Τη γνώμη τους θα τη λένε, αλλά δε έχουν τόσο μεγάλη εξουσία!

Είναι πάγιο αίτημα πολλών κομματιών της κοινωνίας, να υπάρξει ο διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους. Συγκριτικά με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα δεν είναι διαχωρισμένη ως θεσμός από την Εκκλησία, η οποία επεμβαίνει στην εκπαίδευση, την πολιτική και τις σχέσεις των πολιτών. Συγκριτικά με τα κριτήρια των Ευρωπαϊκών χωρών, βλέπουμε πως η Εκκλησία ως θεσμός κατέχει μεγάλη δύναμη σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε ακόμα και να ρίξει την εξουσία. Η εξουσία που απορρέει από το ράσο ακόμα και με τη φυσική του παρουσία αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ένας μητροπολίτης μιλάει στην τηλεοπτική σφαίρα, μπροστά από εκατομμύρια τηλεθεατές, δηλώνοντας πως δεν υπάρχει βιασμός, ούτε σύλληψη από βιασμό και δεν κουνιέται φύλλο στο πλατό.

Θεωρώ πως οι ξεπερασμένες και διαχρονικά προκλητικές δηλώσεις ιερέων για διάφορα θέματα οι οποίες εντείνουν το ρατσισμό και το μισογυνισμό, έχουν ως αποτέλεσμα το συγκεκριμένο κοινωνικό ζήτημα να τίθεται συχνά επί τάπητος. Οι θρησκευτικοί ηγέτες ουκ ολίγες φορές δεν αντιλαμβάνονται την επιρροή που μπορεί να έχει ένας λόγος τους ή ένα κήρυγμα μίσους εις βάρος κοινωνικών ομάδων. Μη λαμβάνοντας υπόψη επιστημονικά δεδομένα, το χριστιανικό μήνυμα του αγαπάτε αλλήλους, την ανάγκη της κοινωνίας για πρόοδο, κυριεύονται από την τυφλή θρησκοληψία και την πνευματική οπισθοδρόμηση.

Το ζήτημα του διαχωρισμού Κράτους – Εκκλησίας, ακουμπά πολλά και διαφορετικά θέματα. Από τη μία, το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων είναι ιδιαίτερα αυξημένο και δυνατό και από την άλλη, το ζήτημα της μισθοδοσίας των ιερέων οι οποίοι πληρώνονται από τους φορολογούμενους πολίτες. Υπάρχει και το ζήτημα της πολιτικής σκοπιμότητας, καθώς το Κράτος σε αγαστή συνεργασία με την Εκκλησία διαχρονικά, προσπαθεί να συγκεντρώσει και να καπηλευτεί τη στήριξη των ψηφοφόρων. Με αποτέλεσμα, εδώ και αιώνες να επικρατεί ένας σφιχτός εναγκαλισμός των δύο θεσμών, με τις αρμοδιότητες των δύο να μην είναι ξεκάθαρες και σαφείς.

Το ζήτημα του Διαχωρισμού οφείλει να είναι κοινό αίτημα τόσο των πιστών όσο και των άθεων/αγνωστικιστών πολιτών μίας χώρας.

Οι ιερείς, ως πολίτες της χώρας, δε θα εμποδιστούν από το να εκφράζουν τη γνώμη τους. Ο διαχωρισμός δε θα στερήσει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, αλλά θα εμποδίσει την επιβολή της Εκκλησίας μέσα στην κοινωνία. Η Εκκλησία δεν έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στην κοινωνία, στις σχέσεις των πολιτών, στην εκπαίδευση, να ορίζει τι θα πρέπει να υπάρχει στη διδακτική ύλη και ποιος θα ταφεί στο νεκροταφείο. Η ίδια θεωρεί ότι στοχεύει στην ουράνια βασιλεία, οπότε δεν μπορεί να εμποδίζει ένα κράτος της Δύσης να μην ακολουθεί το κοσμικό πρότυπο όλων των υπόλοιπων που ανήκουν σε αυτή. Αυτό δεν εμποδίζει τη συμμετοχή στη θρησκευτική ζωή, καθορίζει τα όρια και δεν επιτρέπει την εκκλησιαστική αυθαιρεσία.

Η θρησκευτική πίστη είναι προσωπική υπόθεση και δεν μπορεί να επηρεάζει την κοινωνία ή να απαιτεί να πληρώνεται από το σύνολο των πιστών, ακόμα και από εκείνων που δηλώνουν ότι δεν την ασπάζονται.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ, έτσι και αλλιώς..

Ονομάζομαι Μαρία Σκαμπαρδώνη και είμαι Δημοσιογράφος. Είμαι λάτρης του διαβάσματος και μελετώ Φιλοσοφία και Ψυχολογία από πολύ μικρή ηλικία. Γνωρίζω Αγγλικά, Γαλλικά και ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Το γράψιμο είναι για εμένα η φυγή μου, όλη μου η ζωή. Είμαι ευγνώμων γιατί έχω τη χαρά και του να έχω εργαστεί στο χώρο του βιβλίου, αποκομίζοντας όσα περισσότερα μπορώ από αυτό το μαγικό χώρο. Έχω καταφέρει μέχρι στιγμής να αποκτήσω μαύρη ζώνη στο Taekwondo, να εκδώσω ένα βιβλίο μου και να έχω διανύσει έναν μεγάλο δρόμο στην αρθρογραφία.