Σώματα και παραλία, δύο όροι ουσιαστικά αλληλένδετοι που όμως για πολλούς σημαίνουν χαμένες προσδοκίες, επιθυμίες και αυτοεκτίμηση. Η Ελλάδα είναι φημισμένη για τις υπέροχες παραλίες της που αποτελούν σωτήρια διέξοδο για τους θερμούς καλοκαιρινούς μήνες, ενώ είναι παράλληλα τροχοπέδη για άλλους. Λόγος αυτού, αυτό το ιδιότυπο καθεστώς, που επιτάσσει τα σώματα, ανδρικά και γυναικεία, στις παραλίες, να έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές.
Η εξόρμηση στην παραλία σημαίνει άμεσα την έκθεση στα βλέμματα των γύρω μας, αφού απαλλασσόμαστε από τα ρούχα μας και μένουμε εκτεθειμένοι σε μια συνθήκη αχρείαστου ανταγωνισμού και σύγκρισης με τους άλλους. Τα βλέμματα σχεδόν σκανάρουν την ανθρώπινη οντότητα με ύφος ψυχρό και κυνικό και το μυαλό κατακλύζεται από ένα σωρό σκέψεις και ερωτήματα. Κυρίαρχο όμως συναίσθημα η ζήλεια. Ζήλεια για τα καλλίγραμμα σώματα και κρυφός πόθος, κάτι που φέρνει ένα καταιγισμό από συναισθήματα, απωθημένα, εμμονές.
Έτσι φτάνει αυτή η κοινωνία να γεννά άτομα που θεωρούν ότι η εικόνα του σώματος είναι η ταυτότητα και ο καθρέφτης της προσωπικότητας του ανθρώπου. Που θεωρούν ότι τα όρια του ανθρώπου εγκλωβίζονται στα στενά πλαίσια του ειδώλου που αντικρύζουν στον καθρέφτη και που αυτά θα καθορίσουν την αξία και την ποιότητά του. Στενόμυαλες αντιλήψεις που αναπαράγουν λανθασμένες απόψεις και συνεχίζουν τον φαύλο κύκλο του μίσους προς τα σώματα που για αυτούς δεν είναι «τέλεια».
Ήρθε λοιπόν η ώρα να αφήσουμε πίσω αυτή τη σύγκριση. Να ξεχάσουμε την ζυγαριά, τον καθρέφτη και την εμμονή για το «τέλειο» που ουσιαστικά δεν υπάρχει. Όλοι έχουν το δικαίωμα να απολαύσουν μια εξόρμηση στην παραλία χωρίς να κουβαλάνε το κοινωνικό στίγμα του ιδανικού σώματος. Πρέπει να ξεφορτωθούμε τις φαντασιακές επιθυμίες και την ανάλωση σε κάθε είδους αρνητικότητα και να επικεντρωθούμε στην εμπειρία της παραλίας σαν κάτι ευχάριστο και χαλαρωτικό. Ας αποδεχθούμε τον εαυτό μας με τα ελαττώματά του και ας παραμερίσουμε τους φόβους και τις εμμονές που περιτριγυρίζουν τις σκέψεις μας και βάζουν φρένο στη ζωή μας.
Από την Βάγια Δήμου
