Ζούμε στην εποχή που το σεξ θεωρείται αυτοσκοπός ζωής; Πλέον, ο καθένας από εμάς μπορεί εύκολα να ζήσει οποιαδήποτε σεξουαλική εμπειρία επιθυμεί, χωρίς κανένα συναισθηματικό δέσιμο και χωρίς να αναγκαστεί να συμβιβαστεί με μία εμπειρία λιγότερη από αυτή που επιθυμεί. Έχει τη δυνατότητα να ζήσει όποια συγκλονιστική εμπειρία θέλει, όπως τη θέλει, όποτε τη θέλει. Με όσα άτομα (ή όχι) θέλει, δεν υπάρχει περιορισμός, δεν υπάρχει ταμπού.
Η μεγάλη εμπειρία στις σεξουαλικές σχέσεις θεωρείται πλέον απαραίτητη για κάθε άνθρωπο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η σύγχρονη κουλτούρα εγκωμιάζουν τον άνθρωπο που διατρανώνει πως έχει έντονη σεξουαλική ζωή. Περιοδικά και εκπομπές αφιερώνουν ολόκληρη θεματολογία σε θέματα που ασχολούνται κυρίως με αυτό, το σεξ.
Και ενώ παλαιότερα υπήρχε προκατάληψη στους ανθρώπους που εμφάνιζαν έντονη σεξουαλική δραστηριότητα και δεν ήταν εγκρατείς, σήμερα παρατηρούμε το αντίθετο: υπάρχει εχθρότητα και προκατάληψη στους ανθρώπους που συνειδητά επιλέγουν να είναι εγκρατείς.
Μπορεί να επιλέξει κάποιος στην εποχή μας, σε μία εποχή γεμάτη ερεθίσματα και προτροπή σε έντονη σεξουαλική ζωή, να παραμένει πιο εγκρατής; Δίχως να εμπνέομαι από θρησκευτικές πεποιθήσεις, θεωρώ πως αξίζει να δούμε και αυτή την πτυχή του θέματος.
Πολλοί φιλόσοφοι, στο διάβα των αιώνων, θεώρησαν πως ένας άνθρωπος για να μπορεί να αφοσιωθεί με προθυμία και βάθος σε πνευματικά ζητήματα είναι ορθό να απέχει από σωματικές απολαύσεις. Ο Επίκουρος, για παράδειγμα, θεωρούσε πως η σαρκική συνάφεια, η απόκτηση παιδιών, όλα αυτά εμποδίζουν έναν άνθρωπο από το να βιώσει ουσιαστική επαφή με τον βαθύτερο εαυτό του και να αποκτήσει ουσιαστική θέαση των πραγμάτων, επειδή τον εγκλωβίζουν στην ύλη και την κοσμική ζωή. Ο Μπέρτραντ Ράσελ γράφει για τον Δημόκριτο: «Ο Δημόκριτος αποδοκίμαζε τις σαρκικές απολαύσεις, διότι καταβάλλουν τη συνείδηση δια της ηδονής… (Ο Δημόκριτος) είχε κακή γνώμη για τις γυναίκες και δεν επιθυμούσε παιδιά, γιατί η ανατροφή τους παρεμποδίζει τη φιλοσοφία» (Μπ. Ράσσελ, Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας, Α, σελ. 146)
Ο μαθητής του Πλωτίνου, Πορφύριος, γράφει κάπου αλλού: «Ο άνθρωπος πρέπει τον σάρκινον χιτώνα του σώματός του και να επιτύχει ένα είδος ασωματίας» (Περί αποχής 1, 30).
Ένας από τους λόγους, λοιπόν, για τον οποίο υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι εγκρατείς ως προς τις σεξουαλικές σχέσεις είναι η επιθυμία τους να δοθούν περισσότερο στην πνευματική ζωή και να μην εγκλωβιστούν στη σάρκα και την ύλη.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που ακόμα και σε αυτή την εποχή θεωρούν το δόσιμο του εαυτού τους ιερή υπόθεση. Δεν αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους αποκλειστικά και μόνο σαν σάρκα η οποία καθοδηγείται από άλογα ένστικτα σε μία προσπάθεια να ξεδιψάσει τη γενετήσια επιθυμία. Επιθυμούν να βιώσουν το ξεκλείδωμα της Ύπαρξης και θεωρούν πως η επανάληψη τέτοιων σχέσεων κατ’ εξακολούθηση και η προσκόλληση στην ηδονή που υποτίθεται ότι χαρίζει το σεξ όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο πραγματικά, αλλά τουναντίον. Μπορεί να διογκώσει την υπαρξιακή του μοναξιά ακόμα περισσότερο. Και αυτό αποδεικνύεται από ανθρώπους οι οποίοι, ενώ υπήρξαν προσκολλημένοι στο σεξ, στη συνέχεια δήλωναν πως πραγματική ευτυχία δεν αισθάνθηκαν. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να επιλέξουν έναν άνθρωπο και επιθυμούν να δοθούν ολόψυχα και όχι απλώς να αυξάνουν τις εμπειρίες τους.
Το να αλλάζεις διαρκώς σχέσεις, το να επιδίδεσαι σε καινούριες γνωριμίες και σεξουαλικούς συντρόφους μπορεί να προκαλέσει βαθιά ψυχικά τραύματα, όσο πουριτανικό και αν διαβαστεί. Ένας άνθρωπος, ακόμα και αν χωρίσει από έναν σύντροφο, σωματικά και ψυχικά επηρεάστηκε από αυτόν/αυτήν και αυτό δε φεύγει από το βίωμα και τη μνήμη και την ψυχή του ανθρώπου. Οι άνθρωποι πάντοτε μιλάνε με θλίψη για σχέσεις που τους πλήγωσαν και τους επιβάρυναν συναισθηματικά. Πάντοτε στο σώμα και στη ψυχή κουβαλάνε τους συντρόφους που είχαν. Σκέψου έναν άνθρωπο που μπορεί να απογοητεύτηκε, για παράδειγμα, από δέκα σχέσεις, όχι από ένα πρόσωπο!
Το συμπέρασμα είναι το εξής: ο καθένας είναι ελεύθερος να αποφασίσει για τον εαυτό του. Κανέναν δεν μπορείς να κατακρίνεις για μία επιλογή ζωής, αλλά μπορείς να σεβαστείς την ελευθερία της επιλογής. Γιατί ούτε αυτός που επιλέγει τη σεξουαλική ζωή ούτε αυτός που επιλέγει την εγκράτεια στην ουσία κάνει κάποιο λάθος. Και αν κάποιος θεωρεί ότι προφυλάσσει και τον εαυτό του από το να μην εμπλέκεται διαρκώς σε συναισθηματικές σχέσεις οι οποίες είναι αποδεδειγμένο ότι επιφέρουν άγχος (και μόνο ένας άνθρωπος αν σκέφτεται διαρκώς γιατί τον άφησε ο/η σύντροφος, γιατί δεν τον παίρνει τηλέφωνο ο άλλος ή η άλλη μπλέκεται σε συναισθηματικά τούνελ), καλώς πράττει.
