Θεωρώ απόλυτα σημαντικό για την ουσιαστική χαρά στη ζωή μας το να αποδεχόμαστε πλήρως τον εαυτό μας. Να τον αγαπάμε χωρίς να είμαστε σκληροί μαζί του, ακόμα και αν οι άλλοι μάς γεμίζουν ενοχές τύπου «Δεν είσαι αυτός που έπρεπε να είσαι», «Δεν είσαι χρήσιμος αρκετά».
Επιθυμώ να μην περιμένω από τους άλλους να κρίνουν την αξία μου, αλλά να μάθω να την αναγνωρίζω εγώ ο ίδιος. Να αδιαφορήσω για τους άλλους χωρίς εμπάθεια, έως του βαθμού που θα μου επιτρέψει να ζω ελεύθερα.
Και έτσι, μπορώ να λέω με χαρά «Αξίζω, επειδή είμαι εικόνα Θεού, όχι επειδή έχω μια υψηλή επίδοση σε συγκεκριμένους τομείς». Αποδεσμεύομαι από τις σκληρές κριτικές των άλλων. Για να αξίζω, δε χρειάζεται να είμαι τέλειος.
Δεν έχει σημασία τι αναγνωρίζουν οι άλλοι σε μένα. Αυτές τις ισχυρές πεποιθήσεις που μας καλλιέργησαν οι γονείς μας και αργότερα η ίδια η κοινωνία μας ριζώθηκαν μέσα μας σε μια ηλικία στην οποία δε μπορέσαμε να τις επεξεργαστούμε σωστά. Επομένως, βασανιζόμαστε και ταλαιπωρούμαστε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας προσπαθώντας να τα καταφέρνουμε, γιατί έτσι θεωρούμε πως θα εξασφαλίσουμε την αγάπη των άλλων.
Είναι μάταιο να χάσω όλη μου τη ζωή προσπαθώντας να πείσω τους άλλους να δουν την αξία μου. Είναι ανώφελο να προσπαθώ μια ζωή, για να πείσω τους άλλους να δουν την προσωπικότητά μου, όταν εκείνοι έμειναν στην επιφάνεια και αδιαφόρησαν για αυτό που βρίσκεται μέσα μου. Τα ξεχνάω όλα αυτά. Απελευθερώνομαι. Αντλώ την αξία μου από αυτό που είμαι, όχι από αυτό που κάνω ή πετυχαίνω.
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
