Η ζήλια με την έννοια ότι θα προσπαθήσω και εγώ να γίνω σε κάτι καλός ή να προοδεύσω όπως ο άλλος δεν είναι κακή. Η ζήλια όμως που σα δηλητήριο κατατρώει το «μέσα» και σε κάνει να αισθάνεσαι διαρκώς υποδεέστερος από τους άλλους, αυτή είναι κακή. Η ζήλια σε απομακρύνει από αυτό που είσαι εσύ πραγματικά, είναι τοξική και είναι και ιδιαίτερα παραπλανητική. Όταν ζηλεύουμε, στην ουσία συγκρίνουμε τον εαυτό μας με ένα άτομο ή άτομα από τα οποία θεωρεί πως εκείνος υστερεί σε χαρίσματα ή ικανότητες. Εκείνη τη στιγμή όμως πέφτει στο λάθος να ξεχνάει πως και εκείνος έχει προβλήματα, έχει θέματα τα οποία και προσπαθεί να λύσει.
Είναι καταστροφικό συναίσθημα και ικανό να μας απομακρύνει από αυτό που είμαστε πραγματικά. Μπορεί να διαβρώσει τον πραγματικό μας εαυτό. Αλλάζει την προσωπικότητά μας, μας εξαναγκάζει να προσπαθούμε να φτάσουμε διαρκώς τους άλλους αντί να προσπαθούμε εμείς να βελτιώσουμε για τον εαυτό μας αυτό που είμαστε. Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του χαρίσματα και δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Αυτά πρέπει να ανακαλύψει, να τα διευρύνει και να τα καλλιεργήσει.
Για αυτό και είναι σημαντικό να χτίσουμε μία κοινωνία στην οποία ο ξεχωριστός χαρακτήρας του καθενός από εμάς θα ενθαρρύνεται να βγαίνει στην επιφάνεια και όχι να καταπνίγεται. Είναι τραυματικό και ιδιαίτερα καταστροφικό για την αυτοεκτίμησή μας, να υποβαλλόμαστε από μικρά παιδιά σε έναν διαρκή αγώνα σύγκρισης με τους άλλους. Όλο αυτό μας δημιουργεί την πεποίθηση πως πρέπει να ξεπερνάμε πάντοτε κάποιον άλλο, όχι να προσπαθούμε για εμάς.
Δε χρειάζεται κανείς να ζηλεύει κανέναν. Ο καθένας είναι μία μοναδική οντότητα με δικά του χαρίσματα και ικανότητες και αυτά πρέπει να προσπαθήσει ώστε να αναδυθούν στην επιφάνεια. Για αυτό, ας προσπαθούμε καθημερινά να γίνουμε εμείς κάτι καλύτερο από αυτό που ήμασταν χθες.
