Γιατί, αν σας απατήσει, μπορείτε να κάνετε κάτι γι’ αυτό

Ένα (λίγο μεγαλούτσικο) άρθρο για όλους όσοι αγάπησαν, απάτησαν και απατήθηκαν.

Η αγάπη, σαν τη δικαιοσύνη, είναι τυφλή.

Η απιστία παγκοσμίως θεωρείται ως παραβίαση της πολύτιμης εμπιστοσύνης. Θεωρείται από πολλούς ως το πιο καταστροφικό είδος προδοσίας. Αλλά τείνουμε να μην δίνουμε επαρκή προσοχή στο θέμα της εξαπάτησης.

Μερικές φορές μπορεί να είναι χειρότερη προδοσία το να αποκαλύψετε ένα παράνομο ειδύλλιο παρά να το αποκρύψετε και φυσικά υπάρχουν και άλλες συμπεριφορές, όπως το να κάνετε τη ζωή του συντρόφου σας δύσκολη, που μπορεί να εμπεριέχουν πολύ μεγαλύτερες ανισότητες από τη σχέση μιας νύχτας.

Η απιστία μπορεί ακόμη και να είναι θετική για μια σχέση, εάν προκαλέσει μια δόση υγιούς ζήλιας. Μπορεί να είναι η αφορμή για ένα ζευγάρι να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του, να βρει τα κίνητρα να κρατήσει την ερωτική σχέση ζωντανή και να φτιάξει την δική του λίστα με το τι θεωρείται απιστία, πέρα από τα κοινωνικο-θρησκευτικά κριτήρια, ώστε να μπορεί να είναι μονογαμικό, αλλά όχι σε μία «νεκρή» σχέση.

Δεν είμαι ψυχολόγος, είμαι όμως παθούσα. Και κανείς δε μπορεί να περιγράψει καλύτερα από τον «τραυματισμένο» τι του προκάλεσε το τραύμα του. Στην αρχή της σχέσης όλα ήταν ιδανικά: Πεταχτά αγγίγματα, παθιασμένα φιλιά και όλη του η προσοχή στραμμένη πάνω μου. Το εγώ μας κάνει πάρτι με τα γλυκόλογα και τα κοσμητικά επίθετα κι όλα μας τα ψυχολογικά εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Σε έναν τρελό χορό συναισθημάτων, σεροτονίνης, οξυτοκίνης και τεστοστερόνης οι καρδιές χτυπούσαν δυνατά, το μέλλον διαγραφόταν ευοίωνο και ήταν όλα υπέροχα.

Ο Μήνας του Μέλιτος όμως τελειώνει όταν ξεκινάνε τα κοινά προβλήματα, όταν η ζωή συμβαίνει. Εκεί η αγάπη έχει όλο τον χώρο να εκδηλωθεί μέσω της σταθερότητας και της εμπιστοσύνης. Μπορείς να πεις έχω «τον άνθρωπό μου».

‘Ομως υπάρχουν και περιπτώσεις που αυτό δε φτάνει για τον έναν από τους δύο. Και αρχίζεις να παρατηρείς τα σημάδια: Απομακρύνεται, δεν περνάει τον ίδιο χρόνο μαζί σου ή περνάει τον ίδιο χρόνο μαζί σου αλλά όχι όπως πριν. Οι ερωτικές συνευρέσεις αραιώνουν, δεν είσαι πια η «τέλεια». Δεν συμφωνείτε σχεδόν σε τίποτα. Είναι μαζί σου, αλλά είναι;

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν υπονοούν ότι σε απατάει απαραίτητα. Τα οικονομικά προβλήματα, η δουλειά ή η έλλειψή της, οι διαφωνίες λόγω των παιδιών, οι παρεμβάσεις από τους γονείς και πολλοί άλλοι παράγοντες μπορεί να οδηγήσουν σε μία στάσιμη κατάσταση. Αλλά εσύ ξέρεις… Το ένστικτό σου δε σε γελά.

Μα ένα μήνυμα, λίγο ο τόνος της φωνής να αλλάξει στο τηλέφωνο και άλλα μικρά σημάδια που καταλήγουν να γίνουν βουνό σού φωνάζουν: «Σε απατάει».

Το επόμενο στάδιο είναι να τον τσακώσεις. Οπότε, μέχρι να έχεις ατράνταχτες αποδείξεις, σιωπάς και παρακολουθείς όπως ένα αρπακτικό τη λεία του. Περιμένεις τη στιγμή που θα κάνει το λάθος και τότε θα έχεις τις αποδείξεις που θέλεις.

Φτάνει η στιγμή που (δεν) περίμενες και έχεις όλα τα στοιχεία στα χέρια σου. Η μέρα που η ζωή σου όπως την ήξερες τελείωσε. Η μέρα που, ενώ είχες προετοιμαστεί να κάνεις χαμό, ξαφνικά δε ξέρεις τι να κάνεις. Κλαις με νεύρα – αυτά δε πάνε χώρια. Εκείνη τη στιγμή αρχίζει η κρίση ταυτότητας!

Ποια είμαι; Γιατί σε εμένα; Τι έκανα λάθος; Το κάθαρμα! Θα μου το πληρώσει! Τον αγαπάω (κλαίγοντας), δε φταίει αυτός θα βρω ποια είναι και θα της βγάλω τα μάτια! (Γιατί αυτός είναι αθώος και παρασύρθηκε σα μικρό παιδί…).

Ξεκινά ένα γαϊτανάκι κατηγοριών προς τον εαυτό σου, αυτολύπησης, πλήρους αμφισβήτησης της προσωπικότητας και της ζωής. Τίποτα δε μετράει πια, τίποτε δεν έχει σημασία. Πονάς…

Κάθε μία και κάθε ένας από εμάς το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Θα επιτεθείς με όλο σου το είναι ή δε θα επιτεθείς καθόλου. Θα ψάξεις να βρεις το μήλον της έριδος, για να το ξεπαστρέψεις (με την καλή έννοια). Θα στηριχτείς στο ότι εσύ είσαι η πρώτη κυρία, αφέντρα και βασιλομήτωρ. Αλλά η εμπιστοσύνη που χτίστηκε με τόσο κόπο, πάει. Από εκεί και μετά θέλει πολλή δουλειά και προσπάθεια και από τους δύο, για να μπορέσετε να συνυπάρξετε. Και βασικά, όπως λέει και η Helen Fisher: «Στη ζωή σας θα κάνετε 2-3 γάμους. Ένα με δύο κανονικούς και άλλον ένα μέσα στον γάμο».

Ο γάμος ή σχέση σας όπως τα ξέρατε τελείωσαν.

Η Helen Fisher, Ανθρωπολόγος που έχει γράψει πολλά βιβλία για το γιατί αγαπάμε / γιατί απατάμε, σε τομογραφίες που διεξήγαγε σε ερωτευμένους ανθρώπους ανακάλυψε ορισμένα πολύ διαφωτιστικά αποτελέσματα:

Ο έρωτας κάνει στον εγκέφαλο ό,τι και η κοκαΐνη με την διαφορά ότι η επίδραση της κοκαΐνης περνάει κάποια στιγμή.

Ισχυρίζεται δε ότι η ρομαντική αγάπη, όπως την ξέρουμε εμείς σήμερα, δεν είναι συναίσθημα, αλλά μια βιολογική ισχυρή ορμή, εγκατεστημένη βαθιά στον εγκέφαλό μας:

«Και μάλιστα, νομίζω ότι είναι δυνατότερη από την σεξουαλική ορμή. Ξέρετε, αν ζητήσετε από κάποιον να κάνει έρωτα μαζί σας και σας απαντήσει “Όχι, ευχαριστώ” σίγουρα δεν θα αυτοκτονήσετε ούτε θα πέσετε σε κλινική κατάθλιψη. Αλλά σίγουρα, σε όλον τον κόσμο, οι άνθρωποι που βιώνουν απόρριψη στην αγάπη σκοτώνουν γι’ αυτό. Οι άνθρωποι ζουν για την αγάπη. Σκοτώνουν για την αγάπη. Πεθαίνουν για την αγάπη. Έχουν τραγούδια, ποιήματα, μυθιστορήματα, γλυπτά, πίνακες, μύθους, θρύλους. Σε περισσότερες από 175 κοινωνίες, οι άνθρωποι έχουν αφήσει μαρτυρίες αυτού του πανίσχυρου συστήματος στον εγκέφαλο. Έφτασα να πιστεύω ότι είναι ένα από τα πιο ισχυρά συστήματα στη γη τόσο για απέραντη ευχαρίστηση, όσο και για απύθμενη θλίψη».

Έχουμε 3 εγκεφαλικά συστήματα: Επιθυμία για σεξ, Ρομαντική αγάπη και Προσκόλληση, τα οποία δεν είναι πάντα συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Μπορεί να αγαπάμε τον σύντροφό μας αλλά να ποθούμε κάποιον άλλο, μπορεί να σκεφτόμαστε ταυτόχρονα δύο ή και περισσότερα άτομα. Και όλο αυτό να το κάνουμε ενώ κοιμόμαστε δίπλα στο άτομο που νιώθουμε βαθιά προσκόλληση!

Πιστεύει πως είμαστε φτιαγμένοι για αναπαραγωγή και όχι για ευτυχία, δημιουργούμε μόνοι μας την ευτυχία μας.

Και ενώ εμείς έχουμε δημιουργήσει (στο μυαλό μας) την τέλεια σχέση με την τέλεια κατάληξη, έρχεται η δύσκολη στιγμή της απιστίας: εκεί που όλα όσα ξέραμε, όπως τα ξέραμε, σταματάνε βίαια, απάνθρωπα και χωρίς οίκτο.

Με ενδιαφέρουν τα παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι στις σχέσεις τους και το ψάχνω περισσότερο: Στις 10 εντολές που έδωσε ο Θεός στο Μωυσή, οι δύο ήταν για την αμαρτία, μία για το σώμα και μία για το μυαλό. Δηλαδή είχαμε και τις οδηγίες, για να πούμε την αλήθεια.

Τα ποσοστά είναι συντριπτικά και μπορώ να σας τα αναφέρω χωρίς να γίνω υπερβολικά αναλυτική. Σε έρευνα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου που έγινε για το διάστημα «εγκλεισμού» μας λόγω Covid, 5 στους 10 άντρες απάτησαν τις γυναίκες τους, ενώ 8 στις 10 γυναίκες απάτησαν τους άντρες τους (λόγω ενδοοικογενειακής βίας). Φυσικά, είναι σε συγκεκριμένα δείγματα πληθυσμού και οι παράγοντες μεταβάλλονται.

Σε μεγαλύτερη κλίμακα παγκοσμίως: το 40% ανύπαντρων και το 25% έγγαμων θα βιώσει ένα τουλάχιστον περιστατικό απιστίας. Το 70% θα προχωρήσει σε απιστία, έστω μία φορά στη ζωή του. Ένα πολύ μικρό ποσοστό θα το παραδεχτεί και ένα ακόμη μικρότερο ποσοστό θα χωρίσει. Το 95% θα πει ότι είναι κατά της απιστίας…

Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου είναι: Θα μπορέσω να εμπιστευτώ ξανά;

Είναι γνωστό ότι η απιστία μπορεί να οδηγήσει σε οικογενειακές διαμάχες, διαζύγιο, βία, κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ωστόσο, καλό θα ήταν να εξετάσουμε ψυχολογικά και βιολογικά κίνητρα που διέπουν την απιστία.

Υπάρχουν άνθρωποι που απατούν, γιατί δεν βρίσκουν κάτι μέσα στη σχέση τους που να τους βοηθάει να αναπτυχθούν. Μια νέα σχέση μπορεί να είναι η πρόσβαση σε ένα ευρύτερο φάσμα πόρων, δεξιοτήτων, εμπειριών ή προοπτικών.

Με αυτόν τον τρόπο, η απιστία μπορεί να λειτουργήσει για να επεκτείνει τον εαυτό με τρόπους που δεν είναι δυνατοί εντός της πρωταρχικής σχέσης. Μπορεί επίσης να το κάνουν για να τραβήξουν την προσοχή του συντρόφου ή για να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους ή για να δώσουν τέλος σε μία μη ικανοποιητική σχέση.

Κλειδί για όλα τα παραπάνω είναι η διάθεση του ζευγαριού να μιλήσει ανοιχτά για τους λόγους που οδήγησαν στην απιστία και να βρουν τις δικές τους λύσεις μέσα από τα δικά τους κίνητρα.

Και ενώ οι βιολογικές και ανθρωπολογικές μελέτες μάς λένε πως είναι θέμα εξέλιξης ενισχύοντας την αναπαραγωγή και εξασφαλίζοντας τον άνθρωπο ως είδος, υπάρχουν πάρα πολλές σύνθετες μεταβλητές που σχετίζονται με αυτό το διαδεδομένο και επίμονο ανθρώπινο φαινόμενο, την απιστία.

Βλέποντας την ομιλία της Esther Perel (συγγραφέας και ομιλήτρια, Ψυχοθεραπεύτρια ζευγαριών) στο TEDx, και γέλασα και έκλαψα και προβληματίστηκα. Mε έκανε να πάρω δύο βιβλία της, Mating in Captivity και State of the Affairs, για να μπορέσω να καταλάβω κάποιους από τους λόγους που μας συμβαίνουν όλα αυτά, ειδικότερα τη στιγμή που νιώθαμε τόσο ασφαλείς στη σχέση μας όσο ποτέ.

Είναι υγιές σε μια σχέση να αναγνωρίζεις το «τρίτο πρόσωπο» και να παίζεις μαζί του. Το τρίτο είναι η ελκυστική σερβιτόρα, ο single γείτονας με τη μηχανή ή οποιοσδήποτε κάνει την καρδιά σας να χτυπά ελαφρώς πιο γρήγορα από το συνηθισμένο. Να είστε σίγουροι όμως ότι έχετε επιλεγεί από τον σύντροφό σας για πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά.

Αυτή η ιδέα είναι το αλατοπίπερο στις σχέσεις μας, καθώς συνειδητοποιούμε ότι δεν μας ανήκουν οι σύντροφοί μας. Το σεξ εκλαμβάνεται διαφορετικά από όλους μας. Μερικοί θα χάσουν το μυαλό τους, άλλοι απολαμβάνουν την εξύψωση στο εγώ τους και άλλοι έχουν την επιθυμία μετά από ενθουσιασμό και περιπέτεια. Είναι καλό να βρείτε τι σας παρακινεί για να διαχειριστείτε τις δικές σας προσδοκίες.

Διαπίστωσα ότι η ανάγνωση αυτού του βιβλίου επιβεβαίωσε έντονα την πεποίθησή μου για τη σημασία της διατήρησης ενός εαυτού έχοντας τις δικές μας συνήθειες και ατομικότητα (είναι σχέση, δεν είναι φυλακή!). Πιστεύω απόλυτα ότι μια σχέση μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν και οι δύο συμμετέχοντες έχουν τη δική τους ζωή εκτός της σχέσης τους. Αν και δεν αναφέρεται άμεσα στο βιβλίο, οι παραπομπές του με οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα.

Όπως ανέφερα και παραπάνω, μπορεί να χάσεις τον εαυτό σου στη σχέση.

«Περιμένουμε από ένα άτομο να μας δώσει αυτό που κάποτε χρειαζόταν ένα ολόκληρο χωριό να μας παρέχει και ζούμε και διπλάσια από τότε».

Τι έμαθα:

Οι άνθρωποι είναι αντιφατικοί

Λαχταρούμε τόσο τη σταθερότητα όσο και την εξοικείωση μιας μακροχρόνιας σχέσης ΚΑΙ λαχταρούμε επίσης την καινοτομία, τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό. Γενικά, τα θέλουμε ΟΛΑ.

«Βρίσκουμε τις ίδιες πολικότητες σε κάθε σύστημα: σταθερότητα και αλλαγή, πάθος και λόγος, προσωπικό ενδιαφέρον και συλλογική ευημερία, δράση και προβληματισμός (για να αναφέρουμε μόνο μερικές). Αυτές οι εντάσεις υπάρχουν σε άτομα, σε ζευγάρια και σε μεγάλους οργανισμούς. Εκφράζουν δυναμική που αποτελούν μέρος της ίδιας της φύσης της πραγματικότητας…. Δεν μπορείτε να επιλέξετε το ένα πάνω στο άλλο. Το σύστημα χρειάζεται και τα δύο για να επιβιώσει».

Γνωρίζοντας αυτό, μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο;

Ναι! Αλλά, για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να αποφύγουμε την υπερβολική οικειότητα με τους συντρόφους μας

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να είμαστε ξεχωριστοί, ανεξάρτητοι άνθρωποι (θα έπρεπε να το κάνουμε έτσι κι αλλιώς, αλλά είναι πολύ εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου σε μια σχέση). Σε γενικές γραμμές, αυτό μπορεί να μεταφράζεται στο «να έχεις ζωή». Είναι μια βασική, αλλά ισχυρή προϋπόθεση ότι ξεχνάμε εύκολα.

«Εκεί που δεν έχεις τίποτε να κρύψεις, δεν υπάρχει τίποτα να ψάξεις».

Επίσης: «Η φωτιά χρειάζεται αέρα».

Η αποπλάνηση και ο ερωτισμός βασίζονται στο μυστήριο και το άγνωστο

Για τον σκοπό αυτό, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι δεν «μας ανήκουν» οι σύντροφοί μας. Ακόμα και μετά από χρόνια ή δεκαετίες μαζί, δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε εντελώς όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για τους συντρόφους μας: πώς θα αντιδράσουν, τι σκέφτονται ή τι θέλουν.

Όπως γράφει ο Proust: «Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν συνίσταται στην αναζήτηση νέων τοπίων αλλά στο να έχεις νέα μάτια».

Οι σύντροφοί μας είναι πιο επιθυμητοί για εμάς όταν μπορούμε να τους δούμε με φρέσκα μάτια. Πόσο γοητευτικοί είναι ανάμεσα σε κόσμο. Πόσο ενθουσιασμένοι φαίνονται όταν κάνουν κάτι που αγαπούν. Πόσο ελκυστικοί είναι όταν βρίσκονται στο στοιχείο τους. 

Για να πυροδοτήσουμε τις πυρκαγιές της επιθυμίας, πρέπει να προσπαθήσουμε να τους δούμε με «νέα μάτια» όποτε αυτό είναι εφικτό.

Οι φαντασιώσεις είναι σαν όνειρα – δεν τις εκλαμβάνουμε κυριολεκτικά και σίγουρα δεν τις κρίνουμε

«Όπως τα όνειρα και τα έργα τέχνης, έτσι και οι φαντασιώσεις είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που φαίνεται στην επιφάνεια. Είναι πολύπλοκες ψυχικές δημιουργίες των οποίων το συμβολικό περιεχόμενο δεν πρέπει να μεταφράζεται σε κυριολεκτική πρόθεση».

Οι φαντασιώσεις μας λειτουργούν σαν «μεταφορά», όχι σαν κυριολεξία. Είναι μέρος μιας υγιούς σεξουαλικότητας και μας βοηθούν να καταλάβουμε τι θέλουμε σε ψυχολογικό επίπεδο (αναγνώριση, ασφάλεια, εκτίμηση κ.λπ). Άρα, το να έχουμε κάποιες φαντασιώσεις δε σημαίνει ότι πρέπει να τις εκπληρώσουμε 100%. Χρησιμεύουν σαν «εικονικά» σκηνικά σε ένα έργο.

Μπορείτε να τις κρατήσετε για τον εαυτό σας ή να τις μοιραστείτε. Το σημαντικό είναι να θυμάστε ότι αποτελούν μία μη κυριολεκτική έκφραση για να γνωρίσετε την σεξουαλικότητά σας χωρίς ντροπή. Και τέλος, μην τις κρίνετε.

Ο μύθος του αυθορμητισμού

Ο αυθορμητισμός, όσο και αν το θέλουμε, δεν μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα γιατί η ζωή συμβαίνει. Ένα ζευγάρι πρέπει σκόπιμα να κάνει το σεξ να συμβεί αντί να περιμένει απλώς να συμβεί μαγικά. Το πρωταρχικό σεξ «της στιγμής», το «αυθόρμητο» σεξ, στα ζευγάρια ήταν αποτέλεσμα ωρών και ημερών προετοιμασίας και σκέψης. Το αυθόρμητο σεξ δεν υπάρχει. Δεν θα αγαπηθούμε και δεν θα είμαστε ποθητοί απλώς και μόνο επειδή έχουμε αφιερώσει χρόνο – πρέπει να αποπλανήσουμε και να δράσουμε για να το έχουμε.

Με άλλα λόγια, αν το σεξ δεν είναι προτεραιότητα, κάντε το.

Το καλό σεξ θέλει εγωισμό

«Η ερωτική οικειότητα είναι μια πράξη γενναιοδωρίας και εγωκεντρισμού, παροχής και λήψης. Πρέπει να είμαστε σε θέση να εισέλθουμε στο σώμα ή στον ερωτικό χώρο ενός άλλου, χωρίς τον τρόμο ότι θα μας καταπιεί και θα χάσουμε τον εαυτό μας. Ταυτόχρονα, πρέπει να είμαστε σε θέση να εισέλθουμε μέσα μας, να παραδοθούμε στην αυτο-απορρόφηση, ενώ ο άλλος είναι παρών, πιστεύοντας ότι ο άλλος θα είναι ακόμα εκεί όταν επιστρέψουμε, ότι αυτός ή αυτή δεν θα νιώσει απόρριψη από τη στιγμιαία μας απουσία».

Πολλές γυναίκες αισθάνονται ότι πρέπει να δίνουν περισσότερο από όσο παίρνουν και αντί να εστιάζουμε στη δική μας ευχαρίστηση, εστιάζουμε στην ευχαρίστηση του συντρόφου μας. Μερικές φορές σε βαθμό που συχνά δεν γνωρίζουμε καν τι μας δίνει ευχαρίστηση.

Και όμως, είναι δύσκολο να ζητήσετε αυτό που θέλετε, πόσω μάλλον να το πάρετε. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι λίγος εγωισμός μπορεί να μας πάει μπροστά. Ο τρόπος που μεγαλώσαμε, οι κοινωνικές επιρροές, ο τύπος της προσωπικότητάς μας εκφράζονται στον τρόπο που επιθυμούμε και διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας στη σχέση. Το πόσο ανεξάρτητοι ή όχι είμαστε, το πώς βλέπουμε το σεξ (ταμπού).

Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω

Σοβαρά τώρα;

Στην Ελλάδα τα διαζύγια δίνουν και παίρνουν, που σημαίνει ότι η ελληνική κουλτούρα έχει μεγάλη ανοχή στο διαζύγιο – ακόμα και με βαρύτατες και οδυνηρές συνέπειες για όλη την οικογένεια – αλλά είναι μια κουλτούρα χωρίς ανοχή για τη σεξουαλική απιστία.

Η Perel προσθέτει: «Θα προτιμούσαμε να σκοτώσουμε μια σχέση παρά να αμφισβητήσουμε τη δομή της».

Σκεφτείτε το αυτό στις δικές σας σχέσεις. Τι «πιστεύω» έχω για σχέσεις που δεν είναι απαραίτητα αληθινές; Ακολουθείτε το κοινωνικό μοντέλο γιατί αυτός είναι ο κανόνας; Πώς μοιάζει μια ιδανική σχέση για εσάς;

Το βιβλίο δεν έχει απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, αλλά μερικές φορές είναι εντυπωσιακό να σκεφτόμαστε, αν ό,τι κάνουμε είναι επειδή μας είπανε ότι έτσι «πρέπει» να γίνει.

Η Περιέργεια δε σκότωσε τη γάτα

«Όταν αντισταθούμε στην επιθυμία ελέγχου, όταν είμαστε ανοιχτοί διατηρούμε τη δυνατότητα ανακάλυψης. Ο ερωτισμός βρίσκεται στον διφορούμενο χώρο μεταξύ άγχους και γοητείας».

Η Jeanette Winterson λέει κάτι παρόμοιο για το πάθος (The Passion): «Κάπου μεταξύ του φόβου και του σεξ βρίσκεται το πάθος».

Αλήθεια, έχετε βιώσει την επιθυμία στα οριακά πλαίσια μεταξύ αρνητικών και θετικών συναισθημάτων;

Ο ερωτισμός είναι ένα είδος νοημοσύνης

«Είναι μια νοημοσύνη που γιορτάζει το τελετουργικό και το παιχνίδι, τη δύναμη της φαντασίας και την άπειρη γοητεία μας με αυτό που είναι κρυμμένο, παράνομο και υπονοητικό».

Καλλιεργείται και δυναμώνει όπως ένας μυς.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που άφησες τον εαυτό σου να είναι πραγματικά παιχνιδιάρης; Στο σεξ, στη ζωή; Το κράτησα ως υπενθύμιση ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια και όχι ένα βάρος, παρόλο που πολλές φορές συμβαίνει να αισθανόμαστε το ανάποδο.

Πού πρέπει να στοχεύουν τα ζευγάρια όταν θέλουν να διατηρήσουν την επιθυμία του άλλου

Θα μπορούσε να είναι και το απόλυτο εγχειρίδιο σχέσης / γάμου, κάτι τέτοια θα έπρεπε να μοιράζονται μετά την πρόταση γάμου, έτσι για να δεις με άλλα μάτια πού οδεύει:

«Η αγάπη είναι ένα σκάφος που περιέχει τόσο ασφάλεια όσο και περιπέτεια και η δέσμευση προσφέρει μία από τις μεγάλες πολυτέλειες της ζωής: τον χρόνο. Ο γάμος δεν είναι το τέλος του ρομαντισμού τους. Είναι η αρχή. Γνωρίζουν ότι έχουν χρόνια για να εμβαθύνουν τη σύνδεσή τους, να πειραματιστούν, να υποχωρήσουν, ακόμη και να αποτύχουν. Βλέπουν τη σχέση τους ως κάτι ζωντανό και συνεχές, όχι τετελεσμένο γεγονός. Είναι μια ιστορία που γράφουν μαζί, ένα βιβλίο με πολλά κεφάλαια και κανένας από τους δύο δεν ξέρει πώς θα τελειώσει. Υπάρχει πάντα ένα μέρος που δεν έχουν πάει ακόμα, πάντα κάτι για τον άλλον να ανακαλύψεις».

Εναλλακτικά, ο αγαπημένος Kahlil Gibran:

«Αγαπάτε ο ένας τον άλλο, αλλά μην προκαλείτε δεσμά από την αγάπη. Αφήστε την αγάπη να είναι σαν μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών σας. Γεμίστε τις κούπες ο ένας του άλλου, αλλά μην πίνετε από την ίδια κούπα. Δίνετε ο ένας στον άλλο από το ψωμί σας αλλά μην τρώτε από το ίδιο κομμάτι. Τραγουδάτε και χορεύετε μαζί και χαρείτε, αλλά ας μένει ο καθένας μόνος του, καθώς οι χορδές του λαγούτου είναι μόνες, παρόλο που δονούνται με την ίδια μουσική. Δώστε τις καρδιές σας, όχι όμως τη φύλαξη ο ένας του άλλου. Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να κρατήσει τις καρδιές σας. Να στέκεστε μαζί κι όμως όχι πολύ κοντά: Γιατί οι κολόνες του ναού στέκονται χώρια, η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δε φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου…»

Συμπέρασμα

Κάθε σχέση είναι δυναμική, αλλάζει, μεταβάλλεται, μεταμορφώνεται και μεταμορφώνει τη ζωή μας. Όπως και οι προσωπικοί μας στόχοι και τα όνειρα, χρειάζεται επανεξέταση, εξισορρόπηση, επαναπροσδιορισμό και διαρκή επικοινωνία. Επειδή ακριβώς μπορεί να μας οδηγήσει σε μεγάλα ύψη και μεγάλα βάθη, ας μην την αφήνουμε έρμαιο των όποιων καταστάσεων συμβαίνουν στη ζωή μας.

Οι σύντροφοί μας δεν μας ανήκουν, όπως λέει και η Perel. Είναι συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ζωής μας. Ο γάμος είναι ένας θεσμός που μας έχει επιβληθεί από την κοινωνία, αλλά το πώς θα είμαστε μέσα σε αυτόν, μόνο εμείς μπορούμε να το ορίσουμε.

Αν και το έχω ερευνήσει και σε πιο «πνευματικό» επίπεδο για όσους πιστεύουν στις «αδελφές ψυχές», και εκεί αυτό που λένε είναι ότι «αδελφή ψυχή» μπορεί να είναι και κάποιος που ήρθε να σου δώσει ένα δύσκολο μάθημα, τέτοιο που μετά από χρόνια να απορείς και να αναρωτιέσαι: τι της / του βρήκα.

Κάθε πληγή, κάθε τραύμα έχει να μας διδάξει κάτι. Ας προσπαθήσουμε να ακούσουμε τον εαυτό μας. Αυτός ξέρει και θα μας καθοδηγήσει. Όταν μάθουμε αυτό που είναι να μάθουμε, τότε βάζουμε σε εφαρμογή τη νεοαποκτηθείσα γνώση για να σχεδιάσουμε, όσο μπορούμε, μία νέα πορεία είτε στην υπάρχουσα σχέση είτε τις προϋποθέσεις μίας νέας, υγιούς σχέσης.

Αν καίγεστε να μάθετε εγώ τι έκανα, κοίταξα μέσα μου. Είδα για πόσα από τα παραπάνω είχα εδραιωμένες πεποιθήσεις. Μέτρησα εάν και πόσο γρήγορα μπορούσα ή θεωρούσα ότι γίνεται να το πάμε από την αρχή. Έγραψα όλα όσα αισθανόμουν και βίωνα, το συζήτησα. Πάνω από όλα όμως ρώτησα τον εαυτό μου αν ήμουν διατεθειμένη να το παλέψω (;).

Πριν ξεκινήσετε να λιθοβολείτε όλους όσοι αγάπησαν, παθιάστηκαν, απάτησαν και απατήθηκαν, κάντε μία ειλικρινή ερώτηση στον εαυτό σας: Εσείς τι θα κάνατε;

Στην υγειά του Έρωτα, που μας ταλαιπωρεί και που για χάρη του φτάνουμε στην άκρη του κόσμου (και στα άκρα). Α! Δείτε και το βίντεο! Αξίζει και έχει και πολύ καλή μετάφραση…

Πηγές:

1. Tsapelas, I, HE Fisher, and A Aron (2010) “Infidelity: when, where, why.” IN WR Cupach and BH Spitzberg, The Dark Side of Close Relationships II, New York: Routledge, pp 175-196
2. https://hernorm.com/infidelity-statistics/

Βιβλιογραφία:

Perel, E. (2006). Mating in Captivity, Australia Pty Ltd: HarperCollins Publishers.
Perel, E.(2017). The State of Affairs: Rethinking Infidelity, Harper.
Fischer, H. Ph.D. (1992). Anatomy of Love A Natural History of Mating, Marriage, and Why We Stray. W.W. Norton & Company
Gibran, K. (1974). Ο Προφήτης. Εκδόσεις Μπουκουμάνη.

Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου