Σε αυτό τον θλιβερό κόσμο, στους σκοτεινούς δρόμους που περπατάς, στις θλίψεις που σε τριγυρίζουν όλα πάντα έχουν ένα πρόσωπο και ένα όνομα. Όλα σου τα συναισθήματα γυρνούν γύρω από άτομα που έκαναν ένα πέρασμα πάνω σου.
Μπαίνω στο μετρό και η μυρωδιά είναι αφόρητη. Όχι από ιδρώτα, αλλά από ψυχές. Βρόμισαν οι ψυχές από άγχος, θυμό, κακία και θλίψη. Τα νεανικά πρόσωπα μοιάζουν με γέρικα, τα χαμόγελα μετατράπηκαν σε χείλη σφιγμένα. Και όλα αυτά, γιατί βασανίζεσαι από σκέψεις και γεγονότα. Όχι, δεν πονούν αυτά! Πονάει η πίεση που ασκείς στον εαυτό σου, για να θυμάσαι όλα αυτά. Σε κάθε δυσκολία να βλέπεις πάντα το καλό που βγαίνει, πάντα μέσα από το κακό έρχεται και το καλό. Η ζωή είναι όπως ακριβώς είμαστε εμείς μισό καλό μισό κακό, θλιμμένοι και χαρούμενοι, το κομμάτι μας πάντα χωρίζεται σε δύο κομμάτια κομμένα στην μέση, ποτέ δεν θα γευτείς ολόκληρο το κομμάτι σου… Και αν γίνει, θα είναι για λίγο. Πάλι θα χωριστεί στην μέση.
Για να βρεις την ανακούφιση μέσα σου, να λες στους ανθρώπους σου: «Θέλω πάντα να γελάς!» Αυτό να εύχεσαι για όποιον μοιράστηκες από πολλές έως ελάχιστες ώρες στην ζωή σου και το σίγουρο είναι ότι, όταν το εύχεσαι, εσύ θα γελάς όλο και περισσότερο. Η ψυχή σου δεν θα έχει απαίσια μυρωδιά, αλλά φρέσκια από τα ανθισμένα της λουλούδια. Αυτό σου εύχομαι, πάντα να γελάς! Γιατί όταν γελάς εσύ, γελάω και εγώ.
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
