Πλησιάζει η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και προς μεγάλη μου έκπληξη (ΝΟΤ) μεγάλο μέρος των αθηναϊκών επιχειρήσεων βάφτηκαν στο χρώμα του κόκκινου της φωτιάς. Ανθοπωλεία και ζαχαροπλαστεία, είδη δώρων και καταστήματα εσωρούχων, όλα φέρουν υπερμεγέθεις καρδούλες και κόκκινες κορδέλες στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν τους απανταχού ερωτευμένους αυτής της πόλης. Και το πετυχαίνουν με κάποιο τρόπο. Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου αποτελεί διαχρονικά μια οικονομική ανάσα και ένα check point ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες ελληνικές – και όχι μόνο – γιορτές.
Προς τι όμως όλη αυτή η φασαρία; Η πιο κλισέ ατάκα και ταυτόχρονα η πιο εύστοχη στους κύκλους των οικονομολόγων και των μελετητών της αγοράς λέει: όπου υπάρχει ζήτηση υπάρχει και προσφορά. Αναντίρρητα, είναι λίγο άκομψο να μεταφράζεις τον έρωτα με στυγνούς κανόνες της οικονομίας. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι δεν χωρούν στην ίδια ζυγαριά το ομορφότερο συναίσθημα του κόσμου και το κέρδος. Αρκετοί μάλιστα αντιδρούν σε αυτή την τόσο πια εμπορική γιορτή του χρόνου και τους φαίνεται εξοργιστική η απόλυτη οικονομική εκμετάλλευση του concept.
Σε αυτές τις απόψεις δεν χωρά κάποια άλλη απάντηση εκτός από: ΞΥΔΙ! Ποιος φταίει που υπάρχει αυτή η έκρηξη κιτς στα καταστήματα; Τα μαγαζιά που κάνουν την δουλειά τους και λειτουργούν σύμφωνα με το καταστατικό λειτουργίας τους αποσκοπώντας στο κέρδος ή ο κάθε γλυκανάλατος πελάτης που τρέχει στο κεφάλι του έναν ανούσιο διαγωνισμό ευτυχίας με τους υπόλοιπους followers του στο Instagram;
Θα έλεγα ότι δεν χρειάζεται κάποιος να είναι επαγγελματίας αναλυτής, για να βγάλει συμπέρασμα. Την εποχή που η αποδοχή του εαυτού μας γίνεται σχεδόν αποκλειστικά από το ποσοστό των like που λαμβάνουμε, προσωπικά, βρίσκω πολύ φυσιολογική την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Είναι ένα αποτέλεσμα της εμμονής μας να δείξουμε στους γύρω μας πόσο τέλειοι είμαστε, ώστε να αποκρύψουμε τα κενά και τις ατέλειές μας. Για μια εικόνα ζούμε άλλωστε… Είναι προτιμότερο να είμαστε δυστυχισμένοι με την αποδοχή των άγνωστων φίλων μας στο Facebook που χέστηκαν για τις αηδίες που ανεβάζουμε παρά ευτυχισμένοι με αυτά που έχουμε πραγματικά στην ζωή μας.
Κάθε προσωπικό συναίσθημα θα πρέπει να μοιράζεται με τους δικούς μας ανθρώπους αποκλειστικά. Το χαμόγελο μιας νέας σχέσης ή το δάκρυ ενός νέου χωρισμού ανήκει στον αδερφικό μας φίλο, όποιος και αν είναι αυτός. Η χαρά μιας επιτυχίας ή η λύπη ενός στραβοπατήματος σε αυτόν ανήκει και μόνο. Η δημόσια έκθεση των βαθύτερων συναισθημάτων μας απλώς υποβαθμίζει τα συναισθήματά μας καθ’ εαυτά. Υπάρχουν άλλες 364 μέρες μέσα στον χρόνο που αξίζουν να είναι γιορτινές για εμάς χωρίς να χαρίζουμε τα εσώψυχά μας σε κανένα κουτσομπολίστικο μάτι. Η γιορτή του έρωτα ανήκει στον Βαλεντίνο του καθενός και δεν χρειάζεται κανένα φτηνό κουκλάκι και κανένα πακέτο γεύματος σε εστιατόριο, αν εμείς είμαστε καλά με αυτόν, αλλά κυρίως με τον εαυτό μας. Κάθε συναίσθημα αξίζει να γιορτάζεται, καθώς μέσα από αυτά θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί.
Συνεπώς, χαρούμενη η 14/2 (και η 15/2 και η 16/2 και η 17/2……..)
Σε όλους τους αδερφούς μου.
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
