«Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας»
Ο Σίγκμουντ Φρόυντ είχε διατυπώσει την παραπάνω φράση ως τη σημαντικότητα των πρώτων βιωμάτων του ανθρώπου ως τη βάση για το οικοδόμημα της υγιούς ενήλικης προσωπικότητάς του.
Αυτή η παιδιάστικη φράση «μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια» αποτελεί την κλισέ ερώτηση όλων των ψυχιάτρων, σε μία προσπάθεια να αποκωδικοποιήσουν την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Η καθαρά προσωπική μου γνώμη είναι ο άνθρωπος από τη γέννησή του κιόλας έχει έναν δικό του τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, ο οποίος παράλληλα διαπλάθεται και ζυμώνεται με τα βιώματα της παιδικής και στη συνέχεια, της ενήλικης ζωής.
Ένα βίωμα, για εμένα, επηρεάζει αρνητικά ή θετικά έναν άνθρωπο ο οποίος ήδη ενδεχομένως να ρέπει σε μία καλή ή κακή συμπεριφορά. Για παράδειγμα, ένας καλός άνθρωπος θα αξιοποιήσει θετικά το δυσάρεστο βίωμα μίας ασθένειας και θα γίνει πιο ανθρώπινος, ενώ κάποιος ενδεχομένως να μισήσει τους υγιείς επειδή εκείνος ασθένησε.
Το βίωμα διαδραματίζει και αυτό το ρόλο τους, αλλά δεν είναι το μοναδικό που καθορίζει έναν άνθρωπο.
Διότι θα βλέπαμε αδέλφια να είναι αποκλειστικά ίδια μεταξύ τους, αφού μοιράστηκαν τους ίδιους γεννήτορες. Διαπιστώνουμε όμως πως ακόμα και αδέλφια εμφανίζουν διαφορές στην ιδιοσυγκρασία, τις αντιδράσεις και κύρια γνωρίσματα του χαρακτήρα του.
Θεωρώ λάθος ενήλικες άνθρωποι να επιρρίπτουν ευθύνες των κακών πράξεών τους στα κατάλοιπα των παιδικών τους χρόνων, επειδή η συνέχιση των λαθών των γονιών στην ενήλικη ζωή, είναι δική μας επιλογή.
Ο άνθρωπος ανασύρει από ένα παιδικό βίωμα το περιεχόμενο που υπάρχει στην ψυχή του. Προσωπικά, θεωρώ πως ένα βίωμα απλώς ανασύρει γνωρίσματα του χαρακτήρα και τα μεγεθύνει. Δεν τα δημιουργεί όμως.
Προς επίρρωση της άποψής μου, αναφέρω ένα παράδειγμα. Ένας άνθρωπος μπορεί να βιώσει μία έντονη απώλεια στην παιδική του ηλικία και κλείστηκε στον εαυτό του περισσότερο. Ήταν εσωστρεφές και απλά το οδυνηρό αυτό συμβάν επιδείνωσε ένα γνώρισμα που είχε όμως. Δεν το δημιούργησε εκ του μη όντος.
Αυτό δε σημαίνει πως τα παιδιά δεν πρέπει να λαμβάνουν όσο περισσότερη αγάπη είναι εφικτό, να ζουν μέσα σε ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον.
Αλλά, κατά τη γνώμη μου, ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι ένα κράμα πολυποίκιλων προσωπικών, κοινωνικών, εγγενών, πολιτιστικών παραγόντων ώστε να μην αρχίζουν και τελειώνουν αποκλειστικά με τα παιδικά μας βιώματα.
Είναι σημαντικά τα παιδικά βιώματα στο να αντιληφθούμε τον πλήρη τρόπο με τον οποίο διαπαιδαγωγήθηκε ένας άνθρωπος και να πράξουμε μία κατάδυση στην ψυχή του. Ωστόσο, δεν αποτελούν δικαιολογία μόνιμη για την ενήλικη πορεία του όταν αυτή εκδηλώσει παραβατικότητα ή επικίνδυνη συμπεριφορά.
