Ποικίλοι διαγωνισμοί για σκύλους διεξάγονται κάθε χρόνο σε χώρες του εξωτερικού με τους ιδιοκτήτες των τετράποδων να δηλώνουν συμμετοχή, προσμένοντας το χρηματικό έπαθλο και τη δική τους ψυχαγωγία. Αν και πολλοί υποστηρίζουν το αντίθετο, συνήθως τέτοιου είδους διαγωνισμοί – οποιασδήποτε κατηγορίας – δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στον κατά τ’ άλλα «καλύτερο φίλο του ανθρώπου».
Ας ξεκινήσουμε με τα καλλιστεία σκύλων. Μερικές φορές οι εν λόγω διαγωνισμοί ομορφιάς μπορεί να είναι δυσάρεστοι και για τα ίδια τα αφεντικά, καθώς γίνονται διακρίσεις ανάμεσα στα σκυλιά με αποτέλεσμα μερικά να απορρίπτονται ακόμη κι από το δικαίωμα συμμετοχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αναζήτηση μονάχα καθαρόαιμων υποψηφίων, διότι σε τέτοιες διοργανώσεις παίζει αποκλειστικό ρόλο η εμφάνιση. Αν και τις περισσότερες φορές οι σκύλοι δεν επηρεάζονται ψυχολογικά από το γεγονός ότι κρίνονται ακατάλληλοι, μπορεί να αισθανθούν τη δυσαρέσκεια του κατόχου τους, μιας και δεν θα δεχτούν κάποια επιβράβευση σε αντίθεση με τα «όμορφα» σκυλιά.
Επιπροσθέτως, η διαδικασία στην οποία υπόκεινται οι σκύλοι που τελικά συμμετέχουν στα καλλιστεία μπορεί να γίνει ενοχλητική για εκείνους. Συχνά, έχουν πολλούς ανθρώπους (που ειδικεύονται σε θέματα εμφάνισης όσον αφορά τους σκύλους) πάνω απ’ το κεφάλι τους, το οποίο δεν είναι πάντοτε καλό για εκείνους. Είναι ανάλογα, βέβαια, και πώς τους συμπεριφέρονται, αλλά όπως και να έχει σίγουρα αυτή η «βαβούρα» δεν αρέσει στα σκυλιά που το μόνο που επιθυμούν είναι ηρεμία. Εκείνο, όμως, που πρέπει να τα δυσαρεστεί περισσότερο είναι τα αλλόκοτα κουρέματα που επιλέγουν ορισμένοι ιδιοκτήτες να πραγματοποιήσουν πάνω τους για να προκαλέσουν εντυπώσεις. Εκτός του ότι, αν και τα ίδια δεν το καταλαβαίνουν, κάτι τέτοιο μπορεί να τα γελοιοποιεί, υπάρχει η πιθανότητα να ζεσταίνονται, να κρυώνουν ή γενικότερα να ενοχλούνται – ανάλογα και το κούρεμα.
Τα καλλιστεία μπορεί να αποτελέσουν ταλαιπωρία για τους σκύλους. Όμως, ακόμη πιο σκληρό κι επίπονο για εκείνους είναι να συμμετέχουν σε κανονικούς αγώνες, ειδικά αν ο ιδιοκτήτης τους είναι πολύ αυστηρός μαζί τους.
Γενικά, οι αγώνες ταχύτητας και εκείνοι μετ’ εμποδίων χρειάζονται σκληρή προπόνηση, όπως γίνεται και με τους ανθρώπους. Όμως, ένας σκύλος, εκτός του ότι δεν το επιλέγει γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει, μπορεί να φθαρεί πιο εύκολα ψυχολογικά εάν το περιβάλλον του είναι εναντίον του σε περίπτωση αποτυχίας. Έτσι, μειώνεται η αυτοπεποίθησή του και αυξάνεται το άγχος του. Ειδικότερα, αν το αφεντικό χρησιμοποιεί μεθόδους τιμωρίας για τον σκύλο του, όπως γίνεται και σε άλλες περιπτώσεις, τότε εκείνος μπορεί να γίνει επιθετικός και παράλληλα θα είναι δυστυχισμένος. Επιπλέον, μερικοί ιδιοκτήτες παθαίνουν εμμονή με αυτούς τους διαγωνισμούς και είναι φυσικό κι επόμενο οι σκύλοι τους να κουράζονται ψυχολογικά τόσο από τη συνεχόμενη προβολή τους σε μεγάλο κοινό (το οποίο μπορεί να συμβεί και σε καλλιστεία) όσο κι από τις καθημερινές προπονήσεις.
Φυσικά, δεν μπορούμε να παραλείψουμε και ανεπιθύμητους τραυματισμούς που μπορεί να προκύψουν, όπως και τη σωματική εξάντληση του ζώου. Όπως και στους διαγωνισμούς ομορφιάς, έτσι και στους αγώνες ταχύτητας ή/ και μετ’ εμποδίων υπάρχουν σκύλοι που μπορεί να κριθούν έως και ανίκανοι να συμμετάσχουν λόγω κινητικών προβλημάτων ή οποιουδήποτε άλλου θέματος υγείας. Αυτό ίσως και να είναι κάτι θετικό, καθώς έτσι δεν ταλαιπωρούνται τα συγκεκριμένα ζώα. Όμως, όσον αφορά τους διαγωνιζόμενους σκύλους, παύει να είναι παιχνίδι για εκείνους εφόσον υπάρχει χρηματικό έπαθλο, κι αυτό γιατί οι κάτοχοί τους τους φτάνουν στα άκρα για να γίνουν «οι καλύτεροι».
Όλα τα παραπάνω μόνο αγάπη δεν δείχνουν προς τον σκύλο. Πιο πολύ εκμετάλλευση θα το έλεγα εγώ από μεριάς του ιδιοκτήτη. Αξίζει να σημειωθεί πως τέτοιες διοργανώσεις απαγορεύονται στην Ελλάδα και όσες από αυτές διεξάγονται – που είναι ελάχιστες – είναι μυστικές και παράνομες. Στο εξωτερικό όμως, αποτελούν χόμπι και ασχολία. Πιστεύω πως ίσως αυτοί οι θεσμοί πρέπει να αναθεωρήσουν.
