Ο πόλεμος είναι το πιο φρικώδες γεγονός που μπορεί να συμβεί στο παγκόσμιο γεωπολιτικό γίγνεσθαι. Είναι το έσχατο σημείο όπου οι άνθρωποι μετατρέπονται σε κτήνη και αναζητούν θηράματα (θύματα). Ακόμα και αν πρόκειται για οικονομικό πόλεμο όπως το εμπάργκο της Κούβας ή της Β. Κορέας ή τα μνημόνια. Πόσω μάλλον αν πέφτουν βόμβες όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας.
Η Ρωσία και επίσημα κήρυξε στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία. Δύο έθνη ομόδοξα, με την ίδια πίστη στον χριστιανισμό. Δύο κράτη που επί Σοβιετικής Ένωσης θεωρούνταν ένα ενιαίο (η ανεξαρτησία της Ουκρανίας κηρύχθηκε στις 24 Αυγούστου 1991 και αναγνωρίστηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1991 με το πρώτο μετασοβιετικό σύνταγμα σε ισχύ από τις 28 Ιουνίου του 1996), βρίσκονται σε πόλεμο.
Δεν έχει τίποτα ηρωικό ο πόλεμος όσες ταινίες και αν γυριστούν, μόνο νεκρούς ανθρώπους. Ανθρώπους που δε φταίνε σε τίποτα, ακόμα και αν είναι στρατιώτες που τους έστειλαν να μακελευτούν για τα δίκαια του έθνους με άλλους στρατιώτες, άλλου έθνους.
Γιατί ας μην έχουμε αυταπάτες, ακόμα και οι θρησκευτικοί πόλεμοι για κάποια οικονομικά συμφέροντα έγιναν, ακόμα και ο μυθολογικός Τρωικός πόλεμος. Ας εξυμνήθηκαν μετά ως επικά και ηρωικά κατορθώματα και ενέπνευσαν μέχρι κινηματογραφικές μεταφορές από τη βιομηχανία του Χόλιγουντ.
Η ανθρωπότητα δε φαίνεται να μαθαίνει από τα λάθη της. Ένας Γ’ ΠΠ πλησιάζει περισσότερο από ποτέ. Αν ανάψει η σπίθα, δεν αργεί να πάρει φωτιά όλο το δάσος. Καλό είναι να θυμόμαστε πως ζούμε σε μία ιδιαιτέρως εύφλεκτη περιοχή, αυτή των Βαλκανίων. Ο πόλεμος στη γειτονιά μας και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας δεν είναι και τόσο μακρινό γεγονός. Το Κόσοβο στενάζει ακόμα ως μνημείο για να μη λησμονηθεί τίποτα αλλά εις μάτην (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε. δεν αντέδρασαν ούτε ενοχλήθηκαν ιδιαίτερα τότε).
Η ανθρωπότητα δε μαθαίνει από τα λάθη της. Πρόσφατα παραλάβαμε νέα Ραφάλ από τη Γαλλία μαζί με πολεμικά πλοία. Θα πει κάποιος: «ναι μα και η Τουρκία εξοπλίζεται διαρκώς, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αμυνθούμε» και θα έχει δίκιο παρόλο που αυτή η λογική είναι εντελώς του παραλόγου.
Η Ρωσία δεν είναι ο απόλυτα ένοχος, σαν το πληγωμένο ζώο επιτίθεται πριν της επιτεθούν καθώς η «αποστρατιωτικοποίησης και αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας που θέτει ως ζήτημα ο Πούτιν, δεν είναι εντελώς αβάσιμα επιχειρήματα. Υπάρχει ως ιστορική μνήμη, η εισβολή στο κόλπο των χοίρων τη 17η Απριλίου του 1961 στη κουμμουνιστική Κούβα από τις ΗΠΑ, μέσω της CIA. Στη συνέχεια η Κούβα ζήτησε τη βοήθεια της μητέρας πατρίδας ΕΣΣΔ και εξοπλίστηκε με 42 σοβιετικούς βαλλιστικούς πύραυλους με πυρηνικές κεφαλές, κάτι που οδήγησε στην ευθεία απειλή πολέμου από τις ΗΠΑ το 1962 και απετράπη μία ολέθρια σύρραξη τη τελευταία στιγμή. Tο ζήτημα λοιπόν είναι να μην υπάρχει η σπίθα και όχι ποιος θα ανάψει το φυτίλι.
Χειρότερο όλων πως οι πάντες είμαστε προβληματισμένοι και συμπονούμε τον Ουκρανικό λαό μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά πολύ σύντομα, θα ασχοληθούμε όλοι με τις ζωές μας και ο πόλεμος θα γίνει θέαμα στις ειδήσεις των 20.00. Δυστυχώς συνηθίσαμε τη φρίκη, μας τρομάζει πλέον η ομορφιά και αυτό είναι η πιο βαθιά ήττα για την ανθρωπότητα… Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ!
Από τον Γιώργο Δόλγυρα
