Σε μια εποχή, όπου η τεχνολογία και η ανθρωπότητα εξελίσσονται με πάρα πολύ ραγδαίους ρυθμούς, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις υποδομές. Με το ποσοστό της αναπηρίας στην Ελλάδα να ανέρχεται στο 24%, είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς γιατί ενώ 1 στους 4 Έλληνες συμπολίτες μας πάσχει από κάποια μορφή αναπηρίας η πρόσβαση για την βελτίωση της ποιότητας ζωής είναι σχεδόν ανύπαρκτη. [i]
Ανάμεσα στις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ένα ΑμεΑ είναι η πρόσβαση σε κοινόχρηστους χώρους και πολλές φορές σε δημόσια κτήρια. Η ανάγκη για εξυπηρέτηση γεννά αυτόματα και την ανάγκη για την υιοθέτηση πιο φιλικών υποδομών, εφόσον μιλάμε για δικαιοσύνη θα πρέπει να εφαρμόζεται παντού. Ένας άλλος τομέας που προκαλεί «κόμπο στο στομάχι» είναι το εργασιακό περιβάλλον, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνο τα μισά ΑμεΑ καταφέρνουν να έχουν επαγγελματική αποκατάσταση σε σύγκριση με τους αρτιμελής ανθρώπους που η ανεργία βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα.[ii]
Ο πολιτισμός που επιδεικνύει μια κοινωνία εντοπίζεται στο τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεται τα μέλη που είτε μειονεκτούν, είτε διαφέρουν. Το δίλλημα που τίθεται εδώ είναι εάν όντως υπάρχει θέληση για την ένταξη σε οποιαδήποτε πτυχή της κοινωνίας για τα άτομα με αναπηρία η απλά είναι «λόγια του αέρα». Πράγματι λοιπόν κάνοντας μια έρευνα δεν αργεί κάποιος να διαπιστώσει ότι περίπου το 9% των ανθρώπων που έχουν αναπηρία στην ελληνική επικράτεια βιώνουν συνθήκες αποκλεισμού. Θα μπορούσε κάποιος άραγε να πει με βεβαιότητα πως ένας τυφλός συνάνθρωπος μπορεί με άνεση να κινείται σε πεζοδρόμια αστικών κέντρων της χώρας;
Το σημείο εστίασης της κοινωνίας αλλά και της πολιτείας θα έπρεπε να βρίσκεται αλλού. Η ανάλυση που προηγήθηκε καταλήγει σε ένα μονάχα ερώτημα, ποια είναι η αιτία που συμβαίνουν όλα αυτά; Προφανώς είναι αδύνατο να δοθεί μια μονολεκτική απάντηση, το μόνο που μπορεί δίχως καμία αμφιβολία να διατυπωθεί είναι πως η εξάλειψη της ανισότητας καθώς και της υποβάθμισής αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη ενός υγιούς κοινωνικού συνόλου.
Συνοψίζοντας αξίζει να τονιστεί πως η διαφορετικότητα για τον καθένα από μας ανεξαιρέτως θα πρέπει να αποτελέσει πόλο θαυμασμού και όχι περιθωριοποίησης. Τα άτομα με αναπηρία διδάσκουν την θέληση και την όρεξη για ζωή, ξεπερνώντας οποιοδήποτε εμπόδιο. Στην τελική εφόσον επιθυμούμε μια ανεπτυγμένη κοινωνία βασικό βήμα είναι η αποδοχή και επιβράβευση όλων των ανθρώπων που προσφέρουν σε αυτήν.[iii]
[i] Amea-care.gr , Eurostat: Τι ποσοστό εμφανίζει η αναπηρία στην Ελλάδα [ii] Ευρωπαϊκή Επιτροπή: Άτομα με αναπηρία, www.ec.europa.eu [iii] Ξενοφών Ι. Κοντιάδης, Κοινωνικός Ρατσισμός και Αναπηρία
