Από τα παιδικά μας χρόνια έως και τα βαθιά γεράματα υπάρχει η ανάγκη για συναναστροφή με το εξωτερικό μας περιβάλλον, συνανθρώπους μας, κατοικίδια, τη φύση καθώς και με ό,τι άλλο μας ελκύει ή μας ενθουσιάζει. Βέβαια, η συναναστροφή δεν σημαίνει πάντα συνομιλία, ουκ ολίγες οι φορές που έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να επιθυμεί να βρίσκεται απλά σε ένα δάσος ή δίπλα σε ένα ποτάμι που κυλάει αργά αφήνοντας τον ήχο από τα πουλιά που κελαηδούν να μαγεύει τα αυτιά μας. Ακόμη, ενθυμούμαι πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται τον 45ο όροφο ενός ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη, επιθυμώντας πάντα να στέκομαι εκεί χαζεύοντας κατά τη διάρκεια της νύχτας, όλα τα φώτα της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται.
Η ανάγκη αυτή, δημιουργεί τις σχέσεις ή και τα πάθη των ανθρώπων, μη μας αφήνοντας άλλη επιλογή από το να παρασυρθούμε και να φθαρούμε μέσα από το παζλ που καλείται ζωή. Η φθορά με τη σειρά της φέρνει την επανεκκίνηση του εαυτού μας κάθε φορά που αδειάζει η μπαταρία μας. Ο καθένας έχει τους δικούς του τρόπους για να γεμίσει ξανά το ντεπόζιτο ώστε να τρέξει μερικά ακόμη χλμ, έως το επόμενο άδειασμα και γέμισμα ξανά. Στον δρόμο συναντάμε ανθρώπους, φυτά, ζώα, μέρη κ.α. τα οποία μας χαρακτηρίζουν, ορθώς ή λάθος αλλά αυτό μικρή σημασία έχει πλέον, το ζήτημα είναι πως μας καθορίζουν δίχως να έχουμε επιλογή, πολλές φορές, να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας μας. Κάποιες φορές μας χαρακτηρίζουν ορθά γιατί το μέρος που είμαστε, οι άνθρωποι και η φύση που μας πλαισιώνουν είναι αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη και χρειαζόμαστε, σπανίως συμβαίνει καθώς δεν μπορούμε να ρυθμίσουμε πολλούς παράγοντες μόνοι μας, αλλά σε όσους συνέβη νιώθουν κατ’ ελάχιστον γεμάτοι, ευγνωμοσύνη, ελπίδα και δίψα για το αύριο.
Από την αντίπερα όχθη, είναι και αυτοί που δεν κατάφεραν να συνδέσουν τον εαυτό τους με συνήθειες και μέρη που επιθυμούν να υιοθετήσουν και επισκεφθούν, αφήνοντας έτσι σε μία γωνία τα όνειρά τους, μήπως και καταφέρει κάποιος άλλος να τα βρει και να τα “κλέψει”. Ίσως και να μην τα βρει ποτέ κανείς και τα όνειρα να μείνουν απλά εκεί, μόνα τους παρατημένα, να θυμίζουν στον άνθρωπο που τα δημιούργησε τις απόκρυφες και πιο βαθιές του επιθυμίες που δεν κατάφερε ποτέ να ζήσει. Τι να κάνει και αυτός ο καημένος, βρίσκεται σε μία θέση που χαρακτηρίζεται από κάποια γεγονότα ως κάτι χωρίς να είναι, δεν είναι αυτό που θέλει, δεν τον αντιπροσωπεύει, αλλά στέκεται εκεί, βράχος, να παλεύει με τα κύματα και το κάθε σήμερα προκειμένου να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο και να δει το φως της ελπίδας.
Στη ζωή σου αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, θα δεις και θα ακούσεις πολλούς χαρακτηρισμούς, άλλους που θα σου ταιριάζουν και άλλους που θα έχουν ως απώτερο σκοπό να σε προσβάλλουν, να σε μειώσουν ώστε να δείξουν πως κάποιοι άλλοι είναι παιδιά άλλου Θεού, ανώτερου. Μην ασχοληθείς, μην σε αγγίζει ένας χαρακτηρισμός τους που δεν σου αρμόζει. Χωρίς να είσαι, θα σου πουν πως είσαι, αλλά εσύ δεν είσαι. Γίνε αυτό που είσαι και ονειρέψου το τι θα γίνεις, να γίνεις κάτι που είσαι, χωρίς να είσαι.
Διαβάστε περισσότερες απόψεις: εδώ
