Το ανήκειν είναι εκείνος ο χώρος της μήτρας που μας φιλοξενεί και μας μεταδίδει εγγενώς την έννοια της αποδοχής πριν καν γεννηθούμε. Είναι η αγκαλιά και το βλέμμα μιας μητέρας που μας καλωσορίζουν στη ζωή και είναι το μεγάλωμά μας με αγάπη και ασφάλεια. Μαθαίνουμε ότι η αποδοχή των άλλων είναι δείγμα υγείας και ανάπτυξης, είναι τάισμα του Εαυτού.
Το ανήκειν είναι η ανθρώπινη συναισθηματική ανάγκη να νιώσουμε αποδοχή. Είτε λέγεται οικογένεια, πατρίδα, φίλοι, συνάδελφοι, θρησκεία, κοινωνία, ομάδα, ως άνθρωποι φαίνεται να έχουμε πάντα την ανάγκη να ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο. Η ανάγκη του ανήκειν σχετίζεται με τις ανάγκες του ανθρώπου να τον προσέξουν και να δώσει και ο ίδιος την προσοχή του στους άλλους, να συσχετιστεί και μέσα από τις σχέσεις του να αποκτήσει μια συγκεκριμένη ταυτότητα και να εναρμονιστεί με το περιβάλλον του. Ταυτίζομαι με τους άλλους σημαίνει νιώθω αποδοχή και μέσα από τη διαδικασία της ενσωμάτωσης έρχομαι σε επαφή με την ίδια μου την ύπαρξη, αποκτώ πρόσβαση και επίγνωση του εαυτού μου, ολοκληρώνομαι ως άνθρωπος. Η ερώτηση όμως είναι: εάν μέσα από τη συσχέτισή μας με τους άλλους ανακαλύπτουμε και δημιουργούμε τον Εαυτό μας, συνεπώς πότε και πως μαθαίνουμε εμείς οι ίδιοι να ανήκουμε στον εαυτό μας; Μέχρι ποιο σημείο οι άλλοι ορίζουν μέσα από την αποδοχή τους ή μη τη ζωή μας; Βλέπουμε πως σήμερα οι κατηγοριοποιήσεις της κοινωνίας μας καθορίζουν τη ζωή σύμφωνα με την ύλη και τα πλούτη και νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε δουλειές που μας φυλακίζουν και σε σχέσεις που δεν μας φέρνουν ευτυχία. Δάνεια σπιτιών και αυτοκινήτων, χρέη, υποχρεώσεις καθορίζουν σήμερα μέρος της ταυτότητας και του ανήκειν ενός ανθρώπου και καθορίζουν –σε μεγάλο βαθμό- την ολότητά του.
Ως παιδιά η οικογένεια είναι βασική δομή του ανήκειν μας, ως έφηβοι αναζητάμε για πρώτη φορά ένα νέο ανήκειν που να είναι συμβατό με τις αναπτυξιακές ανάγκες μας, εκεί όσοι έμαθαν την απόλυτη αποδοχή του περιβάλλοντός τους, καταλαβαίνουν ότι και αυτοί είναι πλέον διαφορετικοί και οι άλλοι γύρω τους διαφοροποιούνται. Μερικοί προσπαθούν να αναπαράγουν το οικογενειακό τους πλαίσιο και συνάπτουν μία ερωτική σχέση, που τους χαρίζει και πάλι την πολυπόθητη αποδοχή, ενώ μια νέα οικογένεια είναι το ασφαλές νέο περιβάλλον του ανήκειν τους! Άλλοι βρίσκουν ομάδες όπως φοιτητικές, συναδελφικές κ.λπ. Και εκεί είναι οι τίτλοι, τα πτυχία, η καταξίωση και το κύρος που καθορίζουν ένα ανήκειν. Όταν κανείς γίνεται γονιός νιώθει ξανά την απόλυτη αποδοχή μέσα από την αγάπη του παιδιού του, τότε κανείς νιώθει πληρότητα και ουσία για τη ζωή του μέσα από το γονικό ρόλο. Και σας προσκαλώ να σκεφτείτε όλες τις κοινωνικές ομάδες που ανήκετε και όλους τους ρόλους που έχετε αναλάβει… θέλοντας και μη, συνειδητά και ασυνείδητα.
Το να μην νιώσει κανείς το αίσθημα του ανήκειν έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις για τη ζωή του και την υγεία του. Οι έρευνες μας λένε ότι το αίσθημα του ανήκειν λειτουργεί ως ένα είδος κοινωνικής αναγνώρισης, η οποία παίζει ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.
Από την άλλη οι έρευνες μας αποδεικνύουν πως νιώθουμε λιγότερο εξαντλημένοι και έχουμε μεγαλύτερη ευημερία, όταν η ομάδα μας και η οργάνωσή μας, μας δίνει την αίσθηση του ανήκειν και της κοινότητας.
Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου διαμορφώνεται σύμφωνα με τις Ομάδες που ανήκει, ήτοι όσο πιο δυνατές και ποικίλες είναι, τόσο πιο πολύπλευρη και ουσιαστική θα είναι η ψυχοσύνθεσή του. Το να ανήκουμε σε μια καλή οικογένεια, ένα καλό εργασιακό περιβάλλον ή σε ομάδες για τα χόμπι μας είναι η καλύτερη φροντίδα για τον εαυτό μας. Τι συμβαίνει όμως όταν η οικογένεια που ανήκουμε δεν μας κάνει καλό; Ή όταν δεν περνάμε καλά στη δουλειά μας; Προφανώς και θα έχει το ακριβώς αντίστροφο αποτέλεσμα. Και τότε τι πρέπει να κάνουμε; Το να αλλάξει κανείς την οικογένειά του ή μια δουλειά που του παρέχει το προς ζην είναι πάρα πολύ δύσκολο ή και αδύνατο κάποιες φορές.
Αυτό που προτείνω είναι πρώτα να καταλάβουμε τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούμε πια να συγχρονιστούμε με την όποια ομάδα μας, είτε επειδή περνάμε ένα αναπτυξιακό στάδιο και ίσως χρειαζόμαστε λίγο χρόνο να αποδεχτούμε ένα νέο εαυτό, είτε μπορεί τα θέλω μας να αλλάζουν και έτσι να μην βρούμε τα ίδια σημεία συγχρονισμού και ενδιαφέροντος με τους άλλους, είτε απλώς επειδή έχουμε κουραστεί και χρειαζόμαστε νέα ενδιαφέροντα που να μας ξεκουράζουν. Δεν χρειάζεται να αγχωθείτε ούτε να στεναχωρηθείτε, μια πολύ καλή αυτογνωσία και διάθεση διερεύνησης προς τον εαυτό και το περιβάλλον μπορούν να εντοπίσουν τους λόγους και να επιλύσετε την όποια δυσκολία σας. Επίσης η ένταξη σε μια θεραπευτική Ομάδα ή σε νέες Ομάδες ενδιαφέροντος, όπως χώρου, μουσικής, δημιουργικότητας πάντα θα σας βοηθάει! Αλλά πάνω από όλα μην ξεχνάτε ότι το ανήκειν είναι αυτογνωσία και εξέλιξη του ανθρώπου στη Γη και ο ένας είναι όλοι και όλοι είμαστε ένα.
Από την Γαβριέλα Γκουσίτσα, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
(Σελίδα στο Facebook : https://www.facebook.com/GabrielaGusita/ )
