Στη χώρα μας (όπως φαντάζομαι και στις περισσότερες) έχει ανοίξει το κεφάλαιο της «Εκδικητικής πορνογραφίας» με επώνυμους και ανώνυμους συμπολίτες μας να έχουν βρεθεί θύτες και θύματα. Τελευταίο περιστατικό η αυτοκτονία πατέρα επειδή δεν άντεξε το ότι διέρρευσαν στη μικρή κοινωνία του νησιού όπου ζούσε, ομοφυλοφιλικές ερωτικές προσωπικές στιγμές του γιου του.
Η πρώτη συμβουλή που έρχεται στο μυαλό όλων: «μη τραβάς βίντεο», κάτι το εύλογο και ορθολογικό σε μία κοινωνία χωρίς συνείδηση, ωστόσο αυτό δε φτάνει γιατί και πάλι μπορεί να συμβεί. Όπως και μία γυναίκα παρόλο που προσέχει (αν μπορεί όντως να οριστεί κάτι τέτοιο και αν είναι εφικτό) να πέσει θύμα βιασμού.
Χρειάζεται λοιπόν η απενοχοποίηση του γεγονότος ώστε στη περίπτωση που συμβεί να μην έχει όσο το δυνατόν επιπτώσεις στο θύμα αλλά να βρει τη δύναμη να αντιδράσει και να οδηγηθεί ο θύτης στη καταδίκη του από τη δικαιοσύνη.
Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία αφορμάται από οπισθοδρομικά ένστικτα και μία κουλτούρα υποκριτικά χυδαία και αγοραία. Για τη πλειοψηφία μετράει η καλή εικόνα στη κοινωνία. Το λεγόμενο: «τι θα πει ο κόσμος». Οπότε ακόμα και κάτι τόσο φυσιολογικό όπως η ερωτική συνεύρεση, γίνεται στο ημίφως και αν βγει προς τα έξω, η γυναίκα που σύμφωνα με μία μικροαστική θρησκευτική ηθική οφείλει να’ ναι «ενάρετη», δέχεται τη ταπείνωση. Το ίδιο ισχύει και για τη περίπτωση της ομοφυλοφιλίας όπου εν έτη 2022 δε χρήζει αποδοχής κυρίως στην επαρχία.
Μισαλλοδοξία σε όλο της το μεγαλείο σε μία κοινωνία που δε πέρασε Διαφωτισμό και δεν ωρίμασε ποτέ της, μένοντας στο σκοτάδι. Σε μία κοινωνία που έχει σημασία αυτό που φαίνεται και μόνον αυτό, όχι τι ισχύει πραγματικά. Σε μία κοινωνία όπου ο άντρας είναι εραστής όταν έχει πολλές κατακτήσεις ενώ η γυναίκα ανήθικη και έκφυλη. Σχήμα παράλογο και αντιφατικό. Έτσι κάπως στη χώρα μας έφτασε και το παγκόσμιο κίνημα του #me_too που κάποιοι συντηρητικοί κύκλοι αντιμάχονται και αρνούνται τον όρο της «γυναικοκτονίας» αποκαλώντας τα περιστατικά: «ανθρωποκτονίες», καθώς τους βολεύει σε αυτή τη περίπτωση.
Ας επιστρέψουμε όμως μετά από αυτή τη μικρή αλλά αναγκαία παρένθεση στο κεντρικό ζήτημα του “Revenge Porn”, της εκδικητικής πορνογραφίας. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να συμβουλεύσει κανείς το παιδί του ή να ακούσει και αποδεχτεί η κοινωνία. Το ζευγάρωμα είναι κάτι το φυσιολογικό, συμβαίνει σε όλο το ζωικό βασίλειο καθαρά για αναπαραγωγικούς λόγους και σε κάποια πιο προηγμένα πλάσματα (θηλαστικά) όπως ο άνθρωπος, έχει και ένα κομμάτι ευχαρίστησης μέσω του ερωτισμού που δεν είναι άλλο παρά η ικανοποίηση του να είσαι ποθητός.
Για ποιον λόγο να νιώθει κανείς ντροπή αν αυτό γίνει αντικείμενο θέασης από τρίτους; Θα γίνει, θα ξεχαστεί. Η κοινωνία αρέσκεται να σχολιάζει κάποιες στιγμές της ημέρας αλλά πιστέψτε με, ο καθένας σε ατομικό επίπεδο θέτει πρώτα τα δικά του ζητήματα, προβλήματα και τις αγωνίες του. Οπότε θα ξεχαστεί σύντομα στη λήθη του χρόνου.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο που κυκλοφορεί γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα:
Ήταν κάποτε λέει ένας γνωστός σκηνοθέτης και βρισκόταν σε ερωτικές περιπτύξεις σε ένα πάρκο αξημέρωτο με μία ηθοποιό, οπότε από τη φασαρία είχε βγει η γειτονιά στα μπαλκόνια και τους παρακολουθούσε. Τότε εκείνη ως πιο σεμνότυφη αντέδρασε και έντρομη του λέει:
«Σταμάτα, πάμε να φύγουμε, γίναμε ρεζίλι, έχουν βγει όλοι στα μπαλκόνια και μας κοιτάνε».
Τότε εκείνος ως άνθρωπος αντισυμβατικός και κόντρα στο κατεστημένο και κάθε συντηρητισμό τη κοίταξε και απάντησε σαρκαστικά να τη καθησυχάσει:
«Μη φοβάσαι αγάπη μου και μη νοιάζεσαι, δε μας κοιτάνε απλώς, μας θαυμάζουνε, εμείς συνεχίζουμε…»
Αυτή πρέπει να είναι η αντίδραση στον συντηρητισμό της κοινωνίας, απέναντι σε κάθε περιστατικό βίας και ύπουλου, υπόγειου εκβιασμού και εκδικητικότητας θρασύδειλων ανθρώπων, περιφρόνηση και αδιαφορία, γέλιο και απάθεια. Δεν συνέβη κάτι κακό, κάποια παράνομη πράξη, δε χάσατε το πρόσωπό σας απέναντι στη κοινωνία, συνέβη το πιο φυσιολογικό πράγμα και απλώς εθεάθη από τρίτους. Συνεχίστε τη ζωή σας…
Από τον Γιώργο Δόλγυρα
