Κάποια στιγμή δε θα είμαι πια εδώ. Θα φύγω από αυτό τον κόσμο. Και αυτό δε με λυπεί. Με κάνει να αισθάνομαι χαρά. Συμμετέχω στον κύκλο της ζωής, περνώ από όλα του τα στάδια και αποτελώ μέλος της αλυσίδας που δε σταματάει να ανακυκλώνεται και να ανανεώνεται ποτέ.
Κάποια στιγμή θα σβήσω όπως δισεκατομμύρια άνθρωποι πριν από εμένα και μετά από εμένα. Δε με πειράζει. Θα ζήσω για όσα χρόνια είναι να ζήσω. Δε θέλω να γκρινιάζω για την επιστροφή μου σε μια κατάσταση από την οποία δισεκατομμύρια άλλοι δε θα αναδυθούν ποτέ.
Όσο αστείο και αν διαβαστεί, πολλές φορές σκέφτομαι πως ήρθα στον κόσμο αυτό μετά από μια σύμπραξη ευλογίας και τυχαιότητας. Θα μπορούσα να είμαι ένα ακόμα ωάριο που δε γονιμοποιήθηκε ποτέ… Θα μπορούσα να μην έχω γεννηθεί ποτέ. Αλλά είχα τη χαρά να έρθω στον κόσμο αυτό.
Ήμουν ένα ωάριο που αποθηκεύτηκε στη μήτρα της μητέρας μου και σταδιακά έγινε άνθρωπος. Από τα δισεκατομμύρια κύτταρα του ανθρώπου που είναι αδύνατον να αναπαραχθούν όλα, επιλέχθηκα να υπάρξω εγώ. Προσπαθώ λοιπόν να μη φοβάμαι το θάνατο γνωρίζοντας πως εκατομμύρια άλλοι δε θα γεννηθούν ποτέ…
Δεν ήμουν τελικά ένα ωάριο που απλώς έφυγε, δεν ήμουν απλώς μια αιμορραγία του μήνα που χάθηκε και έδωσε τη θέση της στον ερχόμενο μήνα, δεν ήμουν κάποιο πρόσωπο που δεν έπρεπε να έρθει και να αποβληθεί από το γυναικείο σώμα. Έπρεπε να έρθω σε αυτό τον κόσμο, για να εκπληρώσω κάποια αποστολή και να φύγω.
Κάποια στιγμή θα φύγω από αυτό τον κόσμο. Αλλά δε με πειράζει, ήρθα για το ταξίδι που αξίζει περισσότερο, επειδή γνωρίζεις πως κάποτε θα τελειώσει. Σημασία έχει να ζεις έτσι και αλλιώς, σα να πρόκειται να ζήσεις για πάντα. Και όχι για να ζεις για πάντα…
