Πιστεύω πως δεν υπάρχει παρέα ή έστω μία ομάδα ατόμων που να μην περιλαμβάνει και από έναν φερόμενο ως φωτεινό –κατά φαντασίαν– παντογνώστη.
Ανέκαθεν ήμουν από τα άτομα που τρελαίνονταν με τις παντός είδους συζητήσεις της παρέας. Στο τέλος αυτών κατέληγα πάντα κάτι να έχω αποκομίσει. Δεν μπορώ και δεν θέλω να αντικαταστήσω αυτό το αίσθημα ικανοποίησης που παίρνω από μία υγιή συζήτηση με τίποτα άλλο. Αυτό πιστεύω ότι είναι η ουσία και η φύση του συνδιαλέγεσθαι. Δεν είναι λίγοι αυτοί που την συγκεκριμένη πράξη την χαρακτηρίζουν ως τέχνη. Εάν καθίσεις να αναλογιστείς γιατί σε μία τέτοια πράξη προσδίδεται ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός, ίσως και να καταλάβεις ότι όντως στέκει. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το να συζητάς δεν είναι εύκολο, όσο εύκολο και να ακούγεται.
Στην ουσία, θεωρούμε πως συζητάμε ενώ ο αρχικός –πολλές φορές και ασυνείδητος– σκοπός είναι να περάσεις την δική σου γραμμή στον συνομιλητή σου. Πόσες φορές ένιωσες ηττημένος επειδή στο τέλος αναγκάσθηκες να υποχωρήσεις; Λογικό, καθώς ο εγωϊσμός σου εκείνη την στιγμή είχε δεχθεί ένα πλήγμα!
Εάν ανατρέξεις σε λεγόμενα αρχαίων φιλοσόφων, θα δεις ότι ορισμένοι κατέληγαν σε έναν κοινό τόπο. Κινητήριος δύναμη όλων των πράξεών μας -συνειδητών και ασυνείδητων- είναι ο εγωϊσμός μας, η προσωπική μας ικανοποίηση. Μπορεί να αποτελεί μία άκρως κυνική θέση, ωστόσο δε μπορείς να πεις πως είναι και αβάσιμη.
Άλλωστε, ο Φρόυντ το έχει εξηγήσει χρόνια τώρα με την θεωρία της προσωπικότητας: Οι πράξεις μας είναι μία ατέρμονη μάχη ισορροπίας μεταξύ τριών εσωτερικών δυνάμεων, του Εγώ, του Υπερεγώ και του Αυτό.
Ωστόσο, αυτό δε δικαιολογεί και την συμπεριφορά ορισμένων που ενστερνίζονται τον τίτλο του φωτεινού παντογνώστη. Οτιδήποτε πιστεύουν και θεωρούν ορθό οφείλει να αποτελεί και γενική αλήθεια. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του κόσμου και της κοινωνίας μας είναι η ημιμάθεια. Δεν θεωρώ πως είναι παράλογο, εάν σκεφτείς τον όγκο των πληροφοριών που κυκλοφορεί.
Για τον λόγο αυτό δε πιστεύω πως είναι κακό να θεωρείς τον εαυτό σου ημιμαθή. Ποτέ δεν θα φτάσεις στο τέλειο επίπεδο γνώσης, ενός αντικειμένου, ενός τομέα, μιας κατάστασης. Κακό, κατά τη γνώμη μου, είναι οποιαδήποτε πράξη πάει να αποδείξει το αντίθετο. Κακό είναι το να σταματήσεις να προσπαθείς να λάβεις και να δώσεις γνώση με το πρόσχημα ότι «τι μας λες και ‘συ τώρα; Εγώ ξέρω!».
Κακό είναι να κατακτάσαι ολοκληρωτικά από τον προσωπικό σου εγωϊσμό και όχι απλώς να άγεσαι, δε νομίζεις;
Ποτέ και τίποτα στον κόσμο μας δεν είναι απόλυτο. Από τη στιγμή που ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, με ξεχωριστές ηθικές βάσεις και πιστεύω, ποτέ δεν θα υπάρξει μία απόλυτα σωστή άποψη. Προσωπικά ποτέ δεν θα καταλάβω τους ανθρώπους που εμμένουν στο αντίθετο. Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από έναν άνθρωπο που είναι ανοιχτός στο να μάθει.
Κάνε μότο ζωής το «ένα ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα» του Σωκράτη. Μόνο έτσι μπορείς να πορευτείς και να πεις ότι πήρες και έδωσες. Άλλωστε, ποιος ξέρει και τι με σιγουριά;
