Πόσοι από εμάς στην κλασική ερώτηση «Πώς είσαι; Πως αισθάνεσαι;» απαντάμε σχεδόν μηχανικά «Καλά είμαι»;
Αν το σκεφτούμε όμως καλύτερα, είμαστε όντως τόσο καλά όσο εύκολα το λέμε από συνήθεια; Μήπως ψάχνοντας πιο βαθιά μέσα μας βρεθούμε σ’ ένα κενό, σε μια απουσία οποιουδήποτε συναισθήματος; Αυτό ονομάζεται «Συναισθηματικό κενό».
Για τον κάθε ένα από εμάς η απουσία συναισθήματος μάς φαίνεται αδιανόητη. Είναι γνωστό ότι δύσκολα μπαίνουμε στην διαδικασία να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας, άρα φαντάζει ακόμα πιο δύσκολο -ή και ακατόρθωτο- να μιλήσουμε για την απουσία αυτών. Οι άνθρωποι με συναισθηματικό κενό έχουν την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί τους. Βλέπουν την ζωή τους από συναισθηματική απόσταση να περνά σαν ταινία.
Πώς όμως φτάνουμε σε αυτό το κενό;
Οι γονείς είναι εκείνοι που μαθαίνουν στα παιδιά τους την σημαντικότητα των συναισθημάτων. Εάν οι ίδιοι οι γονείς δεν εκφράσουν τα δικά τους συναισθήματα και εν συνεχεία δεν αναγνωρίσουν και δεν ανταποκριθούν στα συναισθήματα των παιδιών τους, εκείνα με την σειρά τους μαθαίνουν ότι τα συναισθήματά τους δεν έχουν σημασία, όπως επίσης και το ότι δεν είναι σημαντική και απαραίτητη η έκφρασή τους. Με αυτό τον τρόπο τα υποτιμούν, τα αγνοούν, τα κρύβουν και απομακρύνονται από αυτά. Κατά συνέπεια, το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των παιδιών πρόκειται να περάσει όλη του την ζωή χωρίς να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν κάποιο συναίσθημα.
Πώς μας επηρεάζει το συναισθηματικό κενό;
Το ίδιο το άτομο και η σχέση που έχει με τον εαυτό του επηρεάζονται από το κενό. Το άτομο νιώθει ένα βάρος και ένα κενό που δεν γνωρίζει από πού προέρχεται και τι είναι. Επίσης, επηρεάζονται οι προσωπικές του σχέσεις, η εργασία του, καθώς και η κοινωνική του ζωή.
Εκείνο που μπορούν να κάνουν τα άτομα όταν νιώθουν αυτό το κενό είναι, αρχικά, να το αναγνωρίσουν και να το αποδεχτούν και ύστερα:
-Να εντοπίσουν εκείνο το κομμάτι του εαυτού που απείχε από τα συναισθήματα και κυρίως από αυτό της χαράς.
-Να αρχίσουν να δίνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους την απαραίτητη συναισθηματική προσοχή που δεν εισέπραξαν ως παιδιά.
-Εκτός από τα θετικά συναισθήματα όπως η χαρά, η ευτυχία, η αγάπη κτλ. να μπορέσουν να κατανοήσουν και τον ρόλο των αρνητικών όπως το συναίσθημα του θυμού ή της λύπης.
– Να μη προσπαθήσουν να καλύψουν αυτό το κενό σε κάτι πρόσκαιρο ή πάνω σε άλλα άτομα γενικά.
Τέλος, αυτό που θα ήταν πραγματικά βοηθητικό είναι τα άτομα με συναισθηματικό κενό να έχουν ένα σημειωματάριο μαζί τους, ώστε να σημειώνουν μέσα στην ημέρα τα συναισθήματά τους και εν συνεχεία να τα αναγνωρίσουν.
Βιβλιογραφία:
Roet, B. (2004), «Συναισθήματα. Εξερευνώντας τα συναισθήματά μας» Εκδόσεις ΑΛΚΥΩΝ.
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
