δεύτερο μέρος, ξεφεύγει από την περιγραφή που υπήρχε στο πρώτο, και αλλάζει τρόπο πλεύσης, καθώς τώρα υπάρχει μια δυναμική στη γραφή. Εδώ ακριβώς, όπως αναφέραμε και στην αρχή, διασχίζουμε τα μικρά, και φτάνουμε στα μεγάλα. Περνάει σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Να σημειωθεί, ότι εδώ οι τίτλοι, αναφέρονται στην αρχή. Αρχικά, γίνεται αναφορά στα παιδικά χρόνια ίσως της συγγραφέως, ίσως και του κάθε ανθρώπου που το διαβάζει εκείνη τη στιγμή. Είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό, και πώς θα το εκλάβει ο καθένας, καθώς είναι δεδομένο ότι η ποίηση ερμηνεύεται διαφορετικά. Στη συνέχεια, τα ποιήματα που έπονται, τα οποία είναι κυρίως ελεύθερου στίχου, με διακριτικό τρόπο και καθόλου απότομο, φτάνουν στον πόνο που βιώνουν όσο μεγαλώνουν όλοι οι άνθρωποι, σε σώμα και ψυχή. Το αθώο παιδί, χωρίς έγνοιες και βάσανα, μετατρέπεται σε ενήλικα, με σκοτούρες, αναζητώντας «5ος όροφος καρδιολογική κλινική» και «Συνταγή ιατρού», εξαιτίας του έντονου άγχους που χαρακτηρίζει τους πάντες σήμερα. Τέλος, κλείνοντας και αυτό το μέρος, γίνεται αισθητή η εικόνα του σήμερα, διότι βλέπουμε την εξάρτηση των ανθρώπων από την τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και την απομόνωση που υφίστανται εξαιτίας αυτών.
Αν η ποίηση δεν είναι το φόρτε σας, σας παροτρύνω να κάνετε την αρχή με αυτή την τόσο ιδιαίτερη ποιητική συλλογή, που όλοι μας βρίσκουμε κομμάτια μας εκεί μέσα.
Βρείτε το βιβλίο: εδώ
Περισσότερες απόψεις για βιβλία και συνεντεύξεις συγγραφέων: εδώ
