Θα βγω να φωνάξω, θα εκφραστώ, θα δείξω τα αληθινά μου χρώματα, τα δικά μου χρώματα… Για εκείνους που με αμφισβητούν, με απορρίπτουν και με περιγελούν. Για εκείνους που δεν καταλαβαίνουν και για εκείνους που δεν θέλουν να καταλάβουν. Για εκείνους που με κοιτούν περίεργα στον δρόμο, για εκείνους που έχω γίνει ένα ακόμα φετίχ.
Αλλά και για εκείνους που είναι σε θέση να ακούσουν, να με αγκαλιάσουν, να με αποδεχτούν. Για εκείνους που δεν κρίνουν και για εκείνους που βιώνουν τον ίδιο φόβο. Για εκείνους που δεν έχουν taboo και για εκείνους που΄ ξέραν πριν καν μιλήσω.
Για όλους αυτούς, ο μήνας Ιούνιος ανεμίζει την πολύχρωμη σημαία του. Αλλά πάνω από όλα για εμένα. Δεν είναι αφορμή το pride month για να σου αποδείξω πόσο ιδιαίτερος είμαι, αλλά ούτε για να έρθω σε κόντρα με το κατεστημένο. Είναι η ευκαιρία μου να σου δείξω τον κόσμο μου, τα θέλω μου και να σου μάθω το «διαφορετικό». Όμως, θα επιμείνω στο ότι δεν διαφέρουμε και τόσο… Έχω τις ίδιες ανάγκες με εσένα. Να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, να με αγαπούν και να αγαπώ. Να ξέρω που ταιριάζω και να είμαι εκεί που ταιριάζω.
Το ξέρω ότι τραβάω πολλές φορές το σκοινί και κοντεύω να το κάνω να σπάσει. Αλλά είναι η αγανάκτηση, είναι η ένταση, είναι η καταπίεση… Έγινα ακραίος, έγινα προκλητικός όμως το μόνο που ζητούσα ήταν να με αποδεχτείς. Έχω κάνει υπομονή με τα πειράγματα στο σχολείο, με το να είναι μάρτυρας βασανιστηρίων παιδιών που διέφεραν και εγώ έμεινα σιωπηλός. Υπομονή για τις επικριτικές ματιές των οικογενειακών μου προσώπων όσο μεγάλωνα και έδειχνα δειλά δειλά τον πραγματικό μου εαυτό. Πάλι υπομονή, όταν στη δουλειά ακουγόντουσαν σχόλια και «αστεία» εις βάρος μου. Και δεν θέλω καν να θυμηθώ, τις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου όταν βρήκα το θάρρος να ζήσω την ζωή μου, όπως εγώ ονειρευόμουν. Όταν θέλησα να μιλήσω για οικογένεια, για μια ζωή χωρίς κάποιο σύντροφο, μια ζωή με πολλούς συντρόφους, μια ζωή με διαφορετική γκαρνταρόμπα, μια ζωή με πιο μακριά μαλλιά ή πιο κοντά, μια ζωή διαφορετική από του γονείς μου, του γονείς σου, τους παππούδες μου, τους γείτονές μου. Μια ζωή διαφορετική από το «νορμάλ».
Αυτό το μήνα θέλω να μάθεις, να με ακούσεις και κυρίως να καταλάβεις. Δεν γιορτάζω την «παραξενιά» μου, δεν έχω λόγο να την γιορτάζω. Είναι κάτι φυσιολογικό για εμένα και θα ήθελα να είναι και για εσένα. Αυτός ο μήνας γεμίζει χρώματα για να μου θυμίζει την ιστορία, τους αγώνες μου. Αυτός ο μήνας μου αφιερώνεται για να σου δείξω ποιος είμαι. Η συνοδευτική λέξη “pride” δεν υποδηλώνει κάποια ανάγκη να τραβάω την προσοχή και κανένα εγωκεντρικό κίνητρο. Η λέξη αυτή στοχεύει στην «καταπολέμηση» της ντροπής.
Για αυτό θα δείξω τα χρώματά μου, θα σηκώσω ψηλά την σημαία μου. Και θα σου εξηγήσω τι σκεφτόταν ο Gilbert Baker όταν την έφτιαχνε… Τα τότε οχτώ χρώματα: ροζ, κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, τιρκουάζ, μπλε, μωβ συμβόλιζαν την σεξουαλικότητα, τη ζωή, τη θεραπεία, το φως του ήλιου, τη φύση, την ειρήνη και την πνευματικότητα, αντιστοίχως. Ο Gilbert εμπνεύστηκε το σχέδιο και γενικώς όλη την ιδέα από το over the rainbow της Judy Garland, και ύστερα ο ακτιβιστής Harvey Milk την σήκωσε το 1978 στο San Francisco Gay Pride.
Ύστερα η ιστορία βασίστηκε στα 6 χρώματα. Το 1979 αφαιρείται το ροζ και ένα χρόνο μετά το τιρκουάζ. Μάλλον οι τιμές αυτών των δύο χρωμάτων δάγκωναν περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Αλλά με το καιρό ξεκίνησαν οι παραλλαγές. Γνωρίζουμε την Philadelphia Flag με την καφέ και μαύρη ρίγα, την Bisexual, trans, Lesbian, non-binary, androgyne, straight συμμάχων, την asexual και η λίστα περιλαμβάνει και άλλες. Δίνω χρώμα στη καθημερινότητά μας και στοχεύω σε ένα κόσμο που δεν μένει κανείς στο περιθώριο. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά αξίζει η προσπάθεια και θα τα καταφέρω…
Από την Αλεξάνδρα Φίλιππα
