Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας και αν τελικά ζούμε την ζωή που επιθυμούμε; Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν χρειάζεται να επηρεάσουμε τα συστήματα μέσα στα οποία ανήκουμε για να ζήσουμε ουσιαστικά τη ζωή που λαχταράμε; Πόσες φορές έχει περάσει η σκέψη από το μυαλό μας πως χρειάζεται να αλλάξει η κοινωνία προκειμένου να είμαστε ευτυχισμένοι;
Τι σημαίνει να ζήσω τη ζωή που θέλω; Σημαίνει να ακούσω τις ανάγκες που έχω, να ακούσω τις επιθυμίες μου, να ανακαλύψω αυτά που μου αρέσουν και με ευχαριστούν. Σημαίνει να έχω σκοπό και στόχους και να κατευθύνω τη ζωή μου προς την εκπλήρωσή τους. Σημαίνει να γνωρίζω τα όριά μου, να είμαι συνεπής με αυτά και να μην επιτρέπω στους άλλους να τα παραβιάζουν. Σημαίνει να μπορώ να είμαι μέλος της ευρύτερης κοινωνίας, να συνεισφέρω σε αυτήν, όντας αποδεκτός ως ξεχωριστή προσωπικότητα. Σημαίνει να μπορώ να ανταπεξέρχομαι επαρκώς στα εμπόδια και στις δυσκολίες της ζωής χωρίς να καταρρέω σωματικά και ψυχικά.
Όλα αυτά επισκιάζονται αρκετά συχνά από τον φόβο μας να ξεχωρίσουμε, να διαπρέψουμε, να είμαστε διαφορετικοί, να είμαστε πρωτοποριακοί. Ο φόβος της αποτυχίας και της ανεπάρκειας μάς εμποδίζει να ανακαλύψουμε τις μοναδικές δυνατότητές μας και το πλούσιο δυναμικό μας με αποτέλεσμα να επιλέγουμε συμβατικές και ασφαλείς επιλογές, ώστε να μην πληγωθούμε. Είναι προτιμότερο, επίσης, να ανήκουμε στο μέσο όρο των ανθρώπων της κοινωνίας, να καταπιέζουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να προσαρμοζόμαστε προκειμένου να έχουμε την αποδοχή και την ασφάλεια της κοινωνίας.
Όλα αυτά επισκιάζονται πολύ συχνά όταν αισθανόμαστε πως δεν αξίζουμε τη χαρά και την απόλαυση, μέσα στην τόση δυστυχία και τα προβλήματα της κοινωνίας. Πώς γίνεται να είμαστε ευτυχισμένοι, ψυχικά ανθεκτικοί ή να τα καταφέρνουμε όταν ο διπλανός μας κλαίει, πεινάει ή πονάει;
Η φροντίδα του εαυτού μας δεν είναι εγωιστική ανάγκη. Εστιάζοντας στις ανάγκες μας, στα «θέλω» μας, στο όραμά μας, στις σχέσεις που επιθυμούμε να διατηρήσουμε με το περιβάλλον μας, μάς βοηθάμε να εξελισσόμαστε, να ωριμάζουμε, να μαθαίνουμε, να ανακαλύπτουμε. Βοηθώντας τον εαυτό μας, είμαστε σε θέση αργότερα να βοηθήσουμε και τους άλλους, καθώς διαθέτουμε την ανθεκτικότητα και το σθένος να αντέξουμε όσες δυσκολίες ή προβλήματα θέλουν οι άλλοι να μοιραστούν και να ακουμπήσουν.
Από την μια πλευρά μπορούμε να προσφέρουμε και να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, χωρίς να χρειάζεται να τον σώσουμε. Από την άλλη μπορούμε να τον βελτιώσουμε και να τον μετεξελίξουμε μέσω της δημιουργικότητας, της έμπνευσης και της πρωτοπορίας μας.
Το πρόβλημα είναι ότι τις περισσότερες φορές οι επιλογές για το πώς μπορούμε να ζήσουμε την ζωή που επιθυμούμε είναι άπειρες, οι δρόμοι πολλοί για τον ίδιο προορισμό και τα διλήμματα πολλά. Το να ζητάμε συμβουλές, υποστήριξη και βοήθεια για να ξεκαθαρίσουμε τη σκέψη μας δεν είναι απαγορευτική πρόταση, όμως, είναι ανάγκη να έχουμε την δύναμη να υπερασπιστούμε και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από ενδεχόμενα αρνητικά σχόλια και κριτικές που δεν θα είναι βοηθητικά, να μην επιτρέψουμε, εν τέλει, τους άλλους να καθορίσουν την ζωή που ονειρευόμαστε, αλλά η απόφαση να είναι δική μας.
Ο εγκλωβισμός στη ζωή που δεν μας αρέσει δημιουργεί εντάσεις, θυμό και νευρικότητα που καθρεφτίζονται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ο φόβος της ανεπάρκειας μάς κρατά πίσω, μάς δημιουργεί ανασφάλεια και η συνεχής προσαρμογή στις επιταγές της κοινωνίας αναδύει συναισθήματα απογοήτευσης, θλίψης, αναξιότητας και μοναξιάς.
Όλοι έχουμε κάποιες σταθερές και αξίες, κάποια δεδομένα, γνωρίζουμε τον εαυτό μας, έχουμε εμπειρίες, έχουμε ικανότητες και δυνατότητες. Αρκεί μονάχα να δοκιμάζουμε, να ρισκάρουμε, να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, διάθεση για δημιουργία και επιθυμία να τολμήσουμε και να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, όπου μπορούμε να δημιουργήσουμε τους δικούς μας κανόνες και να τους ακολουθήσουμε με τρόπο που να είμαστε ευτυχισμένοι, χωρίς να παραβιάζουμε και να παραβιαζόμαστε.
