Με τον Σταύρο Ποταμίτη και τον Κωνσταντίνο Παρισινό είναι η δεύτερη φορά που συναντιόμαστε μέσω μιας συνέντευξης. Τότε, τους είχα γνωρίσει ως StevieR & Parisinos ενώ τώρα ως ένα άλλο alias που έχουν, τους After Altamont. Η αφορμή είναι μια μοναδική και ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, η Ηλεκτρική Ρεμπετολογία, όπου αγκάλιασαν σπουδαία τραγούδια του ρεμπέτικου δίνοντας τους νέα πνοή και ηλεκτρονικό ήχο. Με μεγάλη χαρά τους φιλοξενώ στο yourearticles.
-Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το τελευταίο σας project, η Ηλεκτρική Ρεμπετολογία. Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά;
Η προσπάθεια να φέρουμε στοιχεία του ρεμπέτικου μέσα σε υβριδικές ηλεκτροακουστικές ενορχηστρώσεις έχει γίνει σε πολλά στάδια. Είχαμε τζουρά και μπουζούκι στον πρώτο μας δίσκο ως After Altamont, με το An Animal Orchestra, αλλά μέσα σε ένα πιο progressive rock και trip hop περιβάλλον. Αργότερα, κυκλοφορήσαμε ως Stevie R & Parisinos δύο δίσκους με την Chapter 24 Records, τα Ωρωπός και Τα Παιδιά της Γειτονιάς στο οποίο συμμετείχε η εξαιρετική Άννα Μαρία Χαροκόπου. Αυτοί οι δίσκοι ήταν σε πιο fast-tempo, danceable context και είχαν πάρα πολύ θερμή αντιμετώπιση από το διεθνή τύπο. Σε εκείνο το σημείο ξοδέψαμε αρκετό χρόνο σκεπτόμενοι πως μπορούμε να φέρουμε αυτό το εγχείρημα σε μια ακόμα μια πιο ώριμη μορφή, η οποία να εκπροσωπεί σωστά το όραμα μας για το πάντρεμα του ρεμπέτικου με αναλογικά ηλεκτρονικά όργανα. Μετά από τέσσερα χρόνια, άπειρους πειραματισμούς και ηχογραφήσεις (και πιο πολλά απορριφθέντα προσχέδια από ό,τι μπορούμε να μετρήσουμε) γεννήθηκε η Ηλεκτρική Ρεμπετολογία.
-Με ποιο κριτήριο έγινε η επιλογή των κομματιών που διαλέξατε να διασκευάσετε και πως καταλήξατε στους ερμηνευτές;
Όπως προανέφερα, για την δημιουργία αυτού του δίσκου κάναμε εκατοντάδες ηχογραφήσεις και δοκιμάσαμε να επαναδημιουργήσουμε και να φανταστούμε με έναν δικό μας τρόπο πολλά πρωτότυπα ρεμπέτικα κομμάτια. Το κύριο κριτήριο για την επιλογή των κομματιών ήταν η προσωπική σύνδεση με αυτά τα κομμάτια και οι πάρα πολύ ισχυροί δεσμοί που αυτά έχουν με προσωπικές αναμνήσεις. Είχαμε την μεγάλη τύχη να έχουμε γύρω μας έναν κύκλο εξαιρετικών μουσικών και μέσω αυτών γνωρίσαμε και την Dunja Botic η οποία ερμηνεύει τα «Θα Σπάσω Κούπες και Μπουρνοβαλιά». Σε όσους ανθρώπους του χώρου παίξαμε το δίσκο πριν την κυκλοφορία όλοι ρώτησαν από που πήραμε δείγμα για το φωνητικό μιας και θεώρησαν πως προέρχεται από κάποιον πρωτότυπο ρεμπέτικο δίσκο. Ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη η έκπληξη τους όταν άκουσαν ότι αυτό ήταν μία καινούργια ηχογράφηση. Η Dunja έχει στη φωνή της χαρίσματα που βρίσκουμε σε παλιές μεγάλες τραγουδίστριες ρεμπέτικου και δεν μπορώ να περιγράψω πόσο τυχεροί είμαστε που δουλέψαμε μαζί της σε αυτό το project. Η Άννα Μαρία Χαροκόπου ήταν η δεύτερη ερμηνεύτρια στο δίσκο. Με την Άννα θυμάμαι να συζητάμε αυτό το project χρόνια πριν, είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος άνθρωπος με βαθιά αγάπη για το ρεμπέτικο και ο τρόπος που απέδωσε το φωνητικό σε αυτό το δίσκο είναι πραγματικά εξωκοσμικός.
-Τι σημαίνει για εσάς το ρεμπέτικο;
Το ρεμπέτικο για μας θυμίζει πατρίδα. Το άκουσμα του μας ταξιδεύει σε στιγμές με την οικογένειά μας, τριγυρνάμε ξανά νοητά στις ταβέρνες και τα πάρκα όπου μοιραστήκαμε γέλια και κλάματα με φίλους, μας θυμίζει την ξενιτιά και όσα μας λείπουν από τη χώρα μας, μας θυμίζει τις αξίες και τα στοιχεία που βρίσκει κανείς μόνο μέσα στην καρδιά του Έλληνα.
-Ο λόγος που τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι ζωντανά μέχρι σήμερα και τα ακούνε ακόμα και οι νεότερες γενιές;
Το ρεμπέτικο έχει κλεισμένες μέσα του την ιστορία και την ψυχή του λαού. Η θεματολογία του ήταν ο έρωτας, ο πόνος, οι δυσκολίες, η απώλεια, οι τσακωμοί, οι κακές συνήθειες, οι λύπες και οι χαρές. Καθημερινά πράγματα, γραμμένα σε αργκό και ντυμένα με όργανα που μιλάνε κατευθείαν στη καρδιά του Έλληνα. Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να καταλάβει κανείς πως οι περισσότερες γενιές, αν όχι όλες, της σύγχρονης Ελλάδας μπορούν και ταυτίζονται με αυτό.
-Τι είδους κίνδυνοι υπάρχουν για το αποτέλεσμα όταν κάποιος πάει να πειραματιστεί με τέτοια διαχρονικά κομμάτια;
Αυτή είναι μία αρκετά ιδιαίτερη ερώτηση. Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι η εκτεταμένη λογική που υπάρχει, πώς τέτοια κομμάτια πρέπει να μένουν καθαρά στην αυθεντική τους μορφή και να μην τροποποιούνται είναι κατά τη γνώμη μου η πραγματικά επικίνδυνη άποψη. Η μουσική όπως και οι άνθρωποι όπως και η τεχνολογία πρέπει να εξελίσσεται. Όσο κι αν υπάρχει μια νοσταλγία στην απλή και αυθεντική αναπαραγωγή αυτών των έργων, αυτό από μόνο του δεν είναι ικανό να συμβάλει στην εξέλιξη της τέχνης. Θεωρώ ότι τα στοιχεία που μας έχουν προσφέρει προηγούμενες γενιές πρέπει να τα βλέπουμε και ως δομικά στοιχεία για να μπορούμε πάνω σε αυτά να χτίσουμε κάτι καινούργιο. Η στείρα αναπαραγωγή οδηγεί σε έναν κλασικισμό που μετατρέπει την τέχνη σε μουσειακό στοιχείο. Επιστρέφοντας στην ερώτηση, ο αρχικός κίνδυνος είναι να χαθεί η ψυχή και η ουσία του έργου τέχνης. Αν καταφέρουμε ωστόσο να διατηρήσουμε αυτή την ψυχή και ουσία μέσα από την μοντέρνα επαναδημιουργία τότε έχουμε επιτύχει. Ο δεύτερος κίνδυνος για τον καλλιτέχνη είναι η κατακραυγή, και δυστυχώς αυτό δε συνεπάγεται ότι το έργο δεν ήταν καλό, απλά κάποιες φορές απορρέει από την εκτεταμένη λογική που προαναφέραμε, ότι δηλαδή τέτοια έργα πρέπει να μένουν αυτούσια. Οι πραγματικοί καλλιτέχνες όμως με όραμα, δεν κάνουν πίσω σε ένα εγχείρημα στο οποίο πιστεύουν επειδή φοβούνται την κατακραυγή, όποια και αν είναι αυτό το εγχείρημα.
-Ετοιμάζετε κάτι αυτή τη περίοδο;
Προς το παρόν προετοιμάζουμε ένα live performance σαν After Altamont και καινούργιους δίσκους με το Stevie R & Parisinos alias μας. Επίσης έχουμε ένα καινούργιο residency στο Βest Radio.
-Τα όνειρα σας για το μέλλον;
Ελπίζουμε να συνεχίσουμε με την παραγωγή και να γράφουμε μουσική με ψυχή. Θα θέλαμε πολύ να παρουσιάσουμε το live Elektriki Rembetologia στην Ελλάδα.
-After Altamont σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Εμείς σε ευχαριστούμε.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Θα τους βρείτε στο FB: Constantinos Parisinos και Stevie.R.Producer
